خانواده

امکان بروز « تفکر» در جایی است که آنجا « مسکن » است، و واقع شدن در مسکن اصیل ، افق دید ما را به سوی ابعاد فرو بسته « بودن » باز می گشاید و ازدواج زن و مرد، شروع مسکن گزیدن آن دو توسط حضرت حق خواهد شد که فرمود:« وَمِنْ آيَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْوَاجًا لِتَسْكُنُوا إِلَيْهَا وَجَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَرَحْمَةً»(150) یعنی؛ از نشانه های حضور حضرت حق در صحنه های هستی، این که از جان خود شما همسرانی را قرار داد تا در کنارشان در آرامش باشید و در بین شما مودت و دوستی و گشایش قرار داد.
تفکر صحیح نیاز به محل آرامش دارد و آن با خانواده محقق می شود و والدین منشاء این مسکن و آرامش اند و تا آخر هم حامل و عامل چنین آرامشی خواهند بود، حتی آنگاه که بر چهره آنان بنگری، موجب آرامش تو خواهند شد.(151)
مسکن به انسان رخصت فکر کردن می دهد و والدین زمینه ساز این رخصت اند و این گونه زیستن ، زیستن با خداست که بقای مطلق و آرامش محض است و وارد شدن در بهشتی است که زیر پای مادران است و در بهشت – یعنی در سکنایی که مادران پدید آورده اند – لقای پروردگار که « بودن محض است » عملی می شود و انسان در آن حال، با حقیقت بودن ارتباط برقرار می کند.
هر کس در خانواده، که منشاء سکنی و استقرار است، رخصت بقاء نیافت، چگونه به لقای بقای مطلق دست می یابد؟
وقتی زندگی، مغلوب نظر به ناکجا آبادهای خیالی شد و انسان ها به وسیله ای برای پول درآوردن تبدیل شدند، خانواده به چیزی تقلیل می یابد که دیگر خانه امن نیست و مسلم در چنین شرایطی اصل حیات انسانی به خطر می افتد و از ایمنی پایدار که در خانه می توان به آن دست یافت محروم می شود.
دگرگونی در معنی خانواده موجب از بین رفتن سکنای حقیقی شده و دیگر بشر مسکن ندارد، چون خانواده از معنی دینی خود بیرون رفته، دیگر کسی بهشت را در زیر پای مادران جستجو نمی کند. همه اعضاء به یکدیگر به عنوان یک ابزار می نگرند و هیچ کس آرامش خود را در دیگری نمی یابد، و هیچ کس نمی خواهد منشاء آرامش دیگری باشد.
هیچ کس تلاش نمی کند نور « مودت و رحمت » را که خداوند به والدین داده است ، پاس دارد و به اندک حادثه ای آن مودت و رحمت خدادادی زیر پا گذارده می شود و نگران قهر و نگران غلبه کدورت در فضای خانه نیستند و هیچ کس نگران فرو ریختن سرای بقاء و خانه سکنی نیست، آیا بشر نیاز به بقاء و سکنی ندارد؟ آیا در جایی غیر از خانواده می توان آن را سراغ گرفت؟

- پینوشتها -

150 – سوره روم ،آیه 21 .
151 – بنا به روایات ، نگاه کردن بر صورت پدر و مادر عبادت است .