اگر چه در كتابهاى معتبر اهل سنت، تهاجم سپاه اعزامى خليفه به خانه فاطمه عليهاالسلام به فرماندهى خليفه دوم، مثل كتابهاى شيعه صريح نبوده و حقيقت واقعه را گاهى منكر شده اند، ولى كسانى كه اهل تحقيق و تتبع باشند، مى دانند كه فرازهاى زيادى در آنها آمده، كه اين جنايت تاريخى و غير انسانى را كه اثبات مى رساند.
ما اگر اين قضيه را با تحليل بيشتر بررسى كنيم، باعث خستگى خوانندگان و اطاله بحث مى گردد، كه از حوصله اين مختصر خارج است، ولى براى درك حقيقت و توجه برادران و خواهران عزيز، فقط نمونه اى از فرازهاى تاريخ معتبر اهل سنت را نقل نموده و سپس به نتيجه گيرى كوتاه مى پردازيم:
1- ابن ابى الحديد در جلد دوم شرح نهج البلاغه صفحه 56، از ابوبكر جوهرى مى نويسد: عمر به در خانه ى فاطمه عليهاالسلام هجوم برد و اهل خانه را تهديد كرد كه اگر با ابوبكر بيعت نكنيد خانه تان را به آتش مى كشم. پس از اين، فاطمه عليهاالسلام بيرون آمد در حالى كه با صداى بلند گريه و ناله مى كرد.
فقال عمر: والذى نفسى بيده لتخرجن الى البيعه، اولا حرقن البيت عليكم! و خرجت فاطمه عليهاالسلام تبكى و تصيح.
اين فراز مى رساند كه تهاجم عمر صورت گرفته و اهل خانه تهديد به قتل و ويرانه خانه برسرشان شده و كارى صورت پذيرفته كه فاطمه عليهاالسلام صيحه مى زده است.
2- و در جلد 16 صفحه 271 از امام صادق عليه السلام و پدرش امام باقر عليه السلام نقل مى كند كه فرمودند: «عمر به كنار منزل فاطمه عليهاالسلام آمد و او را با تازيانه اش زد.» «ان عمر ضرب فاطمه عليهاالسلام بالسوط.. و قصد منزلها...» اين عبارت، هم زدن فاطمه را مى رساند و هم تهاجم به خانه اش را.
3- امام معتزلى در خشم و تندخويى خليفه ى دوم مى نوسيد: او آن چنان خشن بود كه روزى خواست از يك زنى چيزى بپرسد، زن حامله بود و از ترس عمر بچه اش را سقط كرد، و در مورد آمدنش به خانه فاطمه عليهاالسلام مى نويسد: عمر كسى بود كه پناهندگان در خانه فاطمه عليهاالسلام را تهديد به مرگ كرد و آنان را از خانه خارج ساخت و چنانچه او نبود، خلافت ابوبكر تثبيت نمى شد. (ج 1 ص 174). و استدعى عمر امراه ليسالها عن امر و كانت حاملا فلشده هيبته اقت ما فى بطنها... و عمر هو الذى توعد من لجا الى دار فاطمه عليهاالسلام و اخرجهم منها و لولاه لم يثبت لابى بكر امر. و در جاى ديگر در مورد خشم او مى نويسد: هنگامى كه او عصبانى مى شد، آن چنان غير عادى حركت مى كرد كه از شدت غضب دستهايش را گاز مى گرفت و آنها را زخمى مى كرد. (ج 6 ص 342). و كان عمر بن الخطاب اذا غضب على واحد من اهله لايسكن غضبه حتى يعض يده عضا شديدا حتى يدميها.
از اين عبارات استفاده مى شود كه كارهاى غير عادى از عمر بعيد نبود و در حال خشم كارى مى كرد كه افراد عاقل نمى كنند. (خطبه سوم نهج البلاغه مطالب زيادى در اين باره دارد كه فعلا به همين اكتفا مى شود.
