نشانه هايى از شماره شانزدهم تا بيست ونهم وديگر شماره ها نقل شد، از کتاب سرور اهل الايمان است. نويسنده ى اين کتاب، روايتى از امير مؤمنان (عليه السلام) نقل کرده که آن حضرت طى آن، به نشانه هاى ظهور اشاره کرده وفرموده است: ظهور را علامات ونشانه هايى است: نخست: کشيدن حصار است به گرد کوفه با برجها وخندقها وکشافته شدن چاهها در کوچه هاى کوفه وتعطيل مساجد به مدت چهل شب وکشف هيکل وبه جنبش درآمدن پرچمها در اطراف مسجد اکبر. قاتل ومقتول آنان در دورخ جاى دارند. قتل سريع ومرگ شتابان است. ونفس زکيه به همراه هفتاد تن در پشت کوفه به قتل مى رسند ومذبوح ميان رکن ومقام است (ممکن است اشاره به نفس زکيه يا حسنى باشد) وقتل اشفع در بيعت بتها وخروج سفيانى با پرچمى قرمز که امير آن مردى از بنى کلب است ودوازده هزار نفر از سپاهيان سفيانى به سوى مکه مى روند. وامير مدينه مردى است از بنى اميه که او را خزيمه مى خوانند وچشم چپش کور است ودر چشمش ناخنه ى درشتى است. مردان را مثله مى کند رايتى بدو سپرده نمى شود مگر آنکه آن را در خانه اى در مدينه که گويند خانه ابوالحسن اموى است، فرود مى آورد وسپاهى را در طلب مردى از خاندان محمد به مکه روانه مى کند. فرمانده ى اين سپاه مردى غطفانى است... وصد وسى هزار نفر را به کوفه گسيل مى دارد آنان در روحاء(11) وفاروق(12) فرود مى آيند. سپس شصت هزار نفر از آنان حرکت مى کنند تا آنکه در کوفه، در محل قبر هود (عليه السلام) در نخيله فرود مى آيند پس در يوم الزينه بر ايشان هجوم مى برند. فرمانده ى مردم ستمگر وظالم است او را کاهن وجادوگر مى خوانند. اميرى از شهر زوراء به سوى ايشان رهسپار مى شود وپنج هزار کاهن وى را همراهى مى کنند. او بر پل کوفه هفتاد هزار نفر را مى کشد تا آنجا که مردم به خاطر خونهاى فراوانى که در فرات جريان دارد، سه روز از برداشتن آب پرهيز مى کنند. اجساد متعفن مى گردند وهفتاد هزار دختر باکره از کوفه به اسارت گرفته مى شوند. از آنان نه جامه اى مى کنند ونه روبندى برمى دارند تا آنکه آنها را در محملها سوار مى کنند وبه (ثويه) که همان (عزى) است مى برند آنگاه از کوفه صد هزار مابين مشرک ومنافق خروج مى کنند تا به دمشق مى آيند. هيچ مانعى سد راه آنان نمى شود وآن ارم ذات العماد است. سپس پرچمهايى بى نشان از جانب مشرق زمين به پيش مى آيند. اين پرچمها نه از پنبه است نه از کتان ونه از حرير. وبه مهر رئيس بزرگ بر سر نيزه ها بسته شده اند. اين پرچمها را مردى از خاندان محمد به جلو راهبرى مى کند. اين پرچمها در شرق آشکار مى شوند وبوى آن، که همچون بوى تند مشک است در مغرب به مشام مى رسد. ترس به مدت يک ماه پيشاپيش اين پرچمها حرکت مى کند تا آنکه آنان در کوفه فرود مى آيند در حالى که قصد خونخواهى پدرانشان را دارند. اوضاع اين چنين است که سپاه يمانى وخراسانى روى مى آورند. آنان همچون دو اسب مسابقه، از يکديگر پيشى مى گيرند، غبارآلوده وژوليده موى وبرهنه شمشير. ومردى از اهل (نجران) قيام مى کند وبه نداى امام پاسخ مى گويد او نخستين کس از نصار است که به امام پاسخ مى دهد. پس بيعت خويش را مى شکند وصليبش را درهم مى کوبد وبا موالى مردمان ضعيف خروج مى کند وبراى اعلام هدايت به نخيله مى روند. تمام آنان در جايى به نام فاروق گرد خواهند آمد در آن روز ميان مشرق ومغرب سه هزار نفر کشته مى شوند وکسى در ماه رمضان هنگام بر زدن سپيده، از سوى مشرق بانگ مى زند که اى اهل هدايت گرد آييد ونيز يکى از سوى مغرب، هنگامى که شفق از بين مى رود فرياد مى زند: اى اهل باطل گرد آييد واز فردا هنگام خورشيد رنگ ووارنگ مى شود، زرد وآنگاه سياه وتاريک مى گردد وروز سوم خداوند ميان حق وباطل جدايى مى افکند ودابة الارض (جنبنده ى زمين) بيرون مى آيد وروم نزديک ساحل دريا از غار جوانان روى آور مى شوند. پس خداوند اصحاب کهف را همراه با سگشان زنده مى کند. با ايشان مردى که وى را مليخا مى خوانند وکس ديگرى است که آن دو را حمل مى کند. اين دو، گواهان مسلمان قائم (عليه السلام) هستند.

- پاورقی -

(11) در برخى از روايات آمده است: وميقات آنان در سرزمينى از ديار فرات است که بدان روحاء مى گويند. اين مکان نزديک کوفه ى شماست. ودر معجم البلدان نوشته شده است: روحاء قريه اى است از قراى بغداد ونيز قريه اى است واقع در ميان مکه ومدينه.
(12) در نسخه مورد استفاده ى ما چنين آمده است ولى ظاهرا نام درست آن فاروث است که قريه اى است بر کار دجله ميان واسط ومذار. اما فاروق قريه اى است از قراى اصطخر فارس که با ذکر اين مکان در اين حديث چندان درست جلوه نمى کند.

نوشتن دیدگاه