احادیث درباره پربرکت ‌ترین مولود شیعه
در خانواده امام رضا (علیه ‌السلام) و در محافل شیعه، از حضرت جواد (علیه السلام)، به عنوان مولودى پرخیر و برکت یاد مى‌‏شد. چنانکه «ابو یحیاى صنعانى» مى‏ گوید: روزى در محضر امام رضا (علیه السلام)، فرزندش ابو جعفر را که خردسال بود، آوردند. امام فرمود: «این مولودى است که براى شیعیان ما، با برکت ‏تر از او زاده نشده است»
گویا امام، به مناسبت‌هاى مختلف، از فرزند ارجمند خود با این عنوان یاد مى‏ کرده و این موضوع در میان شیعیان و یاران امام رضا (علیه السلام) معروف بوده است، به گواه اینکه دو تن از شیعیان بنام «ابن اسباط» و «عبّاد بن اسماعیل» مى‏ گویند: در محضر امام رضا (علیه السلام) بودیم که ابو جعفر را آوردند، عرض کردیم: این همان مولود پرخیر و برکت است؟ حضرت فرمود: «آرى، این همان مولودى است که در اسلام بابرکت ‏تر از او زاده نشده است»
باز «ابو یحیاى صنعانى» مى‏‌گوید: در مکه به حضور امام رضا (علیه السلام) شرفیاب شدم، دیدم حضرت موز را پوست مى‏ کند و به فرزندش ابو جعفر مى‏ دهد. عرض کردم: این همان مولود پرخیر و برکت است؟ فرمود: «آرى، این مولودى است که در اسلام مانند او، و براى شیعیان ما، با برکت‏ تر از او زاده نشده است»

تحلیل این روایات
شاید در بدو نظر تصور شود که مقصود از این حدیث این است که امام جواد از همه امامان قبلى براى شیعیان، با برکت‏تر بوده است، در حالى که چنین مطلبى قابل قبول نیست، بلکه بررسى موضوع و ملاحظه شواهد و قرائن، نشان مى‏ دهد که ظاهراً مقصود از این حدیث این است که تولد حضرت امام جواد (علیه السلام) در شرائطى صورت گرفت که خیر و برکت خاصّى براى شیعیان به ارمغان آورد، بدین معنا که عصر امام رضا (علیه السلام) عصر ویژه‏اى بوده و حضرت در تعیین جانشین خود و معرفى امام بعدى، با مشکلاتى روبرو بوده که در عصر امامان قبلى، بى سابقه بوده است، زیرا از یک سو پس از شهادت امام کاظم (علیه السلام) گروهى که به «واقفیه» معروف شدند، براساس انگیزه ‏هاى مادى، امامت حضرت امام رضا (علیه السلام) را انکار کردند و از سوى دیگر امام رضا (علیه السلام) تا حدود چهل و هفت سالگى داراى فرزند نشده بود و چون احادیث رسیده از پیامبر حاکى بود که امامان دوازده نفرند که نه نفر آنان از نسل امام حسین (علیه السلام) خواهند بود، فقدان فرزند براى امام رضا (علیه السلام)، هم امامت خود آن حضرت، و هم تداوم امامت را زیر سؤال مى ‏برد و واقفیه این موضوع را دستاویز قرار داده امامت حضرت امام رضا (علیه السلام) را انکار مى‏ کردند.
گواه این معنا، اعتراض «حسین بن قیاما واسطى» به امام هشتم در این مورد، و پاسخ آن حضرت است.
«ابن قیاما» که از سران «واقفیه» بوده است، طى نامه‏اى به امام رضا (علیه السلام) او را متهم به عقیمى کرد و نوشت: چگونه ممکن است امام باشى در صورتى که فرزندى ندارى؟!
امام در پاسخ نوشت: از کجا مى‏‌دانى که من داراى فرزندى نخواهم بود، سوگند به خدا بیش از چند روز نمى‏ گذرد که خداوند پسرى به من عطا مى‏ کند که حق را از باطل جدا مى‏ کند.
این شگرد تبلیغى از طرف «حسین بن قیاما» (و دیگر پیروان واقفیه) منحصر به این مورد نبوده است، بلکه این معنا به مناسبتهاى مختلف و در موارد گوناگون تکرار مى‏ شده و امام رضا (علیه السلام) همواره سخنان و دلائل آنان را رد مى کرده است، تا آنکه تولد حضرت جواد علیه‌السلام به این سمپاشی‌ها خاتمه داد و موضع امام و شیعیان که از این نظر در تنگنا قرار گرفته بودند، تقویت گردید و اعتبار و وجهه تشیّع بالا رفت.

اثبات فرزندی امام جواد (علیه السلام) به وسیله علم قیافه شناسی
وسوسه‏‌هاى واقفیه و دشمنان خاندان امامت در این مورد، به حدى بود که حتى پس از ولادت حضرت جواد (علیه السلام) که واقفیه را خلع سلاح کرد، گروهى از خویشان امام رضا (علیه السلام) طبعاً بر اساس حسد ورزی‌ها و تنگ نظری‌ها - گستاخى را به جایى رساندند که ادعا کردند که حضرت جواد، فرزند على بن موسى نیست!!
آنان در این تهمت ناجوانمردانه و دور از اسلام، براى مطرح کردن اندیشه‏ هاى پنهانى خویش، جز شبهه عوام فریبانه عدم شباهت میان پدر و فرزند از نظر رنگ چهره! چیزى نیافتند و گندمگونى صورت حضرت جواد را بهانه قرار داده گفتند: در میان ما، امامى که گندمگون باشد وجود نداشته است! امام هشتم فرمود: او فرزند من است. آنان گفتند: پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) با قیافه‏ شناسى داورى کرده است، باید بین ما و تو قیافه شناسان داورى کنند.
حضرت (ناگزیر) فرمود: شما در پى آنان بفرستید ولى من این کار را نمى‏ کنم، اما به آنان نگویید براى چه دعوتشان کرده ‏اید.
یک روز بر اساس قرار قبلى، عموها، برادران و خواهران حضرت رضا (علیه السلام) در باغى نشستند و آن حضرت، در حالى که جامه‏ اى گشاده و پشمین بر تو و کلاهى بر سر و بیلى بر دوش داشت، در میان باغ به بیل زدن مشغول شد، گویى که باغبان است و ارتباطى با حاضران ندارد.
آنگاه حضرت امام جواد (علیه السلام) را حاضر کردند و از قیافه شناسان درخواست نمودند که پدر وى را از میان آن جمع شناسایى کنند.
آنان به اتفاق گفتند: پدر این کودک در این جمع حضور ندارد، اما این شخص، عموى پدرش، و این، عموى خود او، و این هم عمه اوست، اگر پدرش نیز در اینجا باشد باید آن شخص باشد که در میان باغ بیل بر دوش گذارده است، زیرا ساق پاهاى این دو، به یک گونه است! در این هنگام امام رضا (علیه السلام) به آنان پیوست. قیافه شناسان به اتفاق گفتند: پدر او، این است!
در این هنگام على بن جعفر، عموى حضرت امام رضا (علیه السلام) از جا برخاست و بوسه بر لبهاى حضرت امام جواد (علیه السلام) زد و عرض کرد: گواهى مى‌‏دهم که تو در پیشگاه خدا امام من هستى. بدین ترتیب بکبار دیگر توطئه و دسیسه مخالفان امامت براى خاموش ساختن نور خدا، با شکست روبرو شد و خداوند آنان را رسوا ساخت.
مهدی پیشوایی
منبع  : فارس نیوز

نوشتن دیدگاه