فاطمه، چشمهايش را به روى زندگى مى گشايد، زندگى با تمام رخدادها، گستره و شادابى اش.
پدر، از سفر شگفت انگيزش برگشته است، سفر معراج، سفر به ژرفاى آسمان و زمان.
دو سال از لحظه ى فرود جبريل بر دامنه ى كوه حرا گذشته [ به نوشته «مصباح كفعمى» در اقبال الاعمال و شيخ طوسى و شيخ مفيد در حدائق الرّياض، تاريخ تولد حضرت زهرا عليهاالسلام روز بيستم جمادى الثانى از سال دوم مبعث بوده است. ] است. يزدان، آهنگ آن دارد تا سفر زندگى فاطمه، همزمان با آغاز اسلام و در سايه سار وحى الهى باشد.
خديجه، به دخترش شير گوارا مى نوشاند [ منتخب تاريخ ابن عساكر، ج 1، ص 293- البداية و النهاية، ج 5، ص 307. ]، طهارت جسم و جان مى نوشاند. چه بسا قطره اشك خديجه بر پيشانى فاطمه چكيده است، قطره اشكى براى شويش، اندوهى براى محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم، براى مردى از «جبل النور» نور مى افشانَد تا كاروان سرگردان آدمى را به چشمه هاى آرامش برساند، به چشمه اى در «بيابان بى آب و علفى كه در كنار خانه ى گرامى توست». [ قرآن كريم، سوره ابراهيم، آيه 37. ] در سرزمينى آكنده از اشك و رنج، فاطمه پرورش مى يابد. چهره اش، آيينه ى كودكى محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم است. [ سنن ابى داود، بجستانى، چ السعادة، مصر، ج 4، ص 480- صحيح ترمذى، ج 13، ص 249- الاستيعاب، ابن عبدالبر، ج 2، ص 751- أدب المفرد، محمد بخارى، قاهره، صفحات 244 و 252- المستدرك، حاكم نيشابورى، حيدرآباد، ج 3، ص 159- سنن بيهقى، بيهقى، ج 7، ص 101- العقد الفريد، ابن عبدربّه اندلسى، شرقيه، مصر، ج 2، ص 3- مقتل الحسين، خوارزمى، ص 54- ذخائر العقبى، ص 40- سنن الهدى، ص 514- المدخل، ج 1، ص 171. ] چشمان، ابروان و نورى لطيف كه رخساره را فراگرفته، آن سان كه هاله اى بر گِرد ماه.
آيا ماه شب چهاردهم و نور آرامش بخشَش را به زمين ديده اى؟ «عايشه» فاطمه را چنين بازگو كرده است. «اَنَس»، از زبان مادريش فاطمه را چنين توصيف كرده است: [ تاريخ جرجان، يوسف السهمى، حيدرآباد، ص 128، مقتل الحسين، أبى مؤيد موفّق بن احمد، ص 70. ] رخساره اى همانند ماه كامل، سپيد آويخته با سرخى، يا خورشيدى پس پرده ى ابرى نازك و مويى مشكين و بسيار بلند.
در پرتو تابناكى رُخش، زنان پيامبر در شب ديجور نخ در سوزن فرومى كردند و به خيّاطى مى پرداختند. [ اخبار الدول و آثار الاول، قرمانى، بغداد، ص 87. ] روزها مى گذرد و فاطمه رشد مى كند. براى زندگى مى شكوفد، آيه هاى آسمانى را مى نوشد، جرعه جرعه، آيه آيه. هر روز در چشمه سار واژگان آخرين پيامبر تاريخ جان خويش را مى شويد.
فاطمه، چنين پاكيزه پرورش مى يابد، اما رنجها آغاز مى شوند. فاطمه، گواه روزگارانى است كه در آن پابرهنگان از پاى مى افتند. او، در دامنه به صداى تازيانه هايى كه بر رنجبران زمين فرود مى آيد، گوش فرامى دهد.
او، شاهد گريز، آوارگى و هجرت دين باوران است.
او، مى بيند خواهرانش «رقيه» و «كلثوم» چگونه گريان از منزل شويشان به خانه برمى گردند، «ام لهب» با كينه به محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم، عروسان خود را از خانه اخراج مى كند.
اينها، فاطمه را چنان غمگين ساخت كه آسمان از ابرهاى سنگين، دلش مى گيرد.
چه رنجهايى! مادرى اندوهگين. پدرى دردكشيده. در مكه، جز رنج، جز شلاقِ دژخيمان چيزى نيست.
فاطمه، در بوته ى دردى مقدس، ذوب مى شود، و شگفتا كه گاه رنجِ بسيار باعث مى شود تا «حقايق» بدرخشد، و دل آرام گيرد، دلى كه براى مردم مى تپد، براى همه ى مردم.
فاطمه- كه پروانه اى از جنس نور و چاووش خوان بهار است - آرزومند جهانى سبز است، جهانى كه در آن، نور، مكه، جزيرة العرب و سراسر گيتى را فراگيرد.
با اين نگاه، او رنج مى بَرَد. با اين نگاه، اندوه در چشمان درشتش مى درخشد. با اين نگاه، لبخند از لبان فريبايش كوچ مى كند.

نوشتن دیدگاه