حسين به سال 1974 ميلادى در بوركينافاسو، چشم به جهان نمود و در خانواده اى معتقد به مذهب مالكى پرورش يافت. به مدت هفت سال در يكى از مدارس مذهب مالكى به تحصيل پرداخت. آنگاه دبير علوم اعتقادى و قرآنى و فقه گرديد. به سال 1984 ميلادى در شهر (باسام) كشور ساحل عاج، در اثر يك سرى بحث هاى علمى و مطالعات ژرفگونه به مذهب تشيع پيوست.
ميزان تشخيص خلفا
حسين سورابى مى گويد: اولين موردى كه نظر مرا به خود جلب نمود، همچون ديگر پژوهشگران، مخالفت خلفا ـ به خصوص اول و
دوم ـ با كتاب خداوند و سنت پيامبر صلی الله علیه و آله بود. بارزترين دليل موجود در اين مورد، سخن حضرت على عليه السلام است. ايشان در جلسه شوراى ساختگى كه عمر بن خطاب به راه انداخته بود، تا خليفه پس از خود را تعيين كند! عبدالرحمان بن عوف در آن جلسه رو به حضرت على عليه السلام كرد و گفت:
«به خداوند قسمت مى دهيم، كه اگر خليفه شدى، ما را با همان راه و روش كتاب خداوند و سنت پيامبر صلی الله علیه و آله و سيره ابابكر و عمر به پيش ببرى.
امام اين درخواست را رد نمود و سپس فرمودند: تلاش خواهم كرد به راه و روش قرآن و سنت پيامبر صلی الله علیه و آله عمل كنم».(1) و اگر اين مطلب دلالت بر چيزى كند، لاجرم بيانگر آن است كه ابابكر و عمر هر دو برخلاف كتاب خدا و سنت پيامبر صلی الله علیه و آله عمل مى نمودند. و مى توان با نگاهى كوتاه به تاريخ ملاحظه نمود كه ابابكر و عمر در خيلى از موارد مقابل نص اجتهاد كرده و مخالف كتاب و سنت عمل نموده اند.
مخالفت ابابكر با قرآن و سنت يكى از موارد واضح مخالفت با نص قرآن، محروم نمودن حضرت فاطمه عليهاالسلام از ارث پدرى بود، در اين خصوص ابابكر به حديث ساختگى كه خود او فقط ناقل آن مى باشد، استناد نمود:
«ما پيامبران، هيچ چيزى را به ارث نمى گذاريم و هرچه باقى مى ماند صدقه محسوب مى شود».
حضرت زهرا عليهاالسلام با وى به احتجاج پرداخت و فرمودند: اى فرزند اباقحافه، مگر در كتاب خداوند نيست، كه تو از پدر ارث ببرى و من از ارث محروم شوم؟! تو در حقيقت بهتان مى بندى، چرا به كتاب خداوند عمل نمى كنيد؛ قرآن است كه مى فرمايد: «سليمان
وارث داود شد».(2)
و در مسأله يحيى بن زكريا مى فرمايد:
«بر من فرزندى عطا كن، كه وارث من و آل يعقوب گردد».(3)
پس فرمودند: آيا شما از پدر و پسرعمويم درخصوص قرآن و يا آشنايى با عموم و خصوص آيات بيشتر مى دانيد؟
آنگاه رو به انصار نمودند و مى فرمايند:
اى جماعت حاضر، اى پيروان دين پيامبر، و اى ياران اسلام اين چه ضعفى است كه در حق من نشان مى دهيد؟ و اين چه روشى است كه در برابر مظلوميت من در پيش گرفته ايد؟ (4)
و بدين شكل ملاحظه مى كنم كه ابابكر سنت پيامبر صلی الله علیه و آله را به طور آشكار مورد مخالفت قرار مى دهد.
بازداشتن از نگارش حديث
از ديگر مخالفت های ابابكر و عمر با سنت پيامبر صلی الله علیه و آله، بازداشتن افراد از تدوين سنت پيامبر صلی الله علیه و آله بود، و بدين صورت به سنت پشت نموده، و گو اين كه نزد آنها فراموش شد. علاوه بر اين مى توان به سوزاندن احاديث پيامبر صلی الله علیه و آله كه در عهد ايشان جمع آورى شده بود اشاره نمود، و آن اين كه ابابكر دستور داد تا آنها را آتش زده و با اين كار خواستار عدم شناخت سنت پيامبر صلی الله علیه و آله نزد ياران و ديگر مسلمانانى كه تشنه شناخت سنت بودند شد. پس از ابابكر، عمر نيز به همين روش عمل كرده و با شدت بخشيدن به روند كار، خيلى ها را تهديد و ترسانيد و يا مورد ضرب و جرح قرار داده تا از تدوين احاديث جلوگيرى كند.
وقتى از علل كار پرسيده مى شود، چنين توجيه مى كردند كه مبادا سنت پيامبر صلی الله علیه و آله با قرآن آميخته شود، و اين حجتى است واهى كه هيچ اساس علمى ندارد، و اقلاً مى توانستند ـ خلفاى اول و دوم ـ هركدام به طور جداگانه كتابى براى خود درخصوص احاديث داشته باشند، به همان گونه در عهد عمر بن عبدالعزيز احاديث تدوين شد.
