سال دهم هجرى ، اولين سالى بود كه فضه تلخى هاى زندگى جديدش را تجربه كرد. در اين سال پيامبر خدا (ص) پس از انجام آخرين مراسم حج كه به (حجة الوداع ) شهرت يافت ، حالش رو به وخامت گذاشت ، تا اينكه روز دوشنبه ، 28 صفر سال ده هجرت ، با تمام غم و اندوهش فرا رسيد. در اين روز فضه در كنار فاطمه زهرا (س ) بود او كه شاهد غم و اندوه جانكاه فاطمه (س ) بود، حضرت را دلدارى مى داد و اميدوارش مى ساخت كه حال رسول خدا (ص) بهتر خواهد شد؛ اما بالاخره آن غروب ابدى فرا رسيد و آخرين فرستاده الهى چشم از جهان فرو بست .(48)
فضه آن روزها را خوب به خاطر سپرد؛ روزهايى كه او و ديگر بانوان علاقمند به اهل بيت و فاطمه زهرا (س ) مونس يگانه دختر رسول خدا (ص) بودند. او اخبارى مهم و گاه منحصر به فرد، از اوضاع و احوال آن روز، را براى آيندگان به يادگار گذاشت .
او مى گفت : ((وقتى پيامبر خدا (ص) وفات يافت ، كوچك و بزرگ سوگوار شدند. گريه بر حضرت زياد شد، دلدارى دهنده اى نبود و مصيبت حضرت بر نزديكان اصحاب ، اولياى دوستان ، بيگانگان و خويشاوندان سخت بود. كسى را ملاقات نمى كرديم ، از زن و مرد، مگر اينكه مى ديديم گريان و نالان است .(49)
سرتاسر وجود فضه را داغ جدايى از دوست داشتنى ترين خلق خدا، فرا گرفته . او بيش از هر مسلمان ديگر از اين غم جانكاه مى سوخت .

- پینوشت -

 48- سيره نبوى ، ابن هشام ، ج 2، ص 658.
49- لما قبض رسول الله (ص) افتجع له الصغير و الكبير و كثر عليه البكاء و قل العزاء و عظم رزؤ ه على الاقرباء و بالاصحاب و الاولياء و الاحباب و الغربا و الانساب و لم نلق الاكل باك و باكية و ناب و نادبة بحارالانوار، ج 43، ص 176.

نوشتن دیدگاه