تيرنو به سال 1973 ميلادى در استان (كاى) از جمهورى (مالى) ديده به جهان گشود، تحصيلات اوليه را در زمينه مذهب مالكى به مدت ده سال نزد پدر خود انجام داد. به سال 1990 ميلادى در شهر (كاى) به مذهب تشيع روى آورد و شيعه گرديد.

نخستين گام ‏هاى هدايت
تيرنو مى‏ نويسد: در ابتدا كسى كه مرا به مذهب اهل‏ بيت عليهم ‏السلام متوجه ساخت پدربزرگم بود. او كتاب «مراجعات» را به من هديه داد. وجود اين كتاب در كتابخانه پدربزرگم عجيب و به دور از تصور نبود. زيرا كه او پيش ‏تر و به مدت بيش از بيست سال مستبصر شده است، و چگونگى استبصار در موسم حج توسط يك دانشمند از سادات بود. از آن زمان به بعد پدربزرگم شروع به جمع‏ آورى اين سرى بحث ‏ها نمود تا از آنها استفاده فراوانى در مناظرات و گفت‏ وگو با اهل ‏تسنن داشته باشد.
كتاب «المراجعات» را خوب مطالعه كردم، مجذوب آن شدم و واكنش مثبتى نسبت به محتواى آن نشان مى‏ دادم. زيرا كه از منابع اصلى كتاب اهل‏ تسنن استخراج شده بود. پس از خواندن كتاب سيل عظيمى از پرسش ‏ها بر ذهنم سنگينى نمود، كه آيا با آنچه كه نويسنده مى‏ گويد درست است؟
چون كه اين برايم خيلى دشوار بود به ‏خصوص كه من درستى را در مذهب مالكى مى ‏ديدم و بس. و همه را غير صحيح برمى ‏شمردم. لازم به ذكر است كه من در اين برهه اشتياق فراوانى جهت ورود به دانشگاه الازهر داشتم تا تحصيلات خودم را به مرحله بالاتر ارتقا دهم. ولى پدربزرگم مرا تشويق نمود تا وارد يكى از آموزشگاه ها و يا مدارس شيعى شده تا با مذهب تشيع بيشتر آشنا شوم، تا ببينم كه باورهاى اعتقادى آنها درست است يا خير؟
از اين نظر خشنود شدم خصوصا كه مشكلاتى جهت ورود به مصربرايم فراهم شد و مانع از سفر به آن جا گشت. به همين دليل به (غانا) رفتم و وارد يكى از آموزشگاه‏ هاى علوم اسلامى شدم.

رويارويى با حقايق تلخ
در آموزشگاه مدت سه ماه تحصيل كردم، آن‏ گاه به كشورم بازگشتم، زيرا كه به‏ طور رسمى وارد آن آموزشگاه نشده بودم. همين مدت اندك باعث شد تا من با مسائل مهم اعتقادى و فقهى و تاريخى تشيع آشنا شوم و مقايسه اى ميان هر دو مذهب شيعى و سنى داشته باشم. ولى هنوز زود بود كه به نتيجه مطلوب دست يابم، به همين دليل تصميم گرفتم بحث و بررسى را دنبال كنم تا به حقيقت دست يابم. وهمين ‏طور هم شد. سخت مشغول مطالعه كتاب‏ هاى موجود در كتابخانه پدرم شدم، مطالعه را با دقت و تأمل فراوان دنبال مى‏ كردم، مسائلى برايم روشن شد كه در گذشته اصلاً به ذهنم خطور نمى‏ كرد. تصور نمى ‏نمودم كه كسانى وجود دارند كه در مسأله خلافت ابابكر مناقشه كنند! نمى‏ دانستم كه عده ‏اى از ياران پيامبر صلى ‏الله‏ عليه‏ و‏ آله و در رأس آنها بنى‏ هاشم ـ خصوصا اهل ‏بيت پيامبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ـ از قبول بيعت با ابابكر امتناع ورزيدند، و از اين فراتر مخالف تصدى ابابكر براى پست خلافت شدند! اين موارد باعث شدند تا من در صحيح بودن مبانى اعتقاديم در مذهب مالكى تأمل داشته باشم.

جمع‏ بستن ميان دو فريضه نماز
پس از مدتى به بحث در مسائل فقهى پرداختم، اولين موردى كه نظر مرا به خود متوجه ساخت، اختلاف موجود ميان شيعه و سنى درجمع ميان دو فريضه نماز؛ يعنى نماز ظهر و عصر و مغرب و عشا. نزد خودم گفتم شايد روزنه ‏اى در اين‏ خصوص پيدا كنم كه بتوانم از طريق آن ادله شيعيان را باطل كنم. به كتب صحاح مراجعه كردم، شگفت‏ زده شدم وقتى ديدم كه مسلم و بخارى تعدادى از احاديثى نقل مى‏ كنند كه در آنها وارد شده پيامبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ميان دو نماز را جمع بسته و آنها را يك‏ جا ادا نموده است، بدون اين كه در اين‏ خصوص عذرى پديدار شده باشد. از اين ‏روست كه انسان دچار تعجب مى‏ شود كه چگونه اهل ‏تسنن اين را ناخوشايند جلوه مى‏ دهند! و در حقيقت شيعيان به روش پيشوايان خود عمل مى‏ كنند، روشى كه اهل‏ بيت پيامبر عليهم‏ السلام طبق آن‏ چه كه پيامبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله عمل كرده، انجام مى‏ دهند. و اين در حالى است كه ديگر مذاهب اسلامى جمع ميان دو نماز را در حالات خاصى جايز مى‏ دانند. مثلاً به عنوان نمونه مى‏ بينيم كه مالك و شافعى و احمد بن حنبل، جواز جمع‏ بستن را فقط در هنگام سفر يا باران و... صحيح مى‏ دانند، به همان‏ گونه تفصيل آن در مصادر آنها آمده، ولى ابوحنيفه از انجام مسأله خوددارى نموده و آن را منع مى‏ كند. از سرى مواردى كه مذهب شيعه و سنى بر صحت آن اتفاق‏ نظر پيدا كردند، جمع‏ بستن ميان دو نماز ظهر و عصر در روز عرفه و بين مغرب و عشا در مزدلفه است.

