از القاب مشهوره جناب فاطمه زهراست و اين لقب در السنه شيعه امامية بسيار شايع و اشتهار دارد و در كتب اخبار ائمه اطهار (ع) اين لقب بسيار ستوده شده و چه قدر شريف و مبارك است و حروف اصلى آن ثلاثى است زهر است و زهور روشن شدن آتش
و بالا گرفتن است و زهره بضم اول و سكون ثانى اسم ستاره است و زهره بفتتح اول و ثانى شكوفه را گويند و بسكون بمعنى سفيدى است و منه رجل از هراى ابيض مشرق الوجه و ام الازهار كنيه مباركه صديقه كبرى است، و مراد از ازهار ائمه اطهار (ع) باشند و زهره بفتح راى و سكون هاء بمعنى زينت و بهجت است فى قوله تعالى ولا تمدن عينيك الى مامتعنا به ازواجا زهره الحيوه الدنيا بالجمله زهر و زهور بمعنى روشنائى و درخشندگى و صفاى لون و تلالوء آمده است
و على مافى (المصباح) سفيد روشن را گويند زهرا لرجل اى ابيض وجهه و جمع و مفرد آن زهر و زهرة است چون تمر و تمرة
بالجمله اين لقب نبيل و وصف جميل غالبا در زيارات و دعوات ملازم اسم سامى آن عصمت كبرى است يعنى ائمه هدى عليهم السلام خوش داشته اند با اوصاف كثيره ديگر آن مخدره آن جناب را بفاطمه زهرا بخوانند براى كثرت وقايعى كه راجع باين اسم مبارك است و علل عديده كه دارد
منها صدوق ره در كتاب علل الشرايع از جابر از حضرت صادق عليه السلام روايت كرده كه سؤال نمودند چرا فاطمه را زهرا ناميدند حضرت فرمودند چون خداوند سبحان او را از نور عظمت خود خلق كرد از آن نور روشنائى داد اهل آسمان و زمين را بطوريكه پوشيد نور وى چمشهاى ملائكه را كه همگى برو افتادند و خدا را سجده كردند و عرض كردند اى پروردگار ما اين چه نور است ندا رسيد اين نوريست از نور من كه در آسمان او را ساكن نمودم و از عظمت خودم او را خلق كردم و بيرون مى آورم او را از صلب پيغمبرى از پيغمبران خودم و آن پيغمبر را بر هر پيغمبرى تفضيل مى دهم و از اين نور، ائمه را بيرون مى آورم كه بامر من قيام نمايند و بحق من هدايت يابند و ايشان را خلفاى خودم در زمين قرار مى دهم اين خلاصه حديث بود
و منها ايضا صدوق در كتاب علل الشرايع و معانى الاخبار از آن بزرگوار سؤال كردند چرا فاطمه را زهراء ناميدند فرمود هر وقت در محراب عبادت مى ايستاد نور روى او از براى اهل آسمانها روشنائى مى داد چنانكه نور ستارها از براى اهل زمين و منها از ابوهاشم جعفرى منقولست كه سئوال كردم از صاحب عسكر عليه السلام كه چرا فاطمه را زهرا ناميده اند فرمود نور روى او از براى اميرالمؤمنين در اول روز مانند آفتاب و در ظهر مانند ماه و در آخر روز وقت غروب مانند كوكب درى مى درخشيد.
و منها از حسن بن زيد روايت است كه گفت از حضرت صادق عليه السلام سئوال كردم چرا فاطمه را زهرا ناميدند فرمود براى آنكه فاطمه را در بهشت قبه ايست از ياقوت سرخ ارتفاع آن در هواء يكسال است و معلق است بقدرت خدا از بالا علاقه ندارد كه او را نگاه دارد و بستونى استوار و برقرار نيست و او را يكصد هزار در است و بر هر درى هزار ملك ايستاده اهل بهشت او را مى بينند چنانكه اهل زمين كوكب درى را در افق آسمان و مى گويند اين قبه زهرائيه فاطمه است
و منها در اواخر حديث طويلى از ابن عباس روايت كند كه خداوند متعال نور فاطمه زهرا را در قنديلى قرار داد و آن را در گوشوار عرش آويخت پس آسمان هاى هفت گانه و زمين ها همگى روشن شدند از اين جهت او را زهرا ناميدند و ملائكه خداوند متعال را تسبيح مى كردند) و تمام حديث بعد از اين بيايد.