در واقع ابابكر و عمر و پيروانشان، هدف از باز داشتن از نگارش حديث را وسيله براى تأويل شخصى و برداشت هاى سليقه اى از قرآن قرار دادند، زيرا كه قرآن قابل برداشت به چند صورت مى باشد، ولى سنت اين امكان را ندارد.
از اين رهگذر مى بينيم كه اين دو خليفه به مخالفت با سنت پيامبر صلی الله علیه و آله پرداختند، و اين خلاف فرموده ايشان بود كه مى فرمودند:
«اين علم را تدوين كنيد».(5)
و نيز مى فرمودند:
«در تدوين هيچ ملامتى وجود ندارد».(6)
و مى فرمودند:
«بله، بنويسيد... ».(7)
كشتن خوددارى كنندگان از زكات
از جمله مخالفت ابابكر با سنت پيامبر صلی الله علیه و آله دستور كشتن كسانى كه از پرداخت زكات خوددارى كردند، و علت آن عدم وثوق به خلافت او بود. و چنين روايت مى شود كه، عمر به ابابكر گفته بود: اى ابابكر چگونه دست به كشتن مردم ببريم و حال اين كه پيامبر صلی الله علیه و آله فرمودند:
«دستور داده شد از كشتن كسانى كه ذكر لا اله الا اللّه را مى گويند پرهيز كنم، هركس اين ذكر را بر زبان جارى كند، از من در امان
مى ماند، و همچنين جان و مال محفوظ است، مگر در حساب و عقاب خداوند كه اين نيز با خداوند است».
ولى ابابكر به اين مطلب اهميت نداد، و با شدت و خشم دستور كشتن كسانى كه از پرداخت زكات خوددارى كردند را صادر نمود.(8)
ترك اجراى حدود از جمله مخالفت هاى ابابكر، خوددارى از اقامه حد بر خالد بن وليد، پس از كشتن مالك بن نويره و هم بستر شدنش با همسر مالك در همان شب بود، ولى ابابكر حد را بر وى جارى نساخت، و قصاص انجام نداد، و تنها كارى كه انجام داد دستور طلاق دادن زن مالك بود، و از اين فراتر او براى عده اى از ياران پيامبر صلی الله علیه و آله كه اين واقعه را امرى نادرست جلوه دادند، خشمگين شد.(9)
بدعت گذارى در اقامه حدود
از جمله مخالفت هاى ديگر ابوبكر، دستور وى مبنى بر سوزاندن يك زن در اثر ارتكاب يك گناه بود و حال اين كه پيامبر صلی الله علیه و آله مى فرمايند:
«جز خداوند كس ديگرى نمى تواند به وسيله آتش كسى را كيفر دهد».(10)
حسين سورابى مى نويسد: نتايج به دست آمده از بحث و بررسى، برايم ثابت نمودند، كه خلفا در خيلى از مسائل و زمينه ها اشتباه كرده و بر اهل بيت پيامبر عليهم السلام ظلم روا داشتند.
به همين دليل تصميم گرفتم تا با اهلبيت عليهم السلام باشم، و پيرو آنها بوده و از انديشه و خرد آنها كسب فيض نمايم، و از بند باورهاى گذشته خود كه طعم آزادى را از من ربوده بودند، رهايى يابم؛ زيرا كه باورهاى من طورى بودند كه من مقيد به آنها بودم ولى مرا راضى نمى كردند. لذا با شناخت حقيقت و دستيابى به آن، مذهب اهلبيت عليهم السلام را پذيرفتم و شيعه شدم.
*********************************************************
1. ر.ك: هيثمى، مجمع الفوايد، ج 3، ص 133؛ ابن كثير، البداية والنهاية، ج7، ص106؛ تاريخ اسلام ذهبى، ج3، ص304؛ تاريخ طبرى، ج4، ص238؛ السقبفة بغدادى، ص85.
2. سوره نحل، آيه 16.
3. سوره مريم، آيه 5 ـ 6.
4. ر.ك: معتزلى، شرح نهج البلاغه، ج 16، ص 210، به نقل از ابابكر جوهرى؛ مجلسى، بحارالانوار، ج29، ص227؛ اربلى، كشف الغمة، ج2، ص104.
5. «اكتبوا هذا العلم». ر.ك: كنزالعمال، ج 10، ص 262 29389.
6. «اكتبو و لا جرح» و «بلى فاكتبوها». ر.ك: خطيب بغدادى، تقيد علم، ص74؛ مسند احمد،ج2، ص207 6930، 215 (708) و (7020).
7. همان.
8. ر.ك: صحيح بخارى، كتاب استتابه المرتدين، بان قتل من أبى قبول الفرائض، ج14، ص2538 6023؛ صحيح مسلم، كتاب الايمان، باب لأمر بقتال الناس، ج 1، ص 51 (20).
9. ر.ك: عسقلانى، الاصابة، ج 5، ص 755؛ ذهبى، سير اعلام النبلاء، ج1، ص366؛ تاريخ طبرى، ج3، ص278؛ تاريخ ابى الفداء، ج1، ص221؛ ابن اثير، الكامل فى التاريخ، ج2، ص358.
10. ر.ك: سنن ابى داود، ج 2، ص 405 2673؛ هيثمى، مجمع الزوائد، ج6، ص251؛ صحيح بخارى، ج3، ص1098 (2852).
