صداى امواج آبى كه در دريا نمى گنجد، پرده گوشم را به نرمى مى نوازد. بوى دريا هم با گوشت و پوست، و با خون و استخوانم آميخته شده است و من بدن خويش را در تمام روزهاى بارانى آبيارى خواهم كرد تا آن عطر ياد، پوست تنم را ترك نكند.
متوجه زخمى در سينه زمين مى شوم كه در آن چند بوته اسپند منتظر دايه باد هستند تا بچه هايشان را به دستان او بسپارند، او آن ها را تا دور دست ها ببرد و همه جا بپراكند. نمى دانم چرا اسپندها موقع سوختن، بالا و پايين مى پرند و با فريادى خاموش مى شوند؟ پروانه ها كه بسوزند چنين دود و بويى ندارند؛ به گمانم اين دل اسپندهاست كه مى سوزد؛ آخر پروانه هاىِ مدعى را تنها بال و پر مى سوزد؛ اما اسپند در اشتياق، سر و جان مى بازد.
در آن سوى بيشه، بچه آهويى در پى مادرش مى دود؛ تا مرا مى بينند چند قدم جلوتر مى آيند، چشم در چشمانم مى دوزند؛ چه چشمان براق و زيبايى! برقى از نور خدا در آن مى بينم. هر دو با آسودگى خيال و فراغت بال نگاهم مى كنند، انگار اخترى پر مهر، ضمانت كرده كه هيچكس كمند اسارت به گردنشان نخواهد افكند. رؤياى چشمه در چشمان مشكين و درشت آهو بره مى جوشد و مرا غرق در نگاه دريايى خود مى كند. تير مژگانم را از آن دو برمى گيرم و از ساحل نگاه، دشت را زير نظر مى گيرم و همراه با پرواز پرنده اى اوج مى گيرم.
آسمان پر از پرواز پرنده هاست اما هيچ خفاشى در روز از ترس نور پر نمى زند. دلم مى خواهد طورى فرياد بزنم كه جهانيان بشنوند: اى «همزادِ همرنگ هراس»! اگر جرأت دارى «آفتابى شو»! اما مى دانم كه تا نور هست و تا خورشيد روشنايى مى آفريند اينان ظلمات غارهاى تنگ و تاريك را بر روشنايى روز ترجيح مى دهند.
كمى آن طرف زير درختى تناور شيرى ژيان خفته است، ولى بچه هايش به حكم غريزه در جست و خيز و بازى اند؛ شايد دارند خود را براى زندگى مستقل آينده مهيا مى كنند.
در چند قدمى شيران، بر شانه شاخه اى از درخت «زبان گنجشك» چكاوكى دارد قصه زندگى را به زبان راز مى خواند و برگ سبز درخت، نغمه وى را به دست نسيم مى سپارد. صوت زيباى اين مرغ معمايى رنگ انگار از تارهاى حنجره داوود عليه السلام برمى خيزد، و چه زيبا مى نوازد! كاش مى توانستم با يك نى هفت بند، نغمه نغز و دلنشين آن را جاودانه سازم. سنجاقك مى گفت اگر يكى از اين نى ها را مى خواهى، سر در چاهى كن كه سر راهت از كنارش گذر خواهى كرد. اما مثل اين كه اين درخت، تنها زبانِ گنجشك را مى فهمد. ولى من مى دانم كه چكاوك، عاشق منتظرى است كه بر بلندترين اشاره چنار نشسته است و به اميد بشارتى از يار، چنگ هايش را به كوچه باغ چنار هديه مى كند.
در همسايگى آن درخت، يك اقاقيا رگ و ريشه دوانيده است و او با قطره شبنمى كه در دست دارد با لطافت خاصى صورتش را مى شويد. آن قطره، اشك شبانه چكاوك است و چون از دل بر آمده، لاجرم برق پر فروغ شبنم، چشمانم را خيره مى كند. دروازه چشم هايم را به خوبى مى گشايم تا پيشتازان نور، تمامى وجودم را تسخير و چراغانى نمايند. شبنم به خاطر صافى و صداقتش از نور سفيد هفت رنگ، بلكه هفتاد رنگ ساخته است. از پرتو تابناك نورى كه شبنم دو دستى به سويم گسيل مى دارد، مى پرسم:

نوشتن دیدگاه