فدك، ديگر نخلستان و روستا نيست، شده است رمز، شده است سرزمينى براى درگيريهاى شديد و نبردى سخت. فاطمه، چنين خواسته است، زيرا حق و ميراث غصب و آيه ها و حديثها لگدكوب شده اند.
كسى مى آيد و بدو خبر مى دهد كه خليفه كارگران را از زمين بيرون كرده است. زهرا، روسرى بر سر مى افكند. جلباب [ جلباب: پيراهن گشاد، جامه ى فراخ، پيراهن، چادر، روپوش. فرهنگ واژه هاى فارسى سره، فريده رازى. ] مى پوشد. با تنى چند از دختران هاشمى- در حالى كه دامنش به زمين كشانده مى شود [ اين حالت ايشان، نشانگر عظمت موضوع و فاجعه و شتابشان براى پيشگيرى از آن بود.- مترجم. ] و بسانِ پدر راه مى رود- وارد بر ابى بكر مى شود. خليفه در جمع مهاجران و انصار نشسته است. پرده اى كشيده اند. مى نشيند، پس آهى مى كشد. ناگهان بغض محبوس مردم مى تركد، مجلس [از شدت گريه] مى لرزد:
[ بلاغات النساء، ابن طيفور، ص 175- شرح ابن ابى الحديد، ابن ابى الحديد، ج 16، ص 252- لسان العرب، ابن منظور، ماده «لم»- النهاية، ابن امير، ماده «لم»- مروج الذّهب، مسعودى، ج 1، ص 311- اهل البيت، توفيق ابوعلم، ص 157- اعلام النساء، كحالة، ج 4، ص 116، كشف الغمّة، إربلى، ج 1، ص 479- بحارالانوار، مجلسى، ج 8، ص 108- النص و الاجتهاد، شرف الدين، ص 106- المراجعات، شرف الدين عاملى، مراجعه ى 103. ]:
- حمد خداى را بر آنچه نعمت بخشيده.. و ثنا و شكر بر او از آنچه پيشاپيش داده و نعمتهايى كه پياپى فروفرستاده. تعداد آنها از شمارش بيرون است خداوندى كه چشمها ياراى ديدنش را ندارند و زبان را توان وصف او نيست بى آن كه ماده اى قبلاً موجود باشد، اشيا را آفريد ، بى آن كه نيازى به آفرينش آنها داشته باشد سپس پاداش مردمان را بر اساس فرمانبردارى آنان مقرر فرمود و كيفرش را بر نافرمانى آنها قرار داد خداى با محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم تاريكيها را روشن فرمود و [او] مردم را از گمراهى رهانيد تا هنگامى كه پروردگار وى را با مهربانى و اختيار به سوى خويش بُرد پس او اينك از رنج اين جهان آسوده است سپس از پشت پرده رو به سوى انصار و مهاجران مى كند و سخنانِ از دل برآمده اش را چنين ادامه مى دهد
«شما بندگان خدا، پرچمداران امر و نهى او و حاملان دين خدا و وحى او هستيد آفريدگار، ايمان را براى تطهير شما از شرك و نماز را براى پالايش شما از خودخواهى و زكاة را براى پاك كردن جان و افزايش درآمدتان قرار داد. حج را براى استوارى دين، عدالت را براى هماهنگى دلها، پيروى از ما را براى نظم جامعه و در امان ماندن از تفرقه معيّن فرمود.
اى مردم! بدانيد كه من فاطمه هستم و پدرم محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم، آنچه گويم غلط نيست و آنچه انجام دهم ستم نيست هنگامى كه خدا براى پيام آورش خانه ى پيامبران [بهشت] و آرامگاه برگزيدگان را انتخاب فرمود، خار و خاشاك دورويى در شما آشكار شد شيطان سر خويش را از پنهانگاه خود بيرون آورْد، ندايتان در داد، ديد كه پاسخگوى دعوت او هستيد و براى آن كه فريب او را بخوريد، مهيّاييد بر آبى كه سهم شما نبود وارد شديد در حالى كه پيغمبر هنوز به خاك سپرده نشده بود. براى كار خود بهانه آورديد كه از «فتنه» مى ترسيديم، چطور اين كار را كرديد؟ ما بايد بر آسيبهايتان- كه مانند خنجرهاى برهنه و نيزه ها در شكم ماست- شكيبايى ورزيم اى مسلمانان! آيا سزاوار است كه ارث پدرم را از من بگيريد؟» صداى زهرا جارى است و تيرگيها از چهره ى حقيقت زدوده مى شوند.
غصب فدك، غصب سراسر سرزمينهاى اسلامى است و دفاع فاطمه از على، اشاره اى به مركز ثقل در رسالت پدرش به شمار مى آيد تا ديگر فتنه اى نباشد و تنها دين خدا فرمان براند.
فاطمه، به خانه برمى گردد. آنچه نبايد مى شد، شده بود و او را هى جز شكيبايى يا چشم از جهان فروبستن ندارد.
چشم فاطمه به پيراهن پدر مى افتد و او را غرق در چشمه ى خاطرات مى كند. على عليه السلام تن پوش را پنهان مى سازد [ مقتل الحسين، خوارزمى، ص 77- اهل البيت، توفيق ابوعلم، ص 166. ] تا ديدن آن نيشترى بر قلب زهرا نباشد.
بانو، از آنچه ديده است مى گويد. با گريه ى فاطمه، على نيز به گريه مى افتد. پس از اندكى، از زهرا مى خواهد خاموشى برگزيند و از فدك و ديگر سمتها چشم فروپوشد، چرا كه «آنچه [خداى] براى تو فراهم براى تو فراهم كرد بهتر از آن است كه از تو گرفته اند. همين كه خدا پشتبيان توست، برايت كافى است». [ فاطمة من المهد الى اللحد، قزوينى، ص 423 و 433- أم الامامة، نايينى، ص 303. ] و اين گونه، فاطمه سكوت را برمى گزيند و چشم انتظار ديدار پدر و محبوبش مى نشيند، على، در بقيع اتاقكى برايش مى سازد تا در آنجا سوگوارى كند، خانه اى از شاخه هاى درخت خرما، تا گواه اندوه فاطمه باشد؛ [ اهل البيت، توفيق ابوعلم، ص 167- تاريخ المدينة، سمهودى، ج 2، ص 95- فاطمة من المهد الى اللحد، قزوينى، ص 484. ] غمهاى چند روزه بانويى در آستانه كوچ.
زهرا از دنياى ديگران مى بُرَد؛ [ اهل البيت، توفيق ابوعلم، ص 167. ] رهگذران تنها صداى آه هاى بانويى را نزديك بقيع مى شنوند، بانويى كه دنيا را از كف داد و خويش را به دست آورد، چه بهره اى كه آدمى خويش را از دست دهد و دنيا را به چنگ آورَد؟

نوشتن دیدگاه