امّا اخبارى كه فضايل و مدح آن حضرت را به لسان صدور از حق تعالى بيان فرموده لا تعدّو لا تحصى است، يك حديث آن كه مشتمل است بر فضايل زياد عرض مى شود، در «بحار» در ذيل خبرى مى فرمايد:
«فَلَمَّا اَرادَ اللَّهُ اَنْ يَبْلُوَ الْمَلئِكَةَ:، اَرْسَلَ عَلَيْهِمْ سَحاباً مُظْلِمَةً، وَ كانَت الْملئكةُ لا تنظُرُ اَوَّلَها مِنْ آخِرِها، وَ لا آخِرَها مِن اَوَّلِها، فَقالَتِ الْمَلئكةَ وَ اِلهَنا وَ سَيِّدَنا مُنْذُ خَلَقْتَنا ما رَاَيْنا مِثلَ ما نَحْنُ فيهِ، فَنَسْئَلُكَ بِحَقِّ هذِهِ الْأَنْوارِ اِلَّا ما كَشَفْتَ عَنَّا.
فَقالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ: وَ عِزَّتى وَ جَلالى لَأَفْعَلَنَّ، فَخَلَقَ نُورُ فاطِمَةِ الزَّهْراءِ يَوْمَئِذٍ كَالْقِنْديلِ، وَ عَلَّقَهُ فى قُرْطاءِ الْعَرْشِ، فَزَهَرَتِ السَّمواتُ السَّبْعُ وَ الْأَرَضُونَ السَّبْعُ، مِنْ اَجْلِ ذلِكَ سُمِّيَتْ فاطِمَةَ الزَّهْراءِ، وَ كانَتِ الْمَلائِكَةُ يُسَبِّحُ اللَّهَ وَ يُقَدِّسُهُ ، فَقالَ اللَّهُ: وَ عِزَّتى وَ جَلالى لَاَجْعَلَنَّ ثَوابَ تَسْبيحكُمْ وَ تَقْديسِكُمْ اِلى يَوْمِ الْقِيامَةِ، لِمُحِبّى هذِهِ الْمَرْأَةِ وَ اَبيها وَ بَعْلِها وَ بَنيها» [ بحار: 43/ 17 ح 16، ارشاد القلوب: 2/ 403. ] «چون اراده كرد خدا اينكه امتحان كند ملائكه را، فرستاد بر آنها ابر سياهى كه ملائكه اول و آخر آن را نمى ديدند پس ملائكه گفتند: اى خداى ما و آقاى ما، از ابتداء خلقت خود تا به حال، مثل اين ظلمتى كه در او هستيم نديديم، سؤال مى كنيم تو را به حق نور محمّد و على و حسن و حسين كه اين ظلمت را از ما برطرف فرما.
خداوند فرمود: قسم به عزت و جلال خودم كه اين ظلمت را برطرف مى كنم، پس خلق فرمود خداى تعالى نور [ اى زينت آغوش نبى دخت پيمبر- كز نور جمالت شده خورشيد منوّر از نور تو درده ى اصلاب توان ديد- ايمان ز رخ مومن و كفر از دل كافر انصاف ره امروز به غير از تو كه دارد- مهتاب پيراهن و خورشيد به معجر در بطن مشيّت كه خلايق همه بودند- نامحرم و محرم بر هم خفته سراسر تو در كنف حضرت حق از همه مردم- محجوبه بدى در حجب عصمت داور بى پرده برون آ، كه كست روى نبيند- برهان به جز اينم نبود هيچ به خاطر گويند حكيمان كه رود خط شعاعى- از چشم سوى آن چه به چشم است برابر تا خط شعاعى به بصر بازنگردد- در باصره حاصل نشود صورت مبصر حسن تو به حدى است كه آن خط ز رخ تو- برگشتنش از شوق و وله نيست ميسّر ] فاطمه ى زهرا را در اين هنگام مثل قنديل و آويزان كرد در گوشوار عرش [ بيان عظمت عرش خداوند:
از آيه ى شريفه ى (وَ هو الّذى خَلَقَ السَّمواتِ وَ الارضِ فى سِتَّةِ أيّام و كان عَرْشهُ عَلَى الماء) هود: 7)، معلوم مى شود كه عرش و آب پيش از خلقت آسمانها و زمينها خلق شده اند زيرا كه ترجمه ى آيه ى شريفه اين است:
«او است خدائى كه خلق كرد آسمان ها و زمين ها را و حال آنكه بود عرش او بر روى آب». و در حديث وارد است كه آسمانهاى هفتگانه و زمين ها و درياهائى كه ممنوع است از پيش آمدن و كوههاى يخ و هوا و حجاب هاى نور و كرسى، نسبت به عرش مثل حلقه اى است كه در بيابان وسيعى باشد.