جمع‏ بستن پيامبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ميان دو فريضه نماز
به حقيقت ثابت شده كه پيامبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ميان دو نماز ظهر و عصر و مغرب و عشا را در مدينه ـ بدون اين كه در سفر باشد ـ به ‏طور تمام جمع بسته بود و هيچ ‏گونه عارضى همانند باران، بيمارى... وجود نداشته و احاديث در اين خصوص در متون اهل‏ تسنن خصوصا صحيحين وارد شده است و مى‏ توان نمونه‏ هاى ذيل را مشاهده كرد:
1. مسلم در صحيح خود نقل مى‏ كند:
«پيامبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله نماز ظهر و عصر را يك‏ جا ادا نموده و همانند آن را در نماز مغرب و عشا نيز انجام دادند (1) ، بدون اين كه [ مانعى همانند] ترس و يا سفر پيش آمده باشد».
2. بخارى به نقل از ابن‏ عباس مى‏ گويد:
«پيامبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله هفت ركعت را يك‏ جا به جا آوردند و نيز هشت ركعت را» (2).
ما در اين ‏جا فقط به ذكر اين مقدار اكتفا نموده و از يادآورى سيل عظيمى از روايات (3) خوددارى مى‏ نمايم كه همه اشاره به جواز جمع ‏بستن ميان دو فريضه نماز دارند بدون اين كه علتى همانند بيمارى، سفر، باران و... باشد.

علل جمع‏ بستن ميان دو نماز
رواياتى كه صحاح آن را نقل مى‏ كنند همانند روايت اب ن‏عباس «پيامبر صلى ‏الله‏ عليه‏ و‏ آله نمى‏ خواست امتش را در تنگنا قرار دهد...» (4) .  و يا روايت نقل‏ شده توسط معاذ بن جبل «نمى‏ خواست امت در تنگنا قرار بگيرد...» (5) همه به‏ طور صراحت بيانگر علت جمع‏ بستن هستند، جهت گشادگى و خوددارى ورزيدن از به وجود آمدن تنگنا مى‏ باشد، و علت از سر دلسوزى براى صاحبان مشاغل است كه اغلب مردم را تشكيل مى‏ دهند. زيرا كه عدم جمع‏ بستن براى هر كسى ميسر نيست، و علاوه بر اين ممكن است اين عمل (عدم جمع ‏بستن) نوعى سختى و مشقت براى برخى افراد به وجود آورد.
 
هدايت به سوى حقيقت
تيرنو مى‏ گويد : برايم به خوبى روشن شد كه مسائل نادرستى كه ما آن را در مورد تشيع مى‏ شنيديم، صحيح نيست، نماز آنان همانند نماز پيامبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله و وضويشان نيز همانند پيامبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله است.
مى‏ توان گفت: حوادثى كه در تاريخ پيش آمدند و سختى‏ هايى كه اهل‏ بيت عليهم‏ السلام با آنها روبه‏ رو شدند، نقش به‏ سزايى در تغيير كانال فكرى و دينى برخى نسبت به ايشان شده است. ديدم كه حق آنان پايمال، و حرمت‏شان مورد تهمت واقع شده، و وصيت پيامبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله در مورد آنها به اجرا در نيامده است، و به ناچار سختى و فشار هم به پيروان‏شان سرايت كرده است. ولى حق بالاتر از همه و هيچ گونه چيزى بالاتر از آن نخواهد بود، به همين دليل تصميم گرفتم تا به مذهب اهل‏ بيت عليهم‏ السلام روى آورم و در مسير آنها گام بردارم. و بدين شكل تشيع خود را در شهر زادگاهم به سال 1990 ميلادى اعلام نمودم.

************************************************************
1. ر.ك: صحيح مسلم، باب جمع ميان دو نماز در غيرسفر، ج1، ص489 705. اصل حديث: «صلى رسول‏ اللّه‏ الظهر و العصر جميعا والمغرب والعشاء فى غير خوف ولا سفر».
2. ر.ك: صحيح بخارى، باب وقت نماز مغرب، ج1، ص206 537. اصل حديث: «صلى النبى صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله سبعا جميعا و ثمانيا جميعا».
3. ر.ك: سنن ابى‏ داوود، كتاب‏ الصلاة، ج1، ص450 1211؛ سنن نسائى (المواقيت)، ج1، ص6؛ صحيح مسلم با شرح نووى، (باب الجمع بين‏ الصلاتين فى‏ الحضر)، ج5، ص221... .
4. ر.ك: صحيح مسلم، باب الجمع بين‏ الصلاتين فى‏ الحضر، ج1، ص490 (705).
5. همان.

نوشتن دیدگاه