محمّد بن ابراهيم بن مهزيار مى گويد:
پس از شهادت امام حسن عسکرى (عليه السلام) در مورد امام پس از ايشان دچار شک وترديد شدم. پدرم که از وکلى امام حسن عسکرى (عليه السلام) بود اموال زيادى را از شيعيان به عنوان سهم امام جمع آورى نموده بود. به همين خاطر تصميم گرفت که خود به عراق رفته ووجوهات متعلّق به امام (عليه السلام) را به دست جانشين امام حسن عسکرى (عليه السلام) برساند.
او آماده حرکت شد وسوار کشتى شد، من هم به دنبال او برى بدرقه رفتم، اما همين که سوار شد، حالش دگرگون شده وتب شديدى گرفت وبه من گفت: مرا بازگردان! مرا بازگردان! اين علامت مرگ من است. پسرم! در مورد اين مال که با من است تقوى الهى را پيشه کن.
وى پس از اين که وصيت خود را بازگو کرد از دنيا رفت.
من با خود گفتم: پدرم هيچ گاه سفارش بى جايى نمى کرد. اين مال را به عراق مى برم، وخانه ى کنار شط کرايه مى کنم وبه کسى هم چيزى نمى گويم، اگر همان طور که در زمان امام حسن عسکرى (عليه السلام) حجّت بر من آشکار بود، امام زمان (عليه السلام) را شناختم، اموال را به او تحويل مى دهم وگرنه به نيابت، تمام آنها را بين فقرا تقسيم مى کنم.
وقتى به عراق رفتم همين کار را کردم، بعد از چند روز نامه ى از حضرت (عليه السلام) به اين مضمون به دستم رسيد: (ى محمّد! فلان وفلان چيز در فلان وفلان بسته نزد توست)
واز چيزهى بسيارى که با خود داشتم واز آن اطلاعى نداشتم خبر داده بود، من هم اموال را به پيک حضرت تحويل دادم.
چند روز ماندم که ديگر خبرى نشد، بسيار غمگين شدم تا اين که دوباره نامه ى از حضرت دريافت کردم که: (مقام پدرت را به تو عطا کرديم پس خدا را سپاس گو!)(1)

- پاورقی -

(1) غيبة طوسى، ص 281 و282، بعض معجزات الحجّة (عليه السلام) ، بحار الانوار، ج 51، ص 310 و311.

نوشتن دیدگاه