ابو سعيد، غانم بن سعيد هندى مى گويد:
من اهل کشمير هندوستان هستم، من به همراه سى ونه نفر ديگر در خدمت پادشاه هند بودم، همه ما تورات وانجيل وزبور را خوانده بوديم. به همين دليل از مشاوران او به شمار مى آمديم.
روزى پادشاه از ما درباره حضرت محمّد (صلى الله عليه وآله وسلم) سؤال کرد.
گفتيم: نام او را در کتاب هاى خودمان يافته ايم.
برى اين که او را به طور آشکار ملاقات کنيم تصميم گرفته شد که من براى يافتن او آماده سفر شوم.
برى اين کار مقدار زيادى پول به همراه برداشته وبه راه افتادم. در راه گروهى از تُرکان مرا غارت کردند. با همان وضع به کابل رفتم واز آن جا به طرف بلخ حرکت کردم.
وقتى به بلخ رسيدم نزد امير آن شهر رفتم، امير بلخ مردى به نام (ابن ابى شور) ـ همان داود بن عباس بن ابى اسود ـ بود، خود را معرفى نمودم وعلّت سفرم را بازگو کردم.
او تمام فقها وعلما را برى گفت وگو با من جمع کرد. من از آن ها پرسيدم: محمّد کيست؟
پيامبر ما، محمّد بن عبد الله (صلى الله عليه وآله وسلم) است.
ـ از کدام خاندان است؟
ـ از قريش.
ـ البته اين مهم نيست. جانشين او کيست؟
ـ ابوبکر.
ـ ما در کتاب هاى خودمان خوانده ايم که جانشين او پسر عمويش ودامادش وپدر فرزندانش مى باشد.
ـ اى امير! اين مرد از شرک به کفر رسيده است وبايد گردنش زده شود.
ـ من به دينى چنگ زده ام که جز با بيان روشن آن را رها نخواهم کرد.
آن گاه امير شخصى به نام (حسين بن شکيب) را فرا خواند وگفت: اى حسين! با اين مرد مناظره کن!
حسين گفت: در اطراف تو فقها وعلمى زيادى هستند آن ها را برى مناظره با او بفرست!
امير گفت: به تو دستور مى دهم که با او مناظره کرده وبا دوستى ولطف با او رفتار کنى.
آن گاه حسين مرا به گوشه ى برد. از او درباره حضرت محمّد (صلى الله عليه وآله وسلم) سؤال کردم.
او گفت: همان طور که به تو گفته اند: او پيامبر ما است جز اين که خليفه به حق او پسر عمويش على بن ابى طالب (عليه السلام) است که همسر دخترش فاطمه (عليها السلام) وپدر دو فرزند او حسن وحسين (عليهما السلام) مى باشد.
آن گاه من گفتم: (أشهد أن لا إله إلاّ الله وأنّ محمّداً رسول الله).
سپس به نزد امير رفتم واسلام آوردم. او مرا به حسين سپرد تا معالم دينم را از او فرا بگيرم.
روزى به حسين گفتم: ما در کتاب هاى خودمان خوانده ايم که هيچ خليفه ى قبل از آن که خليفه بعد از خود را تعيين کند رحلت نمى کند. خليفه بعد از على (عليه السلام) که بود؟
او گفت: حسن (عليه السلام) وپس از او حسين (عليه السلام). سپس يک يک ائمه را نام برد تا به امام حسن عسکرى (عليه السلام) رسيد آنگاه گفت: برى دانستن وشناختن خليفه بعد از او بايد به جست وجو بپردازى،
من به اميد يافتن جانشين امام حسن عسکرى (عليه السلام) از بلخ خارج شدم.
مدّتى با شخصى که مدّعى بود او نيز در جست وجوى قائم آل محمّد (عليه السلام) است همراه بودم، امّا بعضى اخلاق او ناخوشايند بود، به همين دليل او را ترک کردم.
از بغداد به مدينه رفتم، مدّتى در مدينه ماندم. از هر که سؤال مى کردم، مرا از پيگيرى موضوع منع مى کرد. تا اين که روزى پيرمردى از بنى هاشم را ديدم که (يحيى بن محمّد عريضى) نام داشت او گفت: آنچه تو در جست وجوى آن هستى در (صرياء) است.
من به صرياء رفتم، در دهليزى جاروب شده روى سکويى نشسته بودم که غلام سياهى بيرون آمد وبه من گفت: برخيز واز اين جا برو!
گفتم: نمى روم.
او وارد خانه ى شد وپس از مدّتى خارج شد وگفت: داخل شو! ومولايت را اجابت کن.
من به همراه او وارد خانه ى شدم که دارى اتاقهاى متعدّد وباغچه ى بسيار بود. امام (عليه السلام) را ديدم که در وسط حياط نشسته است. وقتى نظر مبارکش به من افتاد، با زبان هندى سلام کرد ومرا به نامى که هيچ کس به جز بستگانم در کابل از آن اطلاع نداشتند، مورد خطاب قرار داد، واز سى ونه نفر ديگر که در هند جزء مشاوران پادشاه بودند پرسيد، ونام يک يک آن ها را بيان نمود.
آن گاه فرمود: مى خواهى امسال با اهل قم، به حجّ مشرف شوى. امسال نرو! وبه خراسان بازگرد وسال بعد مشرّف شو!
عرض کردم: آقا جان من هزينه سفر خود را تمام کرده ام، مقدارى هزينه راه به من عنايت بفرماييد!
حضرت (عليه السلام) فرمود: دروغ مى گويى. وبه خاطر همين دروغ تمام اموالت را به زودى از دست مى دهى.
با اين حال، کيسه ى به من عطا کرد که مقدارى پول در آن بود وفرمود: اين را هزينه راهت کن! وقتى به بغداد رسيدى، به خانه کسى مرو! وآنچه را ديده ى به کسى بازگو مکن!
از خدمت حضرت مرخص شدم. چيزى نگذشت که آنچه از اموال با خود داشتم همه ضايع شد، وتنها آنچه حضرت (عليه السلام) عطا فرموده بود، باقى ماند. به خراسان رفتم. سال بعد به قصد حجّ، بدون اين که به قم بروم حرکت کردم. وقتى دوباره به همان خانه رفتم، کسى را آن جا نيافتم!(5)

- پاورقی -

(5) کمال الدين، ج 2، ص 437 ـ 440، من شاهد القائم، بحار الانوار، ج 52، ص 27 ـ 29.

نوشتن دیدگاه