در حدود يك هزار و چهارصد و بيست و شش سال پيش، در قسمت شمالى اين دره ى باستانى، كاخى مجلل و باشكوه وجود داشت كه بانوى زيبا و باكمالى را در خود مى پرورانيد؛ بانوئى كه آوازه ى جلال و عظمتش در دنياى عرب طنين انداخت و وصف جمال و كمالش زينت بخش محافل سلاطين و رؤساى قبايل بود.
از نظر ثروت و دارايى كه يگانه ملاك شخصيت آن زمان و محيط بود، در ميان زنان قريش بى نظير، و تالار پذيرائيش مركز انجمن ادبى مكه بشمار مى رفت.
هر روز، هنگام عصر كه اشعه ى سرخ فام شفق، از جانب قله ى ابوقبيس، شهرستان مكه و محله ى ابطح را زينت مى بخشيد و قصر شاعرانه ى خديجه را چون نقطه اى زرين در شهر جلوه مى داد، اين بانو با جمعى از زنان و دختران قريش، در خيمه ى حريرى مخصوصى كه بر بام قصر نصب شده بود، مى نشست و در حين تماشاى منظره ى شهر و رده هاى اطراف، بزرگان و شعرا را به حضور مى پذيرفت؛ تا پاسى از شب را با مذاكرات ادبى و علمى و گفتگوهاى بازرگانى مى گذرانيد؛ آنگاه از بام قصر فرود آمده، در ميان حجره ى مخصوص در بستر حريرش مى آرميد.
از گوشه و كنار، از دربار سلاطين عرب و از نزد بعضى رؤساى قبايل، پيامهايى برايش مى آمد و با كمال ادب به او پيشنهاد ازدواج مى شد. از آنجا كه عشقى ملكوتى در ضمير داشت، تمام مقامات مادى در نظرش پست بود، گويا در انتظار يك بشر آسمانى بسر مى برد. تا اينكه روزى جوانى بيست و چهار ساله با قامت رعنا و رخساره اى ماه وش از جلوى درب قصر عبور كرد. خديجه با جمعى از زنان و يكى از احبار يهود بر بام قصر نشسته بود. همه در حال تماشاى شهر و بيابان بودند كه نگاهها بى اختيار از فراز بام به آن جوان دوخته شد. اين همان جوانى بود كه اجتماع قريش را محو روحيه ى ملكوتى خود نموده بود و بهيچ وجه تحت تأثير آلودگى هاى محيط نكبت بار مكه قرار نگرفته بود؛ در تمام مجامع و محافل، از شخصيت روحانى او گفتگو مى شد؛ مرد و زن قريش، هر يك، درباره اش نظرى داشتند؛ اين جوان برادرزاده ى ابوطالب محمد بن عبداللّه (صلى اللّه عليه و آله) معروف به امين بود. به مجرد اينكه چشم عالم يهودى به او افتاد، از خديجه خواهش كرد كنيزى را به دنبالش فرستاده و از او تقاضا كند كه در جمعشان شركت كند.
خديجه يكى از كنيزان را بدنبال آن حضرت فرستاد. كمى بعد كنيزك مأموريت خود را انجام داده، به اتفاق آن حضرت به منزل برگشت. پيغمبر به بام قصر هدايت گرديد، و وارد مجمع خديجه و زنان عرب شد و در گوشه اى نشست. مرد يهودى در حاليكه چشمان خود را به سيماى آسمانى پيغمبر دوخته بود و گويا در جبين مباركش يك دنيا معنويت مطالعه مى كرد، عرضه داشت: «آقا! ممكن است شانه ى خود را به من نشان بدهى؟»
پيغمبر (ص) بى درنگ پيراهن بالا زد. مرد كليمى به نشانه ى آنجناب نگاه كرد و چون نورى تابناك ديد، سرى تكان داده و با لبانى لرزان اما مطمئن فرياد زد: «اين مهر نبوت است؛ اين نشانه ى پيغمبرى است.» اين را كه گفت، سرش را پايين انداخت و در درياى انديشه فرورفت. پيغمبر از خانه ى خديجه خارج شد اما مرد يهودى هنوز در انديشه بود، طوريكه سكوت مجلس را فراگرفت. خديجه سكوت را شكست و گفت: به چه چيز فكر مى كنى؟ اگر عموى او حاضر بود، نمى توانستى شانه اش را ببينى؛ زيرا عمويش، او را از يهوديان مخفى مى كند».
يهودى سر بلند كرد و گفت: «اين شخص، پيغمبر آخرالزمان است و هيچكس قدرت ندارد به او آسيب برساند. من در تورات خوانده ام كه او خاتم پيامبران خواهد بود». سپس بسوى خديجه اشاره كرد و گفت: «او با زنى از قريش ازدواج مى كند كه در كمال و ثروت و زيبايى در عرب نظير ندارد». اين سخن، خديجه را به فكر انداخت. مرد يهودى، در حال رفتن بود. آخرين كلام او با خديجه اين بود كه: مواظب باش محمد را از دست ندهى».
اين جريان موجى در خديجه بوجود آورد. تا اينكه روزى با جمعى از زنان و دختران عرب در مسجدالحرام نشسته بود، يك يهودى ديگر- در حاليكه از جلويشان عبور مى كرد- فرياد زد: «در ميان شما، قريش پيغمبرى مبعوث مى شود. اى دختران و زنان عرب! بكوشيد تا به افتخار همسرى وى نائل شويد».
در آن هنگام، زنها سنگريزه به طرف مرد يهودى پرت كرده، او را مسخره كردند، اما خديجه به آنچه قبلاً رخ داده بود، بيشتر واقف شد و قيافه ى محمد بن- عبداللّه (ص) در نظرش مجسم گرديد.

نوشتن دیدگاه