عده اى از مورخان آنجا كه تعدا فرزندان على عليه السلام را از حضرت زهرا عليهاالسلام ذكر كرده اند، يادآور شده اند كه نام يكى از آنان «محسن» بود و در كودكى از دنيا رفته است [ الكامل ابن اثير: ج 3، ص 397- طبرى: ج 5، ص 153- بيهقى، دلائل النبوّة: ج 3، ص 161- الحدائق الورديه: ج 1، ص 52- المواهب اللدنية: ج 1، ص 198- جمهرة أنساب العرب: ص 16- نزل الأبرار: ص 134- الرياض النضرة: ج 4، ص 239- ذخائر العُقبى: ص 116- إرشاد السارى: ج 6، ص 141- البحر الزخار: ج 1، ص 108- اُسدالغابة: ج 4، ص 308- الإصابة: ج 4، ص 471- صفة الصفوة: ج 2، ص 9. ] وليكن هيچ يك از مورخان اشاره به روز تولّد آن كودك نكرده اند. به قول نويسنده ى كتاب ارزشمند «آتش به خانه ى وحى» اين مطلب سرّى بسيار سنگين در درون دارد و آن اين كه تولد و شهادت حضرت محسن عليه السلام در يك روز بوده است. [ سيد محمد حسين سجاد، آتش به خانه ى وحى: ص 100 پاورقى يك. ] برخى از مورخان براى اين كه از شدت جنايات حمله مهاجمين به خانه ى فاطمه عليهاالسلام بكاهند، راجع به سقط جنين فاطمه دراين حمله متعرّض نشده اند تنها به اين اكتفاء كرده اند كه فاطمه عليهاالسلام براى على عليه السلام چند فرزند به دنيا آورد كه از همه كوچكتر محسن بود كه در كودكى از دنيا رفت [ بلاذرى، أنساب الأشراف: ج 1، ص 404- طبرى، ذخائر العقبى فى مناقب القربى: ص 55- البحر الزخار: ج 1، ص 208- اتّحاف السائل: ص 33- لباب الأنساب والألقاب والأعقاب: ج 1، ص 337- الجوهرة فى نسب الإمام على و آله: ص 19- اسدالغابة: ج 4، ص 308- الإصابة: ج 4، ص 471- التبيين فى أنساب القرشييّن: ص 133- تاريخ الهجرة النبوية: ص 58- صفة الصفوة: ج 2، ص 9- التحفة اللطيفة فى تاريخ المدينة الشريفة: ج 1، ص 19- نورالأبصار: ص 147- تاريخ الخميس: ج 1، ص 279- البداية والنهاية: ج 7، ص 332- المختصر فى أخبار البشر: ج 1، المعارف: ص 211- نهاية الارب: ج 18، ص 213. ] و در بعضى از منابع به سقط شدن «محسن» بدون ذكر سبب اشاره شده است. [ إسعاف الراغبين: ص 86- مطبوع در حاشيه ى نور الأبصار- نُزهة المجالس: ج 2، ص 184- الفصول المهمّة: ص 126- اولاد الإمام على، تأليف سيد مهدى سويج: ص 46- مشارق الأنوار حمزاوى: ص 132. ] و لى در بعضى از منابع اهل سنت به موضوع سقط جنين حضرت فاطمه عليهاالسلام اشاره شده است از جمله شهرستانى در ملل و نحل از نظّام نقل كرده كه گفته است :
«همانا عمر چنان ضربه اى به شكم فاطمه عليهاالسلام در روز بيعت زد كه فاطمه عليهاالسلام جنين خود را از شكم انداخت». [ شهرستانى، ملل و نحل: ج 1، ص 57. ] و همچنين صفدى نيز در كتاب خود كلمات و عقايد ابراهيم بن سيّار بن هانى بصرى معروف به نظّام معتزلى را نقل نموده تا آنجا كه مى گويد: نظّام گفته است:
«انّ عمر ضرب بطنَ فاطمة عليهاالسلام يوم البيعة حتّى ألقتِ المُحسن من بطنها». [ الوافى بالوفيات: ج 6، ص 17. ] «روز بيعت عمر چنان به شكم فاطمه زد كه محسن از شكمش ساقط گرديد».
ذهبى مورخ مشهور (متوفى 748) در كتاب «لسان الميزان» با ذكر سند مى گويد:
محمد بن احمد كوفى (از حافظين حديث اهل سنت) گفته است:
«بدون شك عمر چنان لگدى به فاطمه زد كه محسن از او سقط شد». [ لسان الميزان: ج 1، ص 268 شماره ى 824. ] مسعودى در «اثبات الوصيّة» تحت عنوان «حكاية السقيفة» مى گويد:
«آنان در هجوم خود به خانه ى فاطمه عليهاالسلام سيّده ى زنان را در پشت درب چنان فشار دادند كه محسن عليهاالسلام را سقط كرد». [ اثبات الوصيّة: ص 142. ] ابن شهر اشوب در كتاب «المناقب» از كتاب ابن قُتيبه ى دينورى، درباره ى اولاد فاطمه عليهاالسلام نقل مى كند: فرزندان فاطمه عبارتند از: حسن و حسين و زينب و اُمّ كلثوم عليهم السلام و همانا «محسن» در اثر ضربه ى قُنفذ عدوى كشته شد. [ المناقب: ج 3، ص 132. ] و لى در چاپهاى جديد كتاب معارف ابن قتيبه چنين مطلبى وجود ندارد و پيداست كه آن را در چاپهاى بعدى حذف كرده اند، البته حذف و تحريف و دستبرد در كتب اهل سنت بسيار است.
ابن ابى الحديد در شرح نهج البلاغه ى خود مى گويد:
«محمد بن اسحاق مى گويد: چون كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله اراده كرد كه ابى العاص را آزاد كند، با او شرط كرد كه زينب را به مدينه بفرستد زمانى كه ابى العاص به مكه رسيد، به زينب گفت: آماده شو كه به پدرت در مدينه ملحق شوى زينب خود را آماده نمود.
محمد بن اسحاق مى گويد: ابى العاص، برادرش «كنانة بن ربيع» را مأمور بردن زينب دختر رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله به مدينه كرد زينب در هودجى كه بر شتر بود، نشسته و كنانه ريسمان شتر را گرفته و به طرف مدينه حركت كردند. اين خبر در مكه پيچيد و همه جا سخن از رفتن زينب بود عده اى از مشركين از جمله «هبّار بن اسود» به قصد اذيت زينب، ناقه ى او را تعقيب كردند. اول كسى كه از مشركين به ناقه ى زينب رسيد، هبّار بن اسود بود وى به محض رسيدن نيزه اى به طرف هودج زينب رها كرد زينب كه حامله بود از اين حمله ترسيد چون به مدينه رسيد، سقط جنين كرده و بچه از شكم انداخت.
به همين خاطر روزى كه مسلمانان مكه را فتح كردند، پيامبر صلى اللَّه عليه و آله دستور داد كه هر جا هبّار بن اسود را ديدند، آن را به قتل رسانند.
ابن ابى الحديد بعد از نقل اين خبر مى گويد: اين خبر را براى «نقيب ابى جعفر» كه خدايش رحمت كند، خواندم. نقيب گفت: وقتى رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله به خاطر ترساندن زينب و افتادن بچه از شكم او، خون هبّار بن اسود را مباح كرد معلوم است كه اگر در زمان فاطمه عليهاالسلام زنده بود بدون شك خون كسانى كه فاطمه را ترسانده تا سقط جنين كرده، مباح مى كرد.
ابن ابى الحديد مى گويد: به نقيب گفتم: آيا مى توانم اين خبر را كه عده اى فاطمه را ترساندند، تا اين كه فرزندش محسن را از شكم انداخت از شما نقل كنم؟ نقيب گفت: نه از من نقل نكن ولكن بطلان اين خبر را نيز از من نقل نكن چرا كه من درباره ى اين خبر نظر و عقيده اى نمى دهم. [ شرح نهج البلاغه ى ابن ابى الحديد: ج 14، ص 192. ] آرى جريان به آتش كشيدن خانه ى زهرا عليهاالسلام و يا تهديد به آن مسأله اى است كه از دير زمان اذهان مسلمين را به خود مشغول داشته است و اين سؤال هميشه در ميان آنان مطرح بوده است كه آيا امكان دارد بزرگان صحابه چنين عمل را در مورد دختر پيامبر اكرم صلى اللَّه عليه و آله- كه اينهمه احاديث در فضائل او از پيامبر روايت نموده اند- به اجرا درآورند؟! و يا نه حداقلّ چنين تهديدى را روا دارند؟ علماى اهل سنت تا اين مقدار پذيرفته اند كه در جريان بيعت، عمر با جمعى به خانه ى فاطمه عليهاالسلام هجوم آورده و تهديد به سوزندان خانه و اهل آن كرد اگر چه قرائن و اظهار ندامت ابوبكر به هنگام احتضار نشان مى دهد كه فجايع بيش از اينها بوده است. اين مقدار هم كه قبول دارند، لكه ى ننگى است بر دامن شيخين كه با هيچ چيز پاك نمى شود! و همين قدر كه ابن قُتيبه و ابن عبدربّه و ديگران از علماى اهل سنت اعتراف مى كنند كه عمر دستور داد آتش بياورند و هيزم هم جمع كردند و آتش هم آوردند وقتى كه طبرى مى گويد: عمر به آنهائى كه در خانه بودند و داد زد كه اگر بيرون نياييد همه ى اهل خانه را خواهم سوزاند، بايد مطلب را تا آخر خواند. و لى بسيار تعجب آور است كه قاضى القُضاة معتزلى با كمال بى شرمى در صدد دفاع برآمده و گفته است: و اما داستان آتش زدن، در صورتى كه صحت داشته باشد هيچ گونه ايراد و اشكالى متوجه عمر نمى باشد زيرا او مى تواند هر كه را از بيعت امتناع ورزد، و بخواهد در ميان مسلمين اختلاف ايجاد كند، تهديد نمايد. [ الشافى: ص 235 به نقل از ابن ابى الحديد: ج 16، ص 272. ] قاضى القُضاة حديثِ زدن عمر، فاطمه را با تازيانه، طبق نقل ابوعلى تكذيب مى كند در حالى كه از تهديد به آتش، و يا به آتش كشيدن دفاع نكرده و آن را امرى جايز مى داند. [ الشافى: ص 235 به نقل از ابن ابى الحديد: ج 16، ص 272. ] سيد مرتضى در اينباره مى گويد: در مورد حديث سوزاندن، ما پيش از اين بيان داشتيم كه غير از شيعه نيز آن را روايت نموده است و اين كه قاضى القضاة مى گويد:
«جايز است سوزاندن خانه ى حضرت فاطمه عليهاالسلام، اين سئوال مطرح است كه چگونه سوزاندن خانه ى على عليه السلام و فاطمه عليهاالسلام جايز است؟ و آيا در اين مورد عذر قابل توجيهى وجود دارد؟ و آيا على عليه السلام و اصحابش بر خلاف اجماع و مسلمانان حركت مى كنند، اگر اجماعى ثابت شده باشد؟! در حالى كه در صورت مخالفت على عليه السلام به تنهائى، هرگز اجماعى صورت نپذيرد، چه رسد به اين كه گروهى موافق و همراه على عليه السلام باشند و ديگر اين كه چه فرقى به آتش زدن، و زدن فاطمه عليهاالسلام به دليل ياد شده دارد؟ زيرا سوزاندن خانه ها، وحشتناكتر از زدن يك و يا دو تازيانه است بنابر اين دليلى ندارد كه نامبرده حديث ضرب را انكار و حديث احراق را جايز بداند». [ الشافى، سيد مرتضى: ص 283- به نقل از ابن ابى الحديد: ج 16، ص 283. ] تذكر اين نكته لازم است كه برخى از افراد خوش باور و بى خبر از تاريخ به اين انتظار نشسته اند كه مسأله ى «حمله ى عمر و دژخيمانش به خانه ى فاطمه ى زهرا عليهاالسلام» در تاريخ بدون سانسور ذكر شده باشد به آنها بايد گفت: نبايد منتظر چنين چيزى از تاريخ مندرس و پاره پاره شده باشند زيرا اين تاريخ از كانالهاى خلفاى سه گانه و خلفاى بنى اميه و بنى عباس گذشته است. لذا هيچ اميدى براى نقل واقعيات در آن نيست در نتيجه وقتى براى اين حادثه ى درد آورد تاريخى كوچكترين اشاره اى يافتيم مى توان با رجوع به احاديث شيعه در مورد اين حادثه به نتيجه ى مطلوب رسيد اينجاست كه وقتى از اهل سنت نقل مى شود كه:
1- وقتى عمر پشت درب خانه ى فاطمه عليهاالسلام قرار گرفت فرياد زد: يا خارج شويد براى بيعت و يا آن كه خانه را بر شما به آتش مى كشم.
2- در جايى هست كه مى گويد: آنها از خانه خارج نشدند.
3- در جاى ديگر مى گويد: و «دخل عمر و قام الخالد بالباب» عمر داخل خانه شد و خالد بر آستانه ايستاد.
4- و جاى ديگر كه على و زبير را با بدترين وضع مى كشيدند.
آيا ذكر همين نكته هاى تاريخى آنهم در تاريخ اهل سنت جاى تعجبى نيست و آيا براى اثابت اين جنايت هولناك كافى نمى باشد؟

نوشتن دیدگاه