ين يك مرتبه بود كه غيرت اسدُاللَّهى به جوش آمد. يك مرتبه ديگر به هم بعد از وفات حضرت صدّيقه. چون حضرت امير (عليه السلام) صدّيقه را به مصلّى آوردند كه دفن كنند، نماز خواندند بر آن حضرت و آن حضرت را دفن كردند و به خانه مراجعت فرمودند.
صبح، ابوبكر و عمر و گروهى از انصار بر درِ سراى على (عليه السلام) حاضر شدند تا بر فاطمه نماز بگزارند. مقداد بن اسود گفت: فاطمه را ديشب به خاك سپردند. عمر روى به ابابكر آورد و گفت: نگفتم چنين خواهند كرد!
عباس گفت: فاطمه (عليهاالسلام) وصيّت كرد كه شما بر وى نماز نگزاريد.
 عمر گفت: اى بنى هاشم اين حقد و حسد ديرينه كه از ما در خاطر داريد هرگز بيرون نخواهيد كرد و اين كيد و كينه كه در سينه نهفته داريد هيچ گاه بيرون نخواهيد گذاشت. قسم به خدا اگر بخواهم او را از قبر بيرون مى آورم و بر او نماز گزارم.
على (عليه السلام) فرمود: اى پسر صهّاك، قسم به خدا اگر اين اراده بكنى دست راست تو به تو بازنگردد چنانچه اگر شمشير بركشم تا خون تو را نريزم در غلاف نكنم.
عمر دانست كه على قسم خود را راست كند دم فروبست.
در «ناسخ» نقل مى كند كه مهاجر و انصار در بقيع انجمن شدند و چهل قبر يافتند كه مانند هم بودند و قبر فاطمه شناخته نمى شد. از مردم ناله برآمد و يكديگر را ملامت مى كردند و مى گفتند: پيغمبر (صلى اللَّه عليه و آله) از دنيا رفت و جز يك دختر نداشت و او وفات يافت بر او نماز نخوانديد و قبر او را نشناختيد. بعضى از بزرگان قوم گفتند: زنان مسلمين حاضرند، اين قبور را نبش مى كنند تا صدّيقه (عليهاالسلام) را بيابند آنگاه بر وى نماز مى كنيم و ديگر باره به خاك مى سپاريم و قبر او شناخته گردد.
اين خبر را به اميرالمؤمنين (عليه السلام) بردند، آن حضرت چون شير خشمناك از خانه بيرون شد، چشمهاى گونه طبر خون داشت و رگهاى اوداجش آكنده از خون بود و جامه ى اصفر كه خاصّ روز مقاتله و يوم كريهه بود در بر داشت با حمايل ذوالفقار [ فى المجمع البحرين: و ذوالفقار بفتح الفاء و كسرها عند العامّة اسم سَيفٍ كانَ لِرَسول اللَّه (صلى اللَّه عليه و آله) و نزل به جبرئيل (عليه السلام) مِنَ السَّماء و كانت حَلْقَتُهُ فضّة، كذا من حديث الرضا (عليه السلام) قال: و هو عندى.
قيل سمّى بذلك لانّه كانت فيه حفٌر صغار حسان و خُروز مُطمئنة والمفقّر من السّيوف ما فيه خُروز مطمئنة. 2/ 419 حرف ذال. ] طى طريق مى فرمود تا در بقيع درآمد. مردمان يكديگر را همى اِنْها نمودند كه اينك علىّ بن ابى طالب است كه به اين صفت كه مى نگريد در مى رسد و سوگند ياد مى كند كه اگر كسى از اين قبور سنگى را جنبش دهد، اين جماعت را تا به آخر با تيغ درگذرانم.
اين وقت عمر با گروهى آن حضرت را ديدار كرد.
