هنگام فجر جمعه بيست و سوم ذى الحجه سنه 1345 قمرى كربلائى غلامحسين شفا يافت و چون از حال او جماعتى از مردم با خبر بودند شفاى او مانند آفتاب روشن شد كه سيد مذكور (جناب صديق محترم و ثقه معظم حاج سيد اسماعيل معروف به حميرى كه اين يازده تا داستان را از كتاب آيات الرضويه اين مرحوم نوشته ) اين قصه را از زبان ايشان مى گويد:
اصليت من از بجنورد است ولى در نيشابور ساكن بودم تا دردى بپاى چپم عارض شد و لَمس گرديد پس من خود را به پابوس حضرت ثامن الائمه (ع ) رساندم و در كاروانسرائى منزل كرده و مريض شدم و چون فقير و پريشان بودم سراى دار مرا بصحن عتيق آورد و من بيست روز در گوشه صحن امام بحالت مرض افتاده بودم تا دربانان امام (ع ) مرا به دارالشفاى حضرتى بردند و سه ماه مرا در آنجا معالجه مى نمودند و فايده اى نبخشيد. بلكه آن مرض ‍ تمام بدنم را فرا گرفت كه بجز سر و گردن عضو ديگر را نمى توانستم حركت دهم لذا باز مرا در صحن آورده گذاردند. پس از پانزده روز دربانان مرا بمسجد كوچكى كه در كوچه مدرسه معروف به دودر بود بردند.
پس از يكماه محله بواسطه كثافت مرا بمحل ديگرى بردند و بعد از دو ماه اهل آنجا مرا بمسجد اولى حمل كردند و بعد از يكماه تقريبا باز بصحن عتيق گذاردند و پس از چهار پنج روز بدارالشفاء بردند و بعد از بيست روز مرا بيرون آورده در خيابان نهادند و از آنجا ثالثا به مسجد اولى كه در كوچه مدرسه معروف به دودر بود بردند.
كار اينقدر بر من سخت شد كه مقدارى ترياك تحصيل كرده خوردم تا بميرم و مردم از شرّ و زحمت من راحت شوند اتّفاقا بعضى فهميدند و در مقام علاج برآمدند. و مرا از مردن نجات دادند.
من پيوسته متوسل بحضرت رضا (ع ) بودم خصوصا در اين شب جمعه كه از اول شب بهمان نحوه كه افتاده بودم حالى داشتم و تا نزديك صبح درد دل بآنحضرت مى نمودم .
ناگاه ديدم سيد بزرگوارى پائى بمن زد كه برخيز عرض كردم آقاى من منكه از سينه تا بقدم شل مى باشم و قدرت برخاستن ندارم .
فرمود برخيز كه شفا يافتى آيا مرا مى شناسى ؟ همين سخن را فرمود و از نظر غائب شد و من بوى خوشى استشمام كردم و با خود گفتم : خود را امتحان كنم كه آيا مى توانم برخيزم يا نه ؟!
برخاستم و ملتفت شدم كه تمامى اعضاى من به فرمان من است و از نظر مرحمت امام هشتم (ع ) روح تازه اى بهمه جوارحم دميده شده پس بجانب چپ و راست نگاه مى كردم و چشمهاى خود را مى ماليدم كه من بيدارم يا خواب و شروع كردم براه رفتن آنگاه بدويدن آنوقت يقين كردم كه حضرت رضا (ع ) مرا شفاء بخشيده .
بدر خانه تاجرى كه در آن نزديكى بود رفتم و ترحما كفالت از من مى كرد خبر دادم كه امام هشتم (ع ) مرا شفا داده و من اينك بحمام مى روم تا خود را تطهير و غسل زيارت كنم . شما براى من لباس بياوريد.
وقتى كه بحمام رفتم حمامى تعجب كرد و گفت چگونه آمده اى ؟ گفتم بپاى خود آمده ام زيرا حضرت رضا (ع ) مرا شفا داده است .(1)

اى دل حرم رضا حريم شاه است

برج شرف و سپهر عزّ و جاه است

حق كرده تجلّى از در و ديوارش

هرجا نگرى (فثم وجه الله ) است




**********************************************************************************
 1- آيات الرضويه .

نوشتن دیدگاه