ظاهر معنى آيه ى شريفه اين است: «بگو اى محمّد سؤال نمى كنم اجر و مزدى بر تبليغ رسالت خود، مگر دوستى و محبّت اقوام و اقارب خود».

در «مجمع البيان» از ابن عباس نقل فرموده كه ابن عباس گفت: چون آيه نازل شد اصحاب گفتند: اى رسول كيانند اشخاصى كه خداوند ما را امر فرموده به دوستى آنها؟ حضرت رسول (صلى اللَّه عليه و آله) فرمود: على (عليه السلام) و فاطمه (عليهاالسلام) و د و فرزند از آن دو بزرگوار. [ مجمع البيان: 9/ 28- 29، تأويل الايات: ص 530- 534، دلائل الصدّق: 2/ 119، شواهد التنزيل: 2/ 189 ح 822 و ص 203 ح 837. ] و باز در «مجمع البيان» مى فرمايد: ابوامامه ى باهلى گفت: كه رسول خدا (صلى اللَّه عليه و آله) فرمود كه: خداى تعالى خلق فرمود پيامبران را از درختهايى چند و خلق فرمود من و على (عليه السلام) را از يك درخت پس من ريشه ى درختم و على (عليه السلام) ساقه ى درخت است و فاطمه (عليهاالسلام) شاخه ى آن درخت است و حسنين (عليهماالسلام) ميوه ى آن درختند و شيعيان ما برگهاى آن درختند.

پس كسى كه چنگ بزند به شاخه اى از شاخه هاى آن درخت نجات يابد و كسى كه از آن درخت جدائى كند، به هلاكت افتد و اگر بنده اى عبادت كند خدا را در ميانه ى صفا و مروه هزار سال تا آنكه پوستش بر استخوانش بچسبد، پس محبّت ما را در دل نداشته باشد خداوند او را به رو به آتش مى اندازد. پس حضرت خواند:

(قُلْ لا اَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ اَجْراً اِلَّا الْمَوَدَّةَ فِى الْقُرْبى) و بر ناظران اخبار ائمه اطهار (عليهم السلام) واضح و آشكار است كه رسول خدا (صلى اللَّه عليه و آله) چقدر سفارش ذوى القربى را فرمود، خاصّه در مورد حضرت صدّيقه طاهره كه به چه حدّ و اندازه مبالغه و تأكيد فرمود درباره ى او.

خدا سياه كند روى اشخاصى كه هنوز آب غسل پيغمبر خشك نشده بود، آتش به در خانه اش زدند و محسنش را سقط كردند و شوهرش را سر برهنه به مسجد بردند و حقّش را غصب كردند.

اگر پيغمبر سفارش فرموده بود در اذيّت آن مظلومه تصوّر نمى شد كه بيشتر از اين اذيّت كنند با وجود مشاهده ى آيات بيّنات و خوارق عادات كه مكرّر از آن معصومه به ظهور مى رسيد.