خانواده

وقتی خداوند در این آیه می فرماید : « مَنْ عَمِلَ صَالِحًا مِنْ ذَكَرٍ أَوْ أُنْثَى وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَيَاةً طَيِّبَةً » هر کس عمل صالحی انجام دهد – از زن و مرد – در حالی که مومن باشد او را به حیات طیب احیاء می کنم عملا راه زندگی همراه با آرامش و نتیجه گیری کامل را در جلو ما قرار می دهد دیگر اضطراب این که چه باید بکنیم و چه نباید بکنیم در درون خود نداریم ، راهی مطمئن به ما پیشنهاد می کند. بزرگانی که تکلیفشان را در این دنیا خوب فهمیدند طوری نبودند که همواره در درونشان خاری به جانشان فرو رود. چون راه زندگی خود را در این دنیا معلوم کردند ، فهمیدند چه کسی هستند و بناست چه کاری بکنند. از این آیه فوق فهمیدند بناست عمل صالح یعنی آنچه را دین پیشنهاد می کند پیشه ی خود کنند و ایمان به خدا را هم در قلب دائما محفوظ نگه دارند لذا می بینید نمازشان را سر وقت می خوانند و کاری که در راستای بندگی باشد و از دستشان برآید انجام می دهند و دیگر هیچ. چون از نظر آن ها دیگری وجود ندارد. حالا ماشین های مدل جدیدی آمده است به آنها چه مربوط چون راهی را انتخاب کرده اند که این چیزها در آن راه قدر و قیمتی ندارد که بتواند آن ها را از آن راه منصرف کند. گفت :
مر سفیهان را رباید هر هوا
چون که نبودشان گرانی قوا
این ها با تعریفی که به کمک آیه فوق برای زندگی خود کردند حجاب های بین خود و خدا و عالم قدس را کنار زدند حالا شما عزیزان این را امتحان کنید و خود را در وادی وظیفه الهی وارد نمایید تا ببینید چگونه راه به سوی خدا جلوي قلبتان باز می شود مثلا بخواهید در نمازتان تشهد را با حضور قلب بخوانید یگویید فعلا کار من در این دنیا این است که تشهد خود را بخوانم اصلا زنده ام برای همین کار به خودمان بفهمانیم در حال حاضر کار ما همین است. باز در وقت رکوع بفهمیم کار ما همین رکوع کردن است اگر این حالت را آرام آرام بعد از مدتی به خود بفهمانید ملاحظه می کنید که تمام وسوسه ها چون دودی بر هوا می رود، شما می مانید و نظر به زیبایی های عالم معنی و آرام آرام نزدیک شدن به «حیات طیبه »، حیات پاکی که از هر گونه وهمیات و وسوسه مبرا است در چنین فضایی می بینید به راحتی ارتباطتان با عالم غیب برقرار می شود دیگر قلب مشکلی ندارد. دلیل موضوع هم از نظر علمی مشخص است زیرا تا انسان بی زمان نشود با عالم بی زمان نمی تواند ارتباط برقرار کند. اگر شما قبل و بعد را با خودتان به مسجد بیاورید با توجه به این که قبل و بعد جنس ماده است و ماده با غیب سنخیت ندارد. لذا می بینید هر چه تلاش بکنید نمی توانید قلب را در حضور ببرید. تمام دستورات دین بر مبنای نظر به آیه فوق و امثال آن است و اگر آن دستورات عمل شود به نتیجه ی فوق العاده «حیات طیب» می رسید. این آیه می فرماید اگر زندگی شما این شد و خود را این طور تعریف کردی که آمده ای در این دنیا تا عمل صالح انجام دهی ، عملی که جنبه ی الهی در آن مطرح باشد و قلب در حین عمل صالح انجام دهی، عملی که جنبه ی الهی در آن مطرح باشد و قلب در حین عمل نظر به حق داشته باشد اگر آن عمل و فعالیت در بازار و کسب و کار هم باشد و علاوه بر حسن فعلی و پسندیده بودن