«وَ قالَ لَهُ: يا اَبَاالْحَسَنِ وَاللَّهُ لَنُنْبِشَنَّ قَبْرَها وَ لَنُصَلِّيَنَّ عَلَيْها، فَضَرَبَ عَلِىٌّ (عليه السلام) بِيَدِهِ اِلى جَوامِعِ ثَوْبِهِ، فَهَزَّهُ، ثُمَّ ضَرَبَ بِهِ الْأَرْضَ وَ قالَ لَهُ:
يَابْنَ السَّوْداءِ، [ احتمال مى رود كه «سوداء» به معنى قبيحه باشد. فى «المجمع»: و يقال: كلّمت فلاناً فما ردّ على سوداءً و لا بيضاءً اى لاكلمة قبيحة و لا حسنة. مجمع البحرين: 1/ 451 حرف سين. ] اَمَّا حَقّى فَقَدْ تَرَكْتُهُ مُخافَةَ اَنْ يَرْتَدَّ النَّاسُ عَنْ دينِهِمْ، وَ اَمَّا قَبْرُ فاطِمَةَ، فَوَ الَّذى نَفْسى بِيَدِهِ لَئِنْ رُمْتَ [ فى «المجمع»: و رُمْتَ الشى ء ارومُه رَوَماً اذا طلبتهُ. مجمع البحرين: 1/ 254 حرف راء. ] وَ اَصْحابَكَ [ الواو فى «وَ اصحابك» به معنى اَوْ و يفيد هيهُنا مَنعُ الخلوّ لا مَنعُ الجمع. فافهم. ] بِشَى ءٍ مِنْ ذالِكَ، لَأَسْقِيَنَّ الْأَرْضَ مِنْ دِمائِكُمْ، فَاِن شِئْتَ فَاعْرِضْ يا عُمَر.
فَتَلْقاهُ اَبُوبَكْرٍ فَقالَ: يا اَبَالْحَسَنِ (عليه السلام) بِحَقِّ رِسُولِ اللَّهِ [ فى «المجمع»: والرّسول و احد الرّسل و هو الّذى ياتيه جبرئيل قبلاً و يكلّمه.
انتهى. اگر كسى بگويد در آيه ى شريفه ى (فأتيا فِرْعَوْنَ فَقُولا اِنَّا رَسُول ربّ العالمين) شعراء: 16، چرا در مقام تثنيه، مفرد ذكر فرموده؟ جواب اين است كه فعول و فعيل، مفرد و تثنيه و جمع و مذكر و مؤنث در آنها يكسان است، چنانچه از «قاموس» و «مجمع» استفاده مى شود. مجمع البحرين: 1/ 177 حرف راء. ] وَ بِحَقِّ مَنْ فَوْقَ الْعَرْشِ اِلَّا خَلَّيْتَ عَنْهُ، فَاِنَّا غَيْر فاعِلينَ شَيْئاً تُكْرِهُهُ» [ ناسخ التواريخ: 1/ 233- 235. ] «عُمر گفت: يا اباالحسن چيست تو را؟ سوگند به خداى نبش مى كنم قبر فاطمه را و بر او نماز مى گزارم.
على (عليه السلام) دست برد و اطراف جامه ى عمر را در هم آورد و او را جنبشى داد و سخت بر زمين بكوفت و گفت: اى پسر كنيزك سياه! خلافت كه حقّ من بود به من نگذاشتيد و من دست باز داشتم تا مبادا مردمان مرتد شوند و يكباره از دين برگردند. امّا سوگند به آن كس كه نفس على به دست اوست اگر تو و اصحاب تو قصد قبر فاطمه كنيد زمين را از خون شما سيراب مى كنم، هان اى عمر! اكنون اگر مى خواهى تقديم اسعاف (برآوردن حاجت) آرزو مى كن.
اين هنگام ابوبكر قدم پيش گذاشت و گفت: يا اباالحسن تو را سوگند مى دهم به حقّ رسول خدا و به حق آفريننده ى عرش، دست از عمر بازدار كه ما هرگز دست به كارى نزنيم كه مكروه خاطر تو باشد».
پس على (عليه السلام) او را رها كرد و مردمان پراكنده شدند و ديگر عود نكردند و على (عليه السلام) به سوگوارى [ در بحار است و ذكر الحاكم، انّ فاطمة لمّا ماتت انشا علىّ (عليه السلام):
نفسى على زفراتها محبوسة- يا لَيتها خَرَجَت مَعَ الزّفراتِ لا خير بَعدَكِ فى الحيوة و انّما- اَبكى مَخافَةَ اَن تَطُولَ حيوتى (بحار: 43/ 213). ] فاطمه پرداخت و اين اشعار را در مرتبه ى حضرت صدّيقه (عليهاالسلام) فرمود:

نوشتن دیدگاه