4- ابن جرير طبرى از علماى بزرگ عامه در تاريخ خود (ج 3، ص 210) تهاجم عمر و يارانش را به خانه فاطمه عليهاالسلام درج نموده و با چشم پوشى از كارهاى انجام شده در آن حال، سپس ناله جانسوز فاطمه عليهاالسلام را مى نويسد كه او پدرش رسول خدا را مخاطب قرار داده و عرض مى كرد پدر جان! ابوبكر و عمر بعد از تو روزگار ما را سياه كردند.
عالم بزرگوار ديگر اهل سنت (ابن قتيبه ى دينورى) در كتاب الامامه و السياسه جلد 1 صفحه 12 تا 14، پس از اعتراف به اين مطالب اضافه مى كند:
عمر تهاجم را شروع كرد و پناهندگان را تهديد به قتل و آتش نمود، صداى فاطمه عليهاالسلام بلند شد... برخى از همراهان عمر متاثر شده و به او گفتند: در اين خانه فاطمه عليهاالسلام است، خانه را بر سرشان خراب مى كننى؟! گفت: هر چند او باشد.
ان ابابكر تفقد قوما تخلفوا عن بيعته عند على كرم اللَّه وجهه، فبعث اليهم عمر، فجا فناداهم و هم فى دار على، فابوا ان يخرجوا، فدعا بالحطب و قال: والذى نفس عمر بيده لتخرجن اولاحرقنها على من فيها! فقيل له: يا ابا حفص! ان فايها فاطمه؟ فقال: و ان! فقالت فاطمه: يا ابتا يا رسول اللَّه! ماذا لقينا بعدك من ابن الخطاب و ابن ابى قحافه؟!
از اين عبارات استفاده مى كنيم كه عمر تهاجم نموده و تهديد به مرگ كرده و سوگند به انجام آن خورده. هيزم و آتش فراهم نموده، ناله فاطمه عليهاالسلام بلند شده و حنث قسم نيز صورت نگرفته. بنابراين جنايات ثابت است.
5- آقاى ابن ابى الحديد از قاضى القضاه خودشان نقل مى كند: تهاجم عمر به خانه فاطمه عليهاالسلام و به آتش كشيدن آن- ولو ثابت شود- چه مانعى دارد؟! زيرا عمر به نمايندگى از طرف حكومت، حق دارد كسانى را كه از بيعت كردند خوددارى مى كنند، تهديد به قتل كند. و اما حديث الاحراق فلو صع لم يكن طعنا على عمر! لان له ان يهدد من امتنع من المبايعه. (ج 16 ص 272) سپس جناب آقاى ابن ابى الحديد خود به تحقيق مى نشيند و گفته هاى بزرگان اهل سنت و اساتيد خويش را بررسى مى كند، آنگاه چنين استنتاج مى كند:
قضيه ى تهاجم عمر به خانه فاطمه عليهاالسلام اختصاص به تاريخ شيعه و روايات آنان ندارد، (اهل سنت نيز آن را پذيرفته اند.) و براى خود من هم اين مساله چنانچه شيعه نقل مى كند قبول است، منتهى نه تمام قضايايش.
