پس از هجرت پيامبر طبق دستورات ايشان، فاطمه زهرا عليهاالسلام و فواطم ديگرى همچون فاطمه بنت اسد و فاطمه بنت حمزه و فاطمه بنت الزبير به همراه اميرالمؤمنان على عليه السلام كه جوانى بيست و سه ساله است براى هجرت به مدينه آماده مى شوند.
امام على عليه السلام با اين گروه از زنان كه در ميانشان فاطمه ى زهرا عليهاالسلام است به سمت مدينه حركت مى كنند. تا ريخ مى گويد: پس از آنكه امام على عليه السلام در پى هجرت پيامبر به مدينه سفارش هاى پيامبر را عملى ساخت و امانت هايى را كه نزد پيامبر بود به صاحبانشان برگرداند شترها را براى حركت زنان آماده ساخت و با جمعى از مؤمنان كه هنوز در مكه بودند قرار گذاشت كه در كنار كوه طوى همديگر را ملاقات كنند. و خود با فواطم در روز روشن حركت كرد. ام ايمن و ابوواقد ليثى كاروان حضرت را همراهى مى كردند. ابوواقد تند مى راند تا مبادا قريش به آنان دست يابند و از اين سفر ممانعت كنند. امير مؤمنان على عليه السلام فرمودند: اى ابوواقد با زنان مدارا كن. آنگاه اين رجز را خواندند: جز خدا كسى نيست. همت و گمان خويش را بلند دار، چرا كه پروردگار انسانها تو را در مهمات كفايت مى كند.
در ابتداى راه در كنار ضجنان فرستاده هاى قريش به اين كاروان رسيدند و مى خواستند تا از حركت اين كاروان به مقصد مدينه جلوگيرى كنند ولى با دلاوريها و رشادتهاى اميرمؤمنان عليه السلام و پس از كشته دادن مجبور به عقب نشينى شدند و اين كاروان به رهبرى امام على عليه السلام به سلامت به مقصد رسيد. [فاطمه الزهرا عليهاالسلام بهجة قلب المصطفى صلى الله عليه و آله، ج 2، ص 455 به نقل از سيرة الائمه الاثنى عشر، ج 1، ص 79.]
در داستان هجرت فاطمه زهرا عليهاالسلام مى خوانيم:
حويرث يكى از مهاجمان به كاروان مهاجران است كه در مكه پيامبر را بسيار آزار مى داد. وى به شترى كه فاطمه زهرا عليهاالسلام و يكى ديگر از فواطم بر آن سوار بودند حمله برد. حضرت در نتيجه ى اين حمله از روى شتر افتاد و بدن مباركشان آسيب ديد. بدنى كه در حوادث سخت مكه و روزهاى سخت اسلام بويژه پس از مرگ مادرشان حضرت خديجه آب شده بود. [فاطمه الزهرا عليهاالسلام بهجة قلب المصطفى صلى الله عليه و آله، ج 2، ص 455 به نقل از سيرة الائمه الاثنى عشر، ج 1، ص 79.]
امير كاروان در ضجنان مدت يك شبانه روز كاروان را متوقف ساخت و او و كاروانيان شب را به نماز گذارندند و تا به صبح در حالات مختلف به ياد حق بودند.
به هنگام صبح امير مؤمنان با گرده فواطم نماز را به جماعت خواندند و به سوى مقصد به راه افتادند و همين گونه باقيمانده ى راه را تا به مدينه پشت سر گذاشتند.
درباره ى اين هجرت و در شأن اين كاروان مهاجران، آيات بلند پايانى سوره ى آل عمران نازل گرديد. [بحارالانوار، ج 19، ص 66.]
آيات 190 تا 195 از اين سوره را به هنگام سحر پيش از نماز شب با نگاه به آسمان بخوانيد و از مضامين بلند آن آگاه شويد و وصف اين مهاجران را در اين آيات از زبان قرآن بشنويد.

نوشتن دیدگاه