و منهار از علل الشرايع از ابان بن تغلب منقولست كه از حضرت صادق عليه السلام سؤال كردند كه چرا فاطمه را زهرا گويند فرمود براى آنكه در اول روز براى حضرت على ابن ابى طالب روشنائى مى داد و نور سفيدى از محراب عبادتش بخانهاى مدينه مى تابيد كه ديوارهاى مدينه سفيد مى شد مردم خدمت حضرت رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم مشرف مى شدند و جهت را مى پرسيدند حضرت فرمود اين نور محراب عبادت زهرا است حضرت امير چون مى آمد مى ديد انها قاعده فى محرابها تصلى والنور ساطع من محرابها و وجهها چون ظهر مى شد نور زردى ساطع مى شد كه ديوارهاى مدينه زرد مى شد چون غروب مى شد نور سرخى مى ديدند كه ديوارها تمام سرخ مى شد بهمان طريق مردم مدينه مى آمدند و سئوال مى كردند پس مى دانسته اند آن نور زرد و سرخ از جبين حضرت صديقه طاهر است و در حديث معتبر است كه آن انوار ساطعه لامعه جميعا بجناب سيدالشهداء منتقل شد و در ائمه طاهرين قرار گرفت.
(يص) و اين علل مذكوره در تسميه فاطمه بزهراء با همديگر منافى نيست و تمام آنها صحيح است و جمع آنها ممكن كسى كه در بدو ايجاد نور مباركش بآسمانها و زمين ها بتابد و آنچه هست در اين عالم بالا و پست از او روشن بماند و از نور موفور السرورش قبه زهر آئيه بدان اوصاف و رفعت خلق شود بعيد نيست در اين عالم ملك انوار وجوديه اش صبح و ظهر و شام بر اهل مدينه عموما تابنده و درخشنده باشد و بر حضرت امير على نحوالخصوص آفتاب و ماه و كوكب درى نمايد و خود بديهى است آنچه را اميرالمؤمنين عليه السلام بنظر ولايت و محبت مشاهده مى فرمود و جناب فاطمه را بديده ظاهر و باطن مى ديد غير از ديده ديگران بوده است و بجلوهاى آن مخدره در اوقات خاصه براى آن بزرگوار بنحوى اختصاص داشت و بر اهل مدينه بنحو ديگر بعبارة اخرى حضرت امير آفتاب و ماه و ستاره را بحقايقها مشاهده مى فرمود و ديگران ضوء و شعاع آفتاب و غيره را و شايد جمعى از آن انوار بى بهره بودند و استعداد لقاى انوار فاطميه را نداشته اند و لهم اعين لايبصرون بها وانهم عن لقاربهم لمحجوبون و وجه اينكه انوار باهره آن مخدره عصمت بالوان مختلفه درخشنده بود و برنگ بياض و صفره و حمره جلوه مى نمود شايد اشاره بر اختلاف حالات آن طاهره مطهره بوده كه در حال رجاء و اميدوارى و نائل شدن بفيوضات رحمات حضرت بارى برنگ بياض جلوه مى نمود و در حال خوف و وحشت برنگ صفره فروزنده بود چون از اداى تكليف بارى فراغت حاصل مى نمود حال نشاط و انبساط و سرور كه از قبولى اعمال و توفيق بعبادات حاصل مى شد و آن لازمه سرخى چهره و رخسار است.
يا آن كه بصمداق حديثى كه وارد شده است انگشتر عقيق سفيد از نور روى رسول خدا است و انگشتر عقيق سرخ از نور روى اميرالمؤمنين است و انگشتر عقيق زرد از نور روى فاطمه زهرا است و اين سه قسم از نور باين سه رنگ حكايت از نور نبوت و ولايت مى كند و نور نبوت عين رحمت بوده كه علامت آن بياض است و نور ولايت كه مظهر غضب بود اثر آن سرخى است و نور زرد حقيقت عصمت است كه واسطه بين رحمت و غضب است و مشعر بر برزخيت و جامعيت است و آن مخدره صلوه وسطى و واقفه بين مبداى مشرق نبوت و منتهاى مغرب ولايت است (و هى الشمس المضيئه من جهه النبوه والابوه والقمر المنير من جهته الولايه والامامه والكوكب الدرى الذى يوقد من شجره مباركه زيتونه يكاد ريت علمها يضئى الاملاك والافلاك من الثرى الى الثريا) خلاصه كلام آن كه اين جلوه رفيعه دلالت دارد كه آن سيده جهان در اين عالم امكان مرآه مجلوه خاتم پيغمبران و جناب امير مؤمنان بوده پيوسته بمدد غيبى مفيض الخير والبر و منزل البركات والرحمات از جهت يمناى رسالت وجهه يسراى ولايت افاضات بلا نهايات در هر صباح و مساء بر آن ذات اقدس و جسد مطهر عصمت كبرى مى فرمود و از آن مخدره بديگران ترشح و تراوش مى كرد تا علو قدر و سمو مقام و رفعت شأن او بر عالميان ظاهر گردد

نوشتن دیدگاه