فاطمه ى زهرا عليهاالسلام بيش از هر چيز به خودسازى و كمال جويى مى پرداخت و هر روزى كه از عمر او مى گذشت، عبادت و تهجدش رو به فزونى مى گذاشت و اكثر شبها را به دعا و پرستش خدا و شب زنده دارى مى گذرانيد.
در مورد عبادت فاطمه عليهاالسلام دوست و دشمن اعراف كرده اند كه وى پيشگامترين افراد در اين زمينه بوده است، چنانچه از حسن بصرى آمده است:
ما كانت فى هذه الامه اعبد من فاطمه، كانت تقوم حتى تورم قدماها.
در ميان امت اسلامى كسى بيش از فاطمه به عبادت نمى پرداخت. او آن چنان در اين زمينه پيش رفت كه پاهاى مباركش متورم شد. [سفينه البحار، ج 1، ص 421- عوالم، ج 11، ص 224- بحارالانوار، ج 43، ص 76 و 84.] حضرت امام حسن مجتبى عليه السلام مى فرمايند:
من در دوران كوچكى به سر مى بردم و مادرم را مى ديدم كه چگونه به راز و نياز مى پردازد از جمله شبى ديدم: را يت امى فاطمه قامت فى محرابها ليله جمعه فلم تزل راكعه و ساجده حتى انفجر عمود الصبح... [محجه البيضا، ج 4، ص 208 و با مختصر تفاوتى بحار، ج 43، ص 81، ح 3- جلاالعيون شبر، ج 1 ص 151.] مادرم در محراب عبادت به نماز ايستاده و مرتب به ركوع و سجود مى پرداخت، او در اين حال بود، تا اينكه شب به پايان رسيد.
در دنبال اين حديث آمده است كه آن حضرت يكايك مومنين را با نام و نشان دعا مى كرد، ولى در مورد خودش درخواست نمى كرد. از او پرسيدم: مادر! چرا ديگران را دعا مى كنى ولى خود را دعا نمى نمايى؟ فرمودند: پسرم! نخست بايد ديگران را دعا كرد، سپس خودمان را.

نوشتن دیدگاه