از پيغمبر (صلى اللَّه عليه و آله) روايت شده است كه فرمود: خداوند ملكى را زير عرش خلق فرمود و به او وحى فرمود: كه پرواز كن، سى هزار سال پرواز كرد. دوباره وحى فرمود: پرواز كن، سى هزار سال ديگر پرواز كرد. دفعه ى سوم فرمود: پرواز كن، سى هزار سال ديگر هم پرواز كرد. پس وحى به او فرمود: اگر همين طور پرواز كنى تا نفخ صور، به طرف ديگر عرش نخواهى رسيد. ملك در اين حال عرض كرد: «سُبْحانَ رَبّى الاعلى وَ بِحَمده». مجمع البحرين: 2/ 152 حرف عين. ] پس نور حضرت صدّيقه (عليهاالسلام) روشن كرد هفت آسمان و هفت زمين را، از اين جهت ناميده شده فاطمه ى زهرا.
ملائكه (همواره در آنجا) تسبيح و تقديس خدا مى كردند پس خداوند فرمود: قسم به عزّت و جلال خودم كه قرار مى دهم ثواب تسبيح و تقديس شما را تا روز قيامت از براى دوستان اين زن و دوستان پدر و شوهر و دو فرزندش.
ملاحظه فرمائيد، در خبر ذكر شده كه خداوند نور حضرت صدّيقه را خلق كرد و حال آنكه ممكن بود بفرمايد خلق كرده شد به صيغه ى مجهول، و اينكه اسناد خلقت صدّيقه را به خداوند داد، نيست مگر به جهت اظهار رتبه ى آن معصومه. و امّا از جهت ثانيه كه جهت ذوات آنها باشد بِما هُو هُو و كينونت آنها فى حدّ ذاته پس جميع ما سَوى اللَّه از اين جهت در نهايت صغر و حقارت و دنوّ و مقهوريّت نسبت به ذات اقدس هستند، چنانچه از (اين) فقره ى دعاى كميل استفاده مى شود:
«وَ بِقُوَّتِكَ الَّتى قَهَرْتَ بِها كُلَّ شَى ءٍ [ مفاتيح الجنان: ص 101. ]» و نيز از فقره ى دعاء صحيفه ى سجّاديه هم استفاده مى شود:
«كُلُّ جَليلٍ عِنْدَكَ صَغيرٌ وَ كُلُّ شَريفٍ فى جَنْبِ شَرَفكَ حَقيرٌ». [ صحيفه ى سجّاديه جامعه دعاء 146، ص 314. ] و امّا از جهت ثالثه كه جهت نسبت بعضى از ماسَوى اللَّه باشد به بعضى ديگر، پس مى گوئيم: ممكن است كه يك شى ء هم جليل باشد و هم حقير. مثلاً شخص عالم جليل است نسبت به عامى و حقير است نسبت به امام و كذلك كبوتر جليل است نسبت به عصفور [ عصفور: گنجشك را گويند. ] و حقير است نسبت به شاهين. و لى به اتفاق اماميّه بلكه جميع فرق اسلام، حضرت رسول (صلى اللَّه عليه و آله) اجل و اشرف است از جميع ماسوى اللَّه و كذا بعد از آن حضرت، حضرت اميرالمؤمنين (عليه السلام) اجل و اشرف است، چنانچه در «بحار» است در خبرى كه مى فرمايد: خداوند خلق فرمود نور من و على را، پس خلق فرمود از نور من عرش را پس من بزرگتر از عرش هستم و خلق كرد از نور على، كرسى [ فى «المجمع»: الكرسى بالضمّ والكسر، السّريرُ والعلم. و الكُرسىّ جسم بين يدى العرش، محيطٌ بالسّموات و الارض و ما بينهما و ما تحت الثّرى، و سمّى كرسيّاً لاحاطته. مجمع البحرين: 2/ 32 حرف كاف. ] را پس على بزرگتر از كرسى است [ بحار: 43/ 17 ح 16، عوالم: 11/ 60 باب 3 ح 1. ] حال ملاحظه فرمائيد كسى كه روح پيغمبر باشد چقدر جليل و شريف است. چنانچه درباره ى حضرت صدّيقه فرمود:
«وَ هِىَ رُوحىَ الَّتى بَيْنَ جَنْبَىَّ». [ بحار: 43/ 45، نگا. پاورقى 18 گفتار اوّل. ] و كسى كه كفو و همدوش اميرالمؤمنين (عليه السلام) باشد چه قدر جليل و شريف است، چنانچه وارد شده:
«لَوْ لا عَلِىٌّ لَما كانَ لَها كُفْوٌ» [ بحار: 43/ 107- 141. ] بلكه شرافت و جلالت حضرت صدّيقه ى طاهره به حدّى است كه اهل بهشت، نور دندان مبارك او را قياس به نور جمال الهى نمودند، با وجود آنكه فساد قياس ممكن، بر واجب الوجود و تسبيه خالق با مخلوق، ولو به يك جهت از جهات از ابده بديهيّات و مخالف صريح عقل و نقل و نصّ آيات و اخبار است.
قال الله تعالى فى سورة الشورى: (لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَى ءٌ وَ هُوَ السَّميعُ الْبَصير) [ شورى: 11. ] و فى دعا الإفتتاح: «و لا شبيهٌ يشاكله» هيچ چيز از موجودات از علويّات و سفليّات و كلّ من فى الكون و ما فى الوجود مثل و مانند خدا نيست و نتوان هيچ فردى از موجودات را ولو به يك صفت از صفات به ضروريات عقل و نقل و آيات و اخبار به ساحت مقدّس كبريايى تشبيه نمود.

نوشتن دیدگاه