«اُمّ الفضل»- همسرِ عباس، عموى پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و سلم- خوابى مى بيند و براى محمد نقل مى كند:
گويا پاره اى از پيكرت در خانه ى ما بوده است.
- خير باشد، فاطمه پسرى خواهد زاييد و تو او را شير خواهى داد. [ كنزالعُمّال، متقى، ج 19، ص 272- مسند فاطمه، سيوطى، ص 88، حديث 234. ] در نيمه رمضان سال سوم هجرى، زهرا مادر مى شود، نور اميد از چهره ى نبى مى تابد. سَرورى گرامى از تبار «شجره» اى خجسته متولد شده است.
نامى بر او ننهاده اند. فاطمه چشم انتظار نظر على است و على چشم به راه پيامبر دارد. رسول خدا منتظر جبريل است و فرشته ى وحى فرود مى آيد و مى گويد: «نامش را «شُبَّر» بگذاريد؛ زيرا جايگاه پدرش نسبت به رسول خدا، همان منزلت هارون است به موسى، جز آن كه پيامبرى بعد از محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم نيست».
پيامبر مى پرسد:
- زبان من عربى است [نه عبرى].
- پس او را «حسن»- كه به معناى شُبَّر [زيبا رخسار] است- بناميد.
سيماى كوچك، آيينه ى خطوط چهره محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم است. گويى بازتاب كودكى پنجاه سال پيش اوست. [ كشف الغُمّه، اربلى، ج 1، ص 546- مسند احمد، احمد بن حنبل، ج 3، ص 199- بحارالانوار، مجلسى، ج 43، ص 30- الفضائل، احمد بن حنبل، حديث 1348- سنن ترمذى، ترمذى، ج 5، ص 659- مستدرك، حاكم، ج 3، ص 168. ] چشمه هاى محبت در دل نوه و پدر بزرگ مى چوشد، هر دو به يكديگر عشق مى ورزند.
نبى، نوه اش را به محراب مى بَرد. گاه چنان سجده اش به درازا مى انجامد كه مردمان گمان مى برند او در حال دريافت وحى است. و رسول پاسخ مى دهد:
- وحى اى نيامده، اما فرزندم بر شانه ام نشسته بود. خوش نمى دانستم در سر برداشتن از سجده شتاب مى كردم. صبر كردم تا خودش فرود آيد. [ بحارالانوار، مجلسى، ج 43، ص 294. ]

نوشتن دیدگاه