«يا ابن جندب! قال الله جل و عز فى بعض ما أوحى: إنما أقبل الصلاة ممن يتواضع لعظمتى و يكف نفسه عن الشهوات من أجلى و يقطع نهاره بذكرى و لا يتعظم على خلقى و يطعم الجائع و يكسو العارى و يرحم المصاب و يؤوى الغريب، فذلك يشرق نوره مثل الشمس. أجعل له فى‏الظلمة نوراً، و فى الجهالة حلماً، أكلؤه بعزتى، و أستحفظه ملائكتى. يدعونى فألبيه، و يسألنى فأعطيه، فمثل ذلك العبد عندى كمثل جنات الفردوس لا يسبق أثمارها و لا تتغير عن حاله».
اى پسر جندب! خداى بزرگ و عزيز در بعضى از آنچه وحى كرد، فرمايد: «همانا من نماز كسى را پذيرايم كه در برابر عظمتم فروتنى كند و به خاطر من نفسش را از شهوات باز دارد و روزش را به ياد من سپرى كند و بر مخلوقم تكبر نورزد و گرسنه را غذا دهد و برهنه را بپوشاند و با مصيبت ديده مهربان باشد و غريب را پناه دهد.
پس او (كسى است) كه نورش چون (نور) خورشيد درخشش داشته و برايش در تيرگى نورى قرار دهم و در نادانى، حلمى به عزت خويش نگهدارش باشم و فرشتگانم حافظ او باشند. مرا بخواند و پاسخش گويم و از من بخواهد و بدو عطا كنم. مثل جنات فردوس است؛ كه ميوه‏هايى بهتر از ميوه‏هايش نيست و دگرگونى‏اى در آن راه ندارد».

نوشتن دیدگاه