آن روز در مسجد مدينه ، خليفه غاصب شهر ، با جماعتى از مردمان بنشسته بود، و فاطمه در ميان زنانى شايسته و چند، وارد آمد مسجد را، و بنشست! و آنگاه بى آنكه بگشايد به سخن لب را ، ناله اى جانسوز از ژرفاى جان برآورد ، آنهم چنان كه مردمان، همه بگريستند! و گويى كه مسجد به لرزه مى آمد! و پس از اندى شكيب ، شيون مردمان پايان يافت، و همگان به انتظار! و فاطمه به سخن آمد ، اما دوباره نيز به گريه آمدند! و بازشان نهاد تا كه آرام يابند، و آنگاه بگفت:
الحمدلله على ما انعم، و له الشكر على ما الهم...
خداى بر نعمت هاش همه، كه بس بى كرانه اند، ستايش دارم! و نيز بر الهاماتش، سپاس! و پس از گفتارى چند رويش به مردم داشت و ايشان را گفت:
فهيهات منكم، و كيف بكم، و انى تؤفكون؟!
اين كارها از شما چه بعيد بود!
چگونه چنين كارى را بنموديد؟!
به كجا بازمى گرديد؟!
اين چه سستى است شما را در ستاندن داد من؟!
چه زود به بيراهه گام نهاديد! و چه زود احوال را واژگونه داشتيد؟!
پيش چشمان شما، ميراث پدرم را بربايند، و حرمتم را شكسته دارند، و شما آشكارا ببينيد ، اما خاموش!
دعوتم را بشنويد ، اما بى پاسخ؟! و به فريادم نرسيد!
نصبر منكم على مثل حز المدى، و وحز السنان فى الحشى!
ما در برابر اين همه آزار، و اذيت هاى انبوه شما صبر پيشه مى داريم!
بمانند صبورى آنكس كه خنجرى بر گلويش خليده، و تيغ سنان بر دلش بنشسته است!
آيا برآنيد كه با رفتن پدرم پيامبر، همه چيز به پايانش رسيد؟!
آرى ، ضربه اى هولناك بود مرگ پدرم ، بر پيكر اسلام! و فاجعه اى بس عظيم، كه غبار غمش بر همگان فروريخت!
زمين از نبودش تار است، و تاريك!
شكافش هر روز فراختر، و گسستگى اش دامنه دارتر، و وسعتش فزونتر مى گردد!
آنگاه ابوبكر را گفت:
افى كتاب الله ان ترث اباك و لا ارث ابى؟!
لقد جئت شيئا فريا!
آيا اين گفته خداى است كه تو از پدرت ارث مى برى اما من نه؟!
چه سخن ناروايى است، اين؟!
قرآن نمى گويد آيا كه سليمان از پدرش داود ارث برد؟!
پس چرا من نتوانم از پدر خويش ارث برم؟! و ابوبكر چه پاسخى مى توانست داشت، جز طرح يك حديث، كه آن نيز جعل و آورده خويش بود، كه به كذب بنام پيامبر رقم مى زد، و نيز خلافى صريح بر فرمان خداوند، در كتابش! و آن اين بود كه پيامبر فرمود:
ما پيامبران دينار و درهم و خانه و مزرعه به ارث نمى گذاريم ، بل، آنچه بر جاى مى نهيم كتاب است و حكمت، و دانش است و نبوت، و آنچه داريم بر دوش آن است كه ولى امر بعد ماست، كه هرگونه بخواهد درباره اش حكم كند! [ ابن حجر: الصواعق المحرقه، ص 19، ابن ابى الحديد. شرح النهج، ج 16، ص 227. به نقل از حديث غربت. ] و پاسخ اين كلام بيهوده، و پرداخته خيال عفن خليفه را پيشاپيش از زبان فاطمه ى خداوند بشنيديم، كه: مگر نه آنست كه قرآن فرمايد: ورث سليمان داود. [ نمل، 26. ] آرى، دخترم!
اين بود پاره هايى از خطبه نخست فاطمه در مسجد مدينه، و او را خطبه اى است ديگر نيز، و آن در بستر بيمارى ، همان بيمارى كه سبب شد وفاتش را ، بارى ، آن روز نيز براى زنانى چند كه به عيادتش آمده بودند ، خطبه اى خواند، و آن پاسخى بود سخن آنان را كه از وى چگونگى حالش را بخواستند، و آن حضرت پس از ستايش خداوند چنين گفتشان:
به گونه اى است حالم كه بسى بيزارم دنياى شما را، و نيز دشمن مى دارم مردانتان را!
آنان را بيازمودم، و نيز از آنچه نمودند ناخشنود!
به كنارى نهادم آنان را ، چون تيرى به زنگار نشسته، و نيزه اى از ميان دو نيم شده ، چه بد ذخيره اى از پيش براى خويش بفرستادند! و اى آنان چرا نگذاشتند كه حق در مركز خود قرار يابد؟! و خلافت بر پايه هاى نبوت استوار ماند؟! و اى بر آنان ، آيا آنكس كه مردم را به راه راست مى خواند، سزاوار پيروى است، يا آنكه خود راه را نمى داند؟ در اين باره چگونه داورى مى كنيد؟! و ...
خانم! را ستى، در اين ماجرا ، ماجراى فدك ، شوى فاطمه، على را مى گويم، چه گفت؟! و چه كرد؟!
دخترم!
فردا خواهمت گفت.

نوشتن دیدگاه