وجود ياران وفادار و همراه يكى از شرايط موفقيت رهبران دراجراى برنامه ‏هاى خويش است.
امام صادق(ع) شيعيان خود را خوب مى ‏شناخت و مى‏ دانست كه بيشتر آن‏ها مرد ميدان خطر نيستند.
مامون رقى مى ‏گويد: خدمت آقايم، امام صادق(ع) بودم كه سهل بن‏حسن خراسانى وارد شد و به آن حضرت گفت: شما مهر و رحمت داريد.
شما اهل‏بيت(ع) امامت هستيد. چگونه از حق خويش باز ايستاده‏ ايد،با اين كه صد هزار شمشيرزن آماده به ركاب در خدمت‏ شما هستند.
آن حضرت فرمود: خراسانى! بنشين! سپس به كنيز خود فرمود:
«حنيفه!» تنور را آتش كن. كنيز تنور را گرم كرد. آن گاه امام ‏فرمود: خراسانى! برخيز و در تنور بنشين! خراسانى گفت: آقاى من!
مرا با آتش مسوزان و از من بگذر! آن حضرت فرمود: گذشتم. در اين‏حال «هارون مكى‏» كه كفش‏ هاى خويش را به دست گرفته بود، واردشد و سلام كرد. امام فرمود: كفش‏هاى خود را زمين بگذار و داخل‏ تنور بنشين! هارون بدون معطلى وارد تنور شد. امام صادق(ع) باسهل بن حسن خراسانى مشغول صحب ت‏شد. مدتى بعد، امام به او فرمود: برخيز و به داخل تنور نگاه كن! خراسانى مى ‏گويد: برخاستم ‏و به داخل تنور نظر افكندم. هارون در داخل تنور چهار زانو نشسته ‏بود. مدتى بعد او از تنور بيرون آمد و به ما سلام كرد. امام ‏فرمود: در خراسان چند نفر مثل اين مرد داريد؟ خراسانى گفت: به‏ خدا قسم! يك نفر هم نيست. امام فرمود: «اما انا لا نخرج فى‏زمان‏لا نجد فيه خمسه معاضدين لنا نحن اعلم بالوقت‏»; بدان! ماهنگامى كه پنج نفر ياور و پشتيبان نداشته باشيم قيام نمى ‏كنيم.
ما نسبت‏ به زمان قيام داناتريم. (16)
سدير مى ‏گويد: به امام صادق(ع) گفتم: چه چيز شما را از قيام بازداشته است؟ امام فرمود: مگر چه شده است؟ سدير گفت: دوستداران،شيعيان و ياوران شما زياد است. به خدا سوگند! اگر اميرالمؤمنين‏ اين مقدار ياور داشت كسى طمع در خلافت نمى ‏كرد. امام فرمود:
ياوران من چند نفرند؟ سدير گفت: صدهزار نفر. امام فرمود:
صدهزار! او گفت: بله. بلكه دويست هزار. امام فرمود: دويست‏ هزار! سدير گفت: آرى. بلكه نصف دنيا. امام سكوت كرد. سديرگويد: راهى سرزمين «ينبع‏» شديم. امام در ميان راه چشمش به‏ جوانى افتاد كه چند راس بزغاله را مى ‏چراند. فرمود: اگر تعداد شيعيان من به عدد اين بزغاله‏ ها بود از قيام و نهضت‏ باز نمى ‏ايستادم. سدير مى‏ گويد: بزغاله‏ ها را شمارش كردم. بزغاله‏ ها هفده ‏راس بودند. (17)
ابوسلمه از امام صادق(ع) نااميد مى ‏گردد و طبق دستور به خانه ‏عبدالله محض مى ‏رود و نامه دوم را به او مى‏ رساند. عبدالله‏ خوشحال مى ‏شود و صبحگاهان به خانه امام صادق(ع) مى‏ رود. عبدالله ‏به امام صادق(ع) مى ‏گويد: ابوسلمه نوشته است كه همه شيعيان مادر خراسان آماده قيام هستند و از من خواسته است كه خلافت رابپذيرم. امام به عبدالله فرمود: «متى كان اهل خراسان شيعه لك‏انت‏بعثت ابامسلم الى خراسان و انت امرته بلبس السواد و هولاءالذين قدموا العراق انت كنت‏سبب قدومهم... و هل تعرف منهم‏احدا»; چه زمانى اهل خراسان شيعه تو بودند؟! آيا تو ابو مسلم ‏را به آن جا فرستادى؟! آيا تو به آن‏ها دستور دادى لباس سياه ‏بپوشند؟! آيا اين‏ها كه براى حمايت از بنى العباس از خراسان ‏آمده ‏اند تو آن‏ها را به اين جا آورده ‏اى؟! آيا كسى از آنان رامى ‏شناسى؟ !» (18)

- پاورقی -

16- بحارالانوار، ج‏47، ص‏123.
17- الكافى، ج 2، ص 242، كتاب الايمان و الكفر، فى قله‏عددالمؤمنين.
18- مروج الذهب، ج‏3، ص‏269.

نوشتن دیدگاه