خانواده

کارهای اجتماع طوری است که اگر انسان مواظب نباشد قلب و روح او را به خودش مشغول می‏کند و انسان را از حضور قلب در محضر خدا خارج می‏نماید، نمونه‏اش را در نماز تجربه می‏کنیم، همین که انسان می‏خواهد با حضور قلب اذکار نماز را اداء کند، حادثه‏های روز می‏آید جلو و مانع حضور قلب می‏شود، راه حل مسئله هم مشخص است، اولاً: باید قبل از ورود در جامعه از طریق عبادات و ذکر و دعا، قلب را با عالم معنا مأنوس کرد. ثانیاً: مواظب باشیم مسائل روزمره‏ی زندگی را اصل نگیریم، آن‏ها را امور دست دوم قلمداد کنیم، چون هدف اصلی ما بندگی خداست و خداوند به ما فرموده :« وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالإنْسَ إِلا لِيَعْبُدُونِ »؛(39) جن و انس را خلق نکردم مگر برای عبادت. پس از یک طرف روح را متوجه عالم معنا می‏کنیم و از طرف دیگر مواظب هستیم تمام قلب خود را مشغول امورات اجتماعی ننماییم و آن‏ها را مسائل دست دوم زندگی خود به حساب آوریم وگرنه آنچنان قلب ما را می‏دزدند که در عباداتمان هر چه می‏گردیم قلب خود را نمی‏یابیم. به جای آن که بر اساس وظیفه در اجتماع وارد شویم و کارهای مربوطه را انجام دهیم، خود آن کارها هدف می‏شوند، در حالی که ما نسبت به آن امور تکلیفی داریم و دیگر هیچ. حال با توجه به این که مسائل اجتماعی – به خصوص موضوعات اقتصادی – این چنین روح و روان انسان را می‏رباید که به سختی به خود برمی‏گردد، اگر زنان با آن روحیه‏ی لطیف و حساس، در چنین ورطه هایی وارد شوند، چه بر سر روان و قلب آن ها می‏آید خودشان بهتر می‏دانند! نمی‏گویم خواهران فعالیت‏های اجتماعی نداشته باشند، داشته باشند ولی به شرطی که هزار برابر بیشتر از مردان مواظب خود باشند. چون ما می‏خواهیم خودمان از لطافت روحی خارج نشویم تا بتوانیم عبادت خود را حفظ کنیم در حالی که زنان علاوه بر موضوع فوق، مسئولیت اصلی‏شان طوری است که باید همواره در آن لطافت روحی مستقر باشد تا بتوانند فضای انس و خدمت را نگه دارند و تربیت صحیحی را اعمال کنند. و از این لحاظ است که خواهران باید قیمت خود را بدانند و با اندک حادثه آن را فرو نگذارند و روح خود را زیر لگد اجرائیات و موضوعات زودگذر جامعه له نکنند. ما معلمان كه مسئول تربیت روح و روان دانش آموزانمان هستیم نه تنها برای بندگی خدا حتی برای ارتباط صحیح با دانش آموزان و دانشجویان خود نیاز به روحی لطیف و حساس داریم تا روان دانش آموزان خود را درک کنیم، و به همین جهت وظیفه‏ی ماست که روی روح و روان خود سرمایه‏گذاری خاص بکنیم تا دقت و حساسیت لازم از دست نرود، زیرا مسئول تربیت و درک روان متربّی را به عهده داریم، چیزی که زنان باید بیشتر از معلمان بر روی آن حساس باشند، و لازمه چنین حساسیتی آن است که روح خود را مشغول ارتباط با نامحرم نکنند وگرنه محرم روح فرزندان و همسرشان نخواهند بود. امیرالمؤمنین (علیه السّلام) می‏فرمایند: فرزندم! زنان را در معرض نامحرمان قرار نده. کاری کن که در حریم تو بمانند، اما نه در اسارت تو.
بزرگ ترین محبت و خدمت را همیشه پیامبران و امامان معصوم (علیهم السّلام) به بشریت کرده‏اند و از جمله خدمت‏های آن‏ها روشن کردن، جایگاه زنان است، تا از این طریق نه تنها جامعه آسیب نبیند، خود زنان نیز بهترین نتیجه را از زندگی خود بگیرند. آنچنان برای زنان نقشی حساس قائل اند که رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم) می‏فرمایند: «الرحم شجنه من الرحمن فمن وصلها وصله الله و من قطعها قطعه الله»(40) رحم رشته ای از طرف خداوند است، هر که آن را پیوند دهد خدا او را پیوند دهد و هر که آن را ببرد خدا از او ببرد.
مسلم است منظور از این نوع محبت به زنان صرف انگیزه‏های شهوانی نیست بلکه نظر به روح پاکی است که هویت او در انس و محبت و لطافت و دلسوزی است، و امیرالمؤمنین (علیه السّلام) از این زاویه می‏فرمایند باید شرایط حریم و هویت زن را حفظ کرد.

  - پینوشتها -

39 سوره ذاریات، آیه 56.
40 . نهج الفصاحه، حدیث شماره 1690

نوشتن دیدگاه