عمل از نظر شرعی ، حسن فاعلی هم داشته باشد و طرف ایمان به حقایق عالم در آن موجود باشد در چنین حالتی دیگر بدون هیچ دغدغه ای راه پرنتیجه ای را در پیش گرفته ای آری اگر توانستی به نور آیه فوق خود را این طور تعریف کنی ، راه را پیدا کرده ای ، به خود فهمانده ای من کارم در این دنیا آن کارهایی است که حق برایم روشن نموده است. لذا چون کارتان کار حقی است در مشغله های زندگی آنچنان لغزیده نمی شوید که ارتباط شما با خدا قطع شود و گرفتار کارهای روزمره گردید. بزرگان ما هم مثل من و شما فعالیت های مربوط به زندگی زمینی را دارند ، هم غذا می خورند هم کار و کاسبی دارند ولی توانسته اند قلبشان را همواره در محضر حق نگه دارند و این حالت بسیار گرانقدری است ، گفت :
اول قدم آن است که او را یابی
آخر قدم آن است که با او باشی
هنر بزرگان در این است که در هیچ حالی توجه قلبی خود را از نظر به خدا به جای دیگر نمی اندازند و در هیچ حال از آن عالم خارج نمی شوند و از کارها و صحنه هایی که خطر بیرون آمدن از آن عالم خارج نمی شوند و از کارها و صحنه هایی که خطر بیرون آمدن از آن عالم را دارد سخت پرهیز می کنند. دائما باید به قلبمان القاء کنیم که خداوند فرمود : هر کس در این دنیا عمل صالح انجام دهد و مومن هم باشد به حیات طیب می رسد و زندگی ما جز این نیست. حاصل چنین رویکردی شروع زندگی حقیقی است. در چنین فضایی اگر انسان در سخت ترین صحنه های زندگی قرار گرفت که قلب هر انسانی را می رباید او را در آرامش کامل مستقر است و قصه اش قصه انسان هایی می شود که خداوند در وصف آن ها فرمود : « رِجَالٌ لا تُلْهِيهِمْ تِجَارَةٌ وَلا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَإِقَامِ الصَّلاةِ وَإِيتَاءِ الزَّكَاةِ يَخَافُونَ يَوْمًا تَتَقَلَّبُ فِيهِ الْقُلُوبُ وَالأبْصَارُ »(46) انسان هایی که نه تجارت و نه داد و ستدی آنان را از یاد خدا و بر پا داشتن نماز و دادن زکات به خود مشغول نمی دارند و از روزی که دلها و دیده ها در آن زیر و رو می شوند می هراسند. در این آیه بعد از این آیه نیز در سوره نور می فرماید : « لِيَجْزِيَهُمُ اللَّهُ أَحْسَنَ مَا عَمِلُوا وَيَزِيدَهُمْ مِنْ فَضْلِهِ وَاللَّهُ يَرْزُقُ مَنْ يَشَاءُ بِغَيْرِ حِسَابٍ »(47) تا خدا بهتر از آنچه انجام می دادند به ایشان جزا دهد و از فضل خود بر آنان بیفزاید و خداست که هر که را بخواهد بی حساب روزی می دهد. یعنی وقتی در هر حال توجه قلب شما به سوی حق بود برکاتی نصیب شما می شود که غیر قابل پیش بینی خواهد بود ، چون در آخر آیه فرمود : « و الله یرزق من یشاء بغیر حساب » وقتی چنین آدم هایی خانه هم می سازند شاکله فکری شان این است که می خواهیم عمل صالح انجام دهیم در راستای انجام عمل صالح باید یک خانه ای هم بسازیم دیگر قلبشان در سیمان و آجر فرو نمی رود. وقتی این کارها آدم را می رباید و از مسیر اصلی می لغزاند که یادش می رود جای این خانه در زندگی اش کجاست و این موقعی است که جای خودش را فراموش می کند، حیات طیب را مقصد و مقصود خود نمی گیرد و نگران حیات آلوده به دل دادن به دنیا و تجملات نیست.

- پینوشتها -

46 سوره نور، آیه 37
47 سوره نور ، آیه 38

نوشتن دیدگاه