قيلوله اى كردم و چون بيدار شدم از فاطمه عليهاالسلام غذا خواستم اما مثل اين كه خوراكى در خانه نبود.
- به خدا سوگند! امروز چيزى كه گرسنگى تو را بر طرف سازد در خانه نداريم. دو روز است غذايى جز همان كه برايت آوردم در خانه نداشتيم و من تو را بر خود و بر فرزندانم مقدم مى داشتم!
- فاطمه جان! چرا به من نگفتى تا براى شما چيزى تهيه نمايم؟!
- از خداى خود شرم داشتم تو را به تدارك چيزى تكلف كنم كه قدرت آن را نداشته باشى!
از خانه بيرون آمدم، دينارى قرض كردم تا چيزى براى اهل و عيال خانه بخرم. هوا بسيار گرم بود، طورى كه بر اثر تعريق شديد، لباس به تن مى چسبيد. در اين حال اتفاقا «مقداد» را ديدم كه حرارت آفتاب، رنگ رخسارش را دگرگون كرده بود.
- چه چيز تو را در اين شدت شرجى و حدّت حرارت از خانه بيرون كشيده است؟ - نپرس مولايم! مرا به حال خود بگذار و بگذر!
- برادر! روا نمى بينم و بجا نمى دانم كه حال و احوال خود را از من پنهان و پوشيده بدارى.
غم و اندوه چنان در صورتش موج مى زد كه ياراى جواب نداشت. سوالم را تكرار كردم. آهى جانسوز از جگر سوخته اش برآورد، دستى بر سرش كشيد، گره از پيشانى گشود و به حرف آمد:
- سوگند به آن كه محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم را به نبوت و تو را به وصايت او برگزيده، چيزى جز تنگدستى و تنگى روزى مرا به اين حال و روز نينداخته است. گريه و بى قرارى خاندانم را از شدت گرسنگى نتوانستم تحمل كنم و از خانه بيرون آمدم.
اشك از ديدگان هر دو نفرمان جارى شد. درد نهانى خود را فاش نساختم مبادا يك دينارم را نگيرد. وقتى كه او را به خدا سپردم و راه افتادم، قطرات اشك بر صورتم آرام آرام مى لغزيد، طورى كه حركت آن را حس مى كردم. خود را به مسجد رساندم، نماز ظهر را خواندم و همچنان ماندم تا نماز عصر و مغرب را پشت سر رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله و سلم به جاى آوردم. نماز و دعاى امام جماعت كه تمام شد، مصافحه نموديم و چون اندكى از ازدحام نمازگزاران كاسته شد و خانه خدا روى به خلوت نهاد، پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و سلم خود را به من رساند:
- پسر عموى عزيزم! در خانه غذايى دارى تا شب براى شام نزد شما بيايم؟ از سر شرم و آزرم، سر خجلت به زير انداختم. آيا بايد و پيغمبر خدا را بر سر سفره خالى و خوان بى نان خانه ام دعوت مى كردم؟ پيغمبر صلى اللَّه عليه و آله و سلم كه به الهام وحى بر همه چيز علم و اطلاع داشت، هنوز اصرار و ابرام مى فرمود:
- يا اباالحسن عليه السلام! چرا چيزى نمى گويى؟ اگر ندارى كه برگردم و الا همراهت بيايم؟ با كمال اشتياق دعوتش كردم. وقتى كه وارد خانه شديم، فاطمه عليهاالسلام در مصلاى خود مشغول عبادت بود در حالى كه پشت سرش يك سينى بزرگ پر از غذايى گرم قرار داشت، كه بخارى به آرامى از آن برمى خاست و بويى شامه نواز، از آن به مشام مى رسيد.
- سلام بر تو اى دخترم! ان شاءاللَّه، اطاعت و عبادتت مقبول و مرضى درگاه احديت باشد!
- سلام و صلوات خدا و فرشتگان بر تو باد. عبادات تو نيز همچنين، پدر جان!
- فاطمه جان، چگونه روز خود را به شب رساندى؟ آيا طعامى داشتى؟!
- به خوبى، پدر جان! آرى آرى!
- عزيزم! مگر تو به من نگفتى كه دو روز است، چيزى نخورده اى؟!
- على جان! درست گفتم.
- پس اين غذايى كه خوشبوتر از آن را استشمام نكرده ام، از كجا آورده اى؟!
قبل از اين كه همسرم جوابم را بدهد، رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله و سلم دست مباركش را بر شانه ام نهاد، فشار داد و جوابم را به نيكى فرمود:
- اين غذا به جاى همان دينارى است كه به خاطر خدا دادى! اين طعام، مائده اى از جانب خداى رزاق است!
در اين هنگام گريه ى شوق، گونه هاى ابوالقاسم صلى اللَّه عليه و آله و سلم را گلگون تر نمود. در همان شور و حال رضامندى، هر دو نفرمان را مورد خطاب قرار داد:
- خداوند عزيز، تو را همانند زكريا عليه السلام و فاطمه عليهاالسلام را مثل مريم عليهاالسلام- دختر عمران- گردانيده است.

نوشتن دیدگاه