قد بينا ان خبر الاحراق قد رواه غير الشيعه. (ج 16 ص 283) و اما حديث الهجوم على بيت فاطمه عليهاالسلام فالظاهر عندى صحه ما يرويه الشيعه ولكن لاكل ما يزعمونه. (ج 17 ص 168) از همه ى اين اعترافها بالاتر، اعتراف و ندامت خود خليفه اول است كه او هنگام مرگ،- كه ديگر كار از كار گذشته بود- و مى بايست آماده حسابرسى و پس دادن جنايات چند روزه ى حكومتش باشد، گفت:
«اى كاش در خانه فاطمه عليهاالسلام را بزور باز نمى كردم و او را به حال خود مى گذاشتم...» [ابن ابى الحديد، ج 2 ص 46- كنزالعمال ج 5 ص 631، شماره ى حديث 14113.] اما انى لا آسى الا على ثلاث فعلتهن، وددت انى لم افعلهن... فوددت انى لم اكن كشفت عن بيت فاطمه و تركته... و بالاخره ابن ابى الحديد همه ى اينها را بررسى مى كند و در پايان مى نويسد:
درست است كه ابوبكر و عمر به فاطمه عليهاالسلام خيانت كردند و فاطمه وصيت كرد كه آن دو، بر او نماز نگذارند، و با دل پر، آنان از دنيا رفت، ولى آنان به تشخيص خود راه اصلح را برگزيدند، نبايد به آنان سوءظن كرد. آنان از نظر دينى خيلى قوى و در مرتبه ى بالا بودند، و در عصر ما نمى توان مصالح آن ايام را درك كرد و چنانچه ثابت شود آنان خطا كرده اند، اين خطاها خيلى مهم نيست و جز گناهان صغيره و معفو است، و باعث كناره گيرى از محبت و ولايت آنان نمى گردد. (ج 6 ص 50). و الصحيح عندى انها ماتت و هى واجده على ابى بكر و عمر و انها اوصت الا يصليا عليها و ذلك عند اصحابنا من الامور المغفوره لهما! و كان الاولى بهما اكرمها و احترام منزلها، لكنهما خافا الفرقه! و اشفقا من الفتنه! ففعلا ما هو الا صلح بحسب ظنهما! و كانا من الدين و قوه اليقين بمكان مكين! لاشك فى ذلك! و الامور الماضيه يتعذر الوقوف على عللهما و اسبابها و لايعلم حقائقها الا من قد شاهدها و لابسها، فلايجوز العدول عن حسن الاعتقاد فيهما بما جرى! واللَّه ولى المغفره و العفو، فان هذا لو ثبت انه خطا لم يكن كبيره! بل كان من باب الصغائر التى لاتقتصى التبر و لاتوجب زوال التولى.
نگارنده عقيده دارد اگر خوانندگان عزيز (بدون تعصب و ذهنيت) حقايق را از اين فرازهاى نمونه دريافت كنند، ملاحظه مى فرمايند كه دانشمندان اهل سنت نيز كم و بيش مى پذيرند كه عمر دستور ابوبكر به خانه فاطمه عليهاالسلام حمله كرده، هيزم و آتش فراهم و اهل خانه از جمله فاطمه عليهاالسلام را تهديد به قتل و ويرانى خانه بر سرشان كرده و كارى كرده كه فاطمه عليهاالسلام با صداى بلند سر به شيون و ناله بلند نموده و با استغاثه به پدر از ظلم و جنايات خليفه اول و دوم شكوه نموده و با دل پر، از آنان، دنيا را ترك گفته و حتى وصيت كرده كه آنان بر جنازه اش نماز نگزارند و از طرف ديگر: ابوبكر بر اين جنايات،- در لحظات مردن- اعتراف نموده و نسبت به حسابرسى و عواقب اخروى آنها نگران بوده است. و همچنين خوى و عادت خليفه ى دوم خشونت و تندروى بوده است و كارهايى مى كرده كه افراد عاقل آنها را انجام نمى دهند، مثل گاز گرفتن دست، كندن و مجروح كردن بدن از شدت غضب، ترساندن زن حامله و سقط شدن بچه او، علاوه بر جريان فاطمه، همه اينها مى رساند كه عمر كارهاى بسيار نامطلوب در خانه فاطمه عليهاالسلام نموده است.
بويژه از محققين و متعصبين اهل سنت مى خواهيم، كه اگر عمر سوگند ياد نكرده كه در صورت خارج نشدن پناهندگان به خانه فاطمه عليهاالسلام، خانه را به آتش نكشد و بر سر سكنه ى آن خراب نكند. اگر آنان سراغ دارند كه عمر اين كار را انجام نداد و به عنوان كفاره ى حنث قسم، كفاره داد، به آدرس ناشر كتاب، نويسنده و مولف را در جريان امر قرار دهند.
خوانندگان عزيز توجه دارند كه اين دانشمندان متعصب و چشم بسته ى اهل سنت، چسان جنايات هولناك خلفاى بزرگوار خودشان را نقل نموده و مى پذيرند و تهديد به قتل و آتش زدن را حق مسلم آنان مى دانند، ولى سپس آنها را گناه صغيره ناميده و جانيان را در مرتبه كمال ايمان و قله ى دين به حساب مى آورند. (داورى با خوانندگان آگاه.)

نوشتن دیدگاه