ابو سلمه علاوه بر امام صادق(ع)، براى عبدالله محض هم نامه ‏نوشت. اين كار او دليل اين است كه وى در دعوت خود صداقت نداشت.
زيرا اگر نامه او به امام صادق(ع) براساس ايمان و اعتقاد به آن‏ حضرت بود، چگونه از فرد ديگرى نيز دعوت كرد؟
جواب امام صادق(ع) روشنگر همين جهت است. وقتى حامل نامه، محمدبن‏ عبدالرحمن بن اسلم به امام صادق(ع) نامه‏اى از طرف شيعه شما،ابوسلمه آورده ‏ام. آن حضرت فرمود: «و ما انا و ابوسلمه وابوسلمه شيعه لغيرى‏»; مرا با ابو سلمه چه كار؟ او از شيعيان ‏من نيست. نامه رسان تقاضاى جواب مى ‏كند. امام صادق(ع) نامه را آتش مى ‏زند و مى ‏فرمايد: جواب نامه همين است. سپس آن حضرت شعرى ‏از كميت‏ بن زيد خواند:
ايا موقدا نارا لغرك ضوءها و يا حاطبا فى غير حبلك تحطب اى‏ روشن كننده آتشى كه ديگرى از نورش استفاده مى ‏برد! هيزم جمع‏ كرد ه‏ اى اما روى ريسمان ديگرى ريخته ‏اى و ديگرى جمع مى ‏كند ومى ‏برد. (12)
شهيد مطهرى در اين باره مى ‏نويسد: «قدر مسلم اين است كه اين‏ شعر مى‏ خواهد منظره ‏اى را نشان دهد كه يك نفر زحمت مى‏ كشد واستفاده ‏اش را ديگرى مى ‏خواهد ببرد. حال يا منظور اين بود كه ‏اى‏ بدبخت ابوسلمه! اين همه زحمت مى ‏كشى استفاده ‏اش را ديگرى مى ‏برد وتو هيچ استفاده‏ اى نخواهى برد و يا خطاب به مثل خودش بود اگردرخواست ابوسلمه را قبول كند يعنى اين دارد ما را به كارى دعوت‏ مى ‏كند كه زحمتش را ما بكشيم و استفاده ‏اش را ديگرى ببرد.» (13)
ابومسلم در نامه ‏اى به امام صادق(ع) نوشت: من مردم را به دوستى ‏اهل‏بيت پيامبر(ص) دعوت مى ‏كنم. كسى براى خلافت‏ بهتر از شما نيست.
امام صادق(ع) در پاسخ نوشت: «ما انت من رجالى و لا الزمان‏زمانى‏»; نه تو از ياران من هستى و نه اين زمان، زمان من‏ است. (14)
امام صادق(ع) بدين وسيله عدم صداقت آنان را گوش زد نمود و بى ‏اعتمادى خود را نسبت‏ به آنان اعلام داشت. در سخن ديگرى از آن‏ حضرت نيز همين مطلب آمده است. معلى ابن خنيس مى‏ گويد: در زمانى ‏كه پرچم‏ هاى سياه بر افراشته شده بود و هنوز بنى عباس به خلافت نرسيده بود، نامه‏ هايى از عبدالسلام ابن نعيم،سرير و تعداد ديگرى خدمت امام صادق(ع) بردم. آن‏ها نوشته بودند:
«قدقدرنا ان يول هذالامر اليك فما ترى قال فضرب بالكتب الى‏الارض‏ثم قال اف اف ما انا لهولاء بامام‏»; ما موقعيت را براى خلافت ‏شما مساعد مى ‏بينيم. نظر شما چيست؟ امام صادق(ع) نامه‏ ها را به‏ زمين كوبيد و فرمود: زهى تاسف و افسوس! من امام و پيشواى آن‏ها نيستم. (15)

- پاورقی -

12- همان.
13-سيرى در سيره ائمه اطهار(ع)، ص‏127.
14- الامام الصادق(ع)، اسدحيدر، ج 1، ص‏43.
15- وسائل الشيعه، ج 11، ص‏37، باب‏13، جهادالعدو.

نوشتن دیدگاه