خانواده

در جامعه‏ای که زنان از وظیفه‏ی مادری خارج شوند و نقش پدری به عهده گیرند، افراد آن جامعه از بهشت محروم می‏شوند. این نکته را از آن جهت عرض کردم که عزیزان عنایت داشته باشند که از منظر اسلام روی هم رفته مسیر حقیقی زن به کدام سمت است تا بتوان مسیر غیر حقیقی او را نیز معلوم کرد. با توجه به این نکته است که ائمه اطهار (علیهم السّلام) در توصیه‏های خود می‏خواهند شرایطی فراهم شود تا بستر وظیفه‏ی مهم مادری زنان به خوبی فراهم گردد، و این رسالت اجتماعی که در چهار دیواری خانه انجام می‏شود ضایع نگردد. اگر زنان نقش پدر را به عهده گرفتند و خانواده دارای دو پدر شد خسارت اصلی که همان غلفت از نقش مادری است سر بر می‏آورد. در اين راستا دو مشکل پیش می‏آید: یکی این که زن از مسیر صحیح خود منحرف شده است و خودش برای خودش زیر سؤال می‏رود و احساس بی هویتی می‏کند، مثل بسیاری از زنان دنیا که در حال حاضر خودشان برای خود مسئله هستند. مشکل دوم این که جامعه از مسیر تربیت دینی که به بهشت ختم می‏شود محروم می‏گردد. پس اینجاست که نقش تربیت کودکان به عهده‏ی هیچ کس غیر از مادران نمی‏تواند قرار گیرد. تربیت کودکان را به عهده‏ی هر کس گذاشتید به عهده‏ی ناکس و نااهل گذاشته‏اید. نه مدرسه، نه استاد، نه مهدکودک، هیچ کدام، به هیچ وجه، مقامش مقام تربیت حقیقی، که مسیر انسان را به بهشت سوق دهد، نیست. این مادر – یعنی زن – است که باید در مسیر رسالت اصلی‏اش که همان تربیت انسان است قرار گیرد و از این جهت، مظهر خداست. همان طور که خدا پناه روح هر انسانی است، مادران پناه روح کودکانشان هستند. شخصی آمد خدمت پیامبر (صلّی الله علیه و آله و سلّم) پرسید یا رسول الله به چه کسی خدمت کنم. فرمودند به مادرت. عرض کرد بعد به چه کسی. فرمودند: به مادرت، پرسید یا رسول الله بعد به چه کسی خدمت کنم، فرمودند به مادرت. مرتبه چهارم فرمودند به پدرت. مسلّم حضرت نمی‏خواهد برای زنان پارتی بازی کنند. ولی چون مقام مادر، مقام جذاب روح فرزند است برای هدایت، و نظر فرزند به مادر موجب هدایت او می‏شود، این چنین افراد را متوجه مادران می‏نمایند. مگر این که مادر، پدر شده باشد که به تعبیر حضرت از حالت «گل بودن» به «قهرمان بودن» تبدیل شده و به تعبیر دیگر از گل بودن به درخت بودن و میوