خانواده

وقتی خانه محل سکنی گزیدن شد، محل بشارت پروردگار است و خداوند در چنین فضایی با اسم « مودت و رحمت » خود، رخ می نمایاند «... وَجَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَرَحْمَةً... »(145) در این حال انسان با خدا زندگی می کند.
خانواده بدون حضور و مودت و رحمتی که خداوند بر آن ارزانی داشته ، محل سکنی نیست ، و انسان بدون این مودت و رحمت ، در عین حضور در خانه خود، بی خانمان خواهد بود ، چرا که « انسان ، شاعرانه سکنی می گزیند ».(146) پس آنگاه که راه انسان ها به خدا بسته شد و مودت و رحمت الهی در میان نیامد، سکنی گزیدن در میان نیست.
همواره مودت و رحمت از خدا شروع می شود، چه کسی جز خود ما مقصر است اگر در حفظ آن نکوشیم و بی خانمان شویم و سکنی گزیدن خود را متزلزل نماییم؟
مودت و رحمت الهی ، خانه را به سکنی تبدیل می کند ، ولی حرص ها و رقابت ها و مقایسه ها و آرزوهای بلند دنیایی ، آن مودت و رحمت را از بین می برد و خانه ما دیگر محل زندگی ما نخواهد بود و می توانیم در عین حضور و بودن در خانه ، احساس کنیم در وطن خود هستیم. وطنی که « مصر و عراق و شام نیست » بلکه آن وطن وطنی است که آن را نام و جای نیست ، بلکه وطنی است که در آن ، با بودن خود به سر خواهیم برد و با بقاء مطلق رابطه خواهیم داشت.
از خانه ای که وطن ما نیست همواره گریزانیم ، در اولین فرصت از آن بیرون می پریم ، به سوی پاساژهای نمایش لباس و پارک های سرگردانی و بی خانمانی. چه کسی مقصر است؟ و چه کسی جز خودمان را باید ملامت کنیم؟

- پینوشتها -

145 سوره روم ، آیه 21
146 هولدرلین ، شاعر آلمانی