از گفتار و رفتار سرور زنان، صديقه ى طاهره عليهاالسلام به دست مى آيد كه ارتباط زنان با نامحرمان بايد به حداقل برسد و به هنگام برخورد با نامحرم، پوشيده و با عفاف كامل باشند؛ به گونه اى كه اين ارتباط، تحريك زا و تهييج كننده نباشد، تا عفت عمومى آسيب نپذيرد.
فاطمه عليهاالسلام فرمود: بهترين چيز براى زنان، عدم ارتباط با مردان نامحرم است، به گونه اى كه مردى آنان را نبيند و آنان نيز مردى را نبينند.
به هنگام نياز و ضرورت برخورد با مردان نامحرم نيز، شايسته است زنان ما، همانند آن اسوه ى عفاف عمل كنند. آنچنان كه حضرت زهرا عليهاالسلام پوشيده و در حجابى كامل به گونه اى كه حتى قدمهايش نيز در لباسهايش پنهان شده بود، پا به مسجد گذارد و براى احقاق حق، گرچه كوبنده، ليكن از پشت پرده سخن گفت.
بايد ديد چه زنانى در جامعه ى ما توانسته اند، در برخورد با مرد بيگانه از رفتار دختر پيامبر خويش، سرمشق بگيرند؟ آنان كه در برخورد با نامحرمان و سخن گفتن با آنان، نه حرمت ايمانى خويش را پاس مى دارند و نه از پوشش كامل و خوبى برخوردارند؟! با اين وضع آيا مى توان پيروى از آن تجسم عفاف ملكوت را ادعا كرد؟
از حضرت زهرا عليهاالسلام مى پرسند: چه هنگامى زن به خداى خويش نزديك تر است؟ پاسخ مى دهد: هنگامى كه در اندرون خانه است.
اين سقوط زن نيست كه در خانه بماند، بل از ديدگاه حضرت زهرا عليهاالسلام معراج زن و اوج پرواز اوست. چه اين كه در خانه ماندن زن، آبادى و جريان درست زندگى خانوادگى و ارضاء عاطفى روانى شوهر و فرزندان را از يك سو و كاسته شدن زمينه ى بسيارى از مفاسد اجتماعى را در پى دارد.
ليكن، در سايه ى حضورى بى پرواى زن در محيط بيرون، گذشته از اين كه محيط خانه روبه خرابى مى گذرد و شوهر و فرزندان، پناه خويش را از دست مى دهند، جامعه و محيط بيرون، نيز آلوده مى گردد. و اين چيزى نيست كه نيازمند اثبات باشد. اگر چشم بر واقعيت ها نبنديم، واقعيت خود گويا و نمايان است.

نوشتن دیدگاه