خانواده

متأسفانه ظلم و ستم علیه زنان در دنیای غرب، بیشتر ریشه در ساختار فکری و فرهنگی دارد و شبیه ظلم بر زنان در جوامع دیگر نیست. در جوامع غیر غربی ظلم به زنان یک رفتار منفی بوده و هست، در حالی که در فرهنگ غرب بحث روی انسان بودن یا انسان نبودن او بوده است. ارسطو زن را نسخة دوم مرد می داند و با نهایت تأسف همین طرز فکر وارد متون مقدس شده و امروز واقعاً یکی مسیحی متدین چنین می پندارد و عملاً با همین منظر به زن و دختر خود می نگرد.
از سال 1750 میلادی زن در کارخانه کار می کرد ولی حقوقش را باید شوهرش بگیرد، و این جا بود که زنان غربی در مقابل چنین جامعه ای با آن تفکر دینی باید کاری می کردند تا ساختار حقوقی زن در جامعه تغییر کند، و لذا فرهنگ «فیمینسیم » با شعار احیا حقوق زنان شروع شد، ولی برای تحقق این هدف به نتایج سخت خطرناک گرفتار شدند. گفتند:آن چیزی که در طول تاریخ موجب ظلم به زنان شده، وجود نقش های جنسیتی است و اگر زنان بخواهند به حقوق برابر با مردان برسند باید با نقش های جنسیتی مقابله کنند و آنچنان در این مسیر جانب افراط را گرفتند که گفتند : نقش های جنسیتی هیچ حقیقتی ندارد، و معلول جامعه ی مردسالار است و واقعاً به این توهم رسیدند که زن از نظر احساس و عاطفه و توان جنسی با مرد تفاوت ندارد و تاریخ، مرد سالاری این ها را بر زنان تحمیل کرده و متأسفانه بسیاری از زنان غربی شعار فیمینست را باور کردند.
گفتند: نقش جنسیتی یکی نقش مادری و دیگری نقش همسری است، و چون زنان این دو نقش را پذیرفته اند مورد ظلم قرار گرفتند و لذا شعار «فمینیسم افراطی» تا مرز نفی مادری و همسری برای زنان جلو رفت.
در حالی که زیست شناسان و روانشناسان غربی در جواب فیمنیسم می گویند: درست است که در رابطه با زن و مرد با انسان رو به روییم، ولی با دو نوع انسان، و طوری آن ها با هم متفاوت اند که گویا از دوکرة جداگانه آمده اند و این طور نیست که اگر آن دو را در شرایطی واحد تربیت کنیم یک طورعمل کنند.
در هر حال زنان غربی در مقابل ظلم اجتماعی و تاریخی خود طوری عمل کردند که عملاً گرفتار ظلم مضاعف شدند و خانواده که بهترین شرایط تعالی روح زن بود و با ساختار جسمانی زن بیشتر همخوانی داشت، از دست زن غربی تا حد زیادی رفت و فمینیسم از این طریق موجب بحران خانواده شد و به تبع آن عامل اضمحلال اخلاق و رشد فحشاء گشت و به گفتة منتقدین به فرهنگ غربی «مدرنیته حریم خصوصی را بر زنان تنگ کرد چنان که دیگر زنان با خود خلوت ندارند.»
آنچه هنوز جوامع سنتی را به بحران هایی شبیه بحران جهان غرب گرفتار نکرده است، حضور زنان در فعال نگهداشتن خانواده و دلسوزی نمودن برای حفظ آن است، می توان گفت: رمز پایداری هر جامعه ای در مقابل بحران خانواده در جهان غرب تلاش می کند نقش سنتی زنان را در جوامع غیرغربی تخریب نماید تا بتواند در این جوامع نیز نفود کامل داشته باشد، و مسئولیت اساسی متفکران جامعة اسلامی برای تعریف درست از نقش زنان در حفظ خانواده می تواند تأثیر این خطر را کاهش دهد.
غرب از نقش زنان به صورت فمینیستی آن در جوامع تجدد زده نهایت بهره برداری را کرده و می کند، تا زنان را برای جامعه به عنوان یک معضل جلوه دهد، درست بر عکس آنچه زن می تواند به عنوان یک رحمت برای جامعه باشد.
در منظر دینی از آثار ظلمات آخر الزمان، شبیه شدن زنان به مردان و شبیه شدن مردان به زنان است. یعنی آن دو جنس، از کارکردهای متفاوتی که خداوند در اختیار آنان گذارده فاصله می گیرند و در نتیجه موجب بحران نسل و عاطفه و اخلاق می شوند.
در دستورات دینی نظر بر این است که هرکدام از زن ومرد به تنهایی ناقص اند و با همدیگر کامل می شوند و به همین جهت شریعت در تفکیک نقش زن و مرد اصرار می ورزد تا امکان رفع جنبه های نقص هر کدام توسط دیگری را به راحتی فراهم گردد.

نوشتن دیدگاه