اينجا بخش هايى از خطابه ى زهراى بزرگ را به اقتباس مى گيريم، تا شايد چنان كه سزاوار است به تحليل و توضيح بپردازيم و اعجاز و جاودانگى و حقيقت شگفت انگيز آن را دريابيم.
زهرا (ع) گفت آن گاه خداوند به رأفت و اختيار، و رغبت و ايثار او (ص) را به سوى خود خواند و اكنون محمد (ص)، پدرم، آسوده از رنجهاى اين دنيا، در حالى كه ملائكه ابرار و رضوان پروردگار او را در ميان گرفته اند، در جوار رحمت خداوند جبّار آرميده است.»
در كلام اين بزرگ زن سخنور دقت كنيم، وقتى به وصف فردوس ابدى و بهشت جاودنه ى پدر مى پردازد، نعمت هاى مادّى و لذايذ حسى را به هيچ مى انگارد، زيرا با توجه به صفات متعالى آن بزرگ (ص)، مى داند كه او (ص) دامن بى نيازى از اين لذت ها، فراهم چيده است. و به راستى لذّت هاى مادّى اخروى يا دنيوى، در نظر محمد (ص) چه ارج و بهايى مى تواند داشت؟ محمد (ص) آن شخصيّت روحانى است، كه احدى چون روح انسانى را به بلنداى ملكوت نرسانيد، و كسى جز او، آن را به اوج آسمانى خود پرواز نداد. (هيچ مصلحى مانند او روح انسانى را به نيروى عقيده ى الهى به كال نپروراند، كمالى كه در ميدان انديشه، غايت راه عقل دور پرواز است، و نهايت طواف انسان، بر گرد حقيقت مقدّسى كه در پناهش، جان مى آرامد و دل، به اطمينان مى آسايد. [اين عبارات را از كتاب ديگر خود بنام «العقيده الالهيه فى الاسلام» نقل كرده ايم.] )
آرى او مربى بزرگ روح بود. يگانه پيشوايى كه كمالات نفسانى، در تحت رايت او پيروزى جاودانه اش را در مبارزه اش عليه نيروهاى مادى، بدست آورد. در آن مبارزه اى كه از نخستين روز حيات عقل و جان، در دل ماده، وجود داشت.
مادام كه او (ص)، يكه تاز معركه اى است كه دنياى معنى را از مادّه جدا مى كند، و رسالت او، سلسله ى پيامبران آسمانى را نقطه ى پايان مى نهد، بايد كه روح پاكش اصل و محور دنياى معانى دانسته شود، و زهرا (ع) نيز در سخن خود، آن گاه كه فردوس محمدى (ص) را توصيف مى كند، همين معنى را مى گويد:
«محمد (ص) از رنج اين جهان آسوده است، و ملائكه ابرار او را در ميان گرفته اند.»
بنابراين او قطب استوار و ابدى دنيا و آخرت است. تفاوتى كه هست اين است كه، در دنيا جهانى از رنج ها بر او وارد آمد، چون مى كوشيد گردش حيات انسانى را، بر مدار حقيقى خود استوار سازد، و در آخرت آسوده است، زيرا در آن جا به مثابه ى محورى است كه حيات ملكى در ميدان جاذبه نور او مى گردد، و ملائكه ى خداوند بر او گرد مى آيند، تا حمد و ثناء خود را، بر او تقديم دارند. و مادام كه آن حضرت را پيامبر بزرگ خدا مى شناسيم، جايگاه رفيع او (ص) در بهشت، متناسب با مقام والاى او، و خالى از هرگونه عيش و لذّت مادى و به معنى دقيقتر- اگر تعبير رسائى باشد- دنيايى مشحون از تمتّعات معنوى است، و كدامين لذّت و التذاد معنوى است كه بتواند بهتر از جوار لطف و رحمت خداوند جبّار، و وصال رضوان پروردگار غفّار، فرض شود؟
آرى زهرا (ع)، در دو جمله جايگاه پدر بزرگ خود را در بهشت بدينگونه و صف مى كند كه او، به منزله ى قطبى است كه به مبدأ نور پيوند دارد، و خورشيدى است كه فرشتگان الهى، در دنياى نور، او را در ميان گرفته اند.

نوشتن دیدگاه