شمس الدين محمّد بن قارون مى گويد:
(معمر بن شمس) که معروف به (مذوّر) بود، يکى از نزديکان ودوستان خليفه به شمار مى رفت. روستايى به نام (بُرس) به او تعلق داشت که آن را وقف سادات نموده بود.
نايب او که شيعه ى خالص بود، (ابن خطيب) نام داشت، خادم او شخصى به نام (عثمان) که سنّى مذهب بود، به اُمور مايحتاج مصرفى او رسيدگى مى کرد. بين ابن خطيب وعثمان هميشه مجادله اعتقادى وجود داشت.
روزى به اتّفاق هم به حجّ مشرّف شدند، در کنار مقام ابراهيم (عليه السلام) بودند که ابن خطيب رو به عثمان کرد وگفت: بيا باهم مباهله کنيم. من نام کسانى را که دوست دارم يعنى حضرت على، حسن وحسين (عليهم السلام) را کف دستم مى نويسم، تو نيز نام کسانى را که دوست دارى يعنى ابوبکر، عمر وعثمان را بنويس. آن گاه با هم دست مى دهيم. دست هر که سوخت، اعتقاد او باطل ودست آن که سالم ماند. اعتقادش بر حق است.
عثمان اين مباهله را نمى پذيرفت. حاضرين که از طبقه رعايا وعوام بودند، به او اعتراض نموده وسرزنشش کردند.
مادر عثمان که از محل مشرفى شاهد صحنه بود، معترضين را به باد دشنام وناسزا گرفت وآن ها را تهديد کرد. در همان حال کور شد! وقتى متوجّه شد که نمى تواند جايى را ببيند، دوستان خود را فرا خواند.
آن ها چشمان او را بررسى کردند، متوجه شدند که ظاهراً سالم است. اما جايى را نمى تواند ببيند. او را به حلّه بردند. خبر او در همه جا شايع شد.
پزشکان بغداد وحله را برى معاينه او حاضر کردند اما آن ها نيز نتوانستند کارى انجام دهند.
عدّه ى از زنان مؤمن حله به او گفتند: آن که تو را کور نموده است، قائم آل محمّد (عليه السلام) است، اگر شيعه شوى وبا دوستان او تولّى داشته باشى واز دشمنانش تبرّى نمايى ما ضمانت مى کنيم که خداوند سلامتى تو را به تو باز خواهد گرداند، وبدون اين، امکان ندارد که دوباره بينا شوى.
او نيز به اين امر تن داده وراضى شد وبه مذهب تشيّع گرويد.
زنان حلّه او را شب جمعه به محلّى که منسوب به امام زمان (عليه السلام) بود ودر حلّه قرار داشت، بردند وشب را به همراه او زير قبّه آن مکان شريف بيتوته نمودند.
هنوز چند ساعتى از شب نگذشته بود که ناگاه آن زن بيدار شده واز قبه بيرون آمد وچشم هى او کاملاً سالم ونابينايى اش برطرف شده بود، يکى يکى زنان را بيدار کرده ولباس ها وزينت آلاتشان را وصف مى نمود.
آنها از شفاى او مسرور شدند وحمد الهى را به جى آوردند، سپس کيفيّت ماجرا را پرسيدند.
گفت: وقتى مرا تحت قبّه شريف حضرت (عليه السلام) گذاشته ورفتيد، هنوز چيزى نگذشته بود که احساس کردم که کسى دستش را روى دستم نهاد وگفت: برخيز که خداوند تو را شفا عنايت فرمود.
چشمانم را گشودم همه چيز را مى ديدم. قبه را ديدم که مملوّ از نور شده ودر ميان آن مردى ايستاده بود. گفتم: آقا جان! شما که هستيد؟
فرمود: م ح م د بن حسن.
آنگاه ناگهان غايب شد.
زن ها به اتفاق او از آن محل شريف خارج شده وخبر شفاى او را در حلّه پخش نمودند. فرزندش عثمان نيز شيعه شد واعتقاد او ومادرش خوب ومحکم گرديد.
اين ماجرا مشهور شد وهر کس آن را مى شنيد نسبت به وجود امام زمان (عليه السلام) معتقد مى شد.(8)

- پاورقی -

(8) بحار الانوار، ج 52، ص 71 ـ 73.

نوشتن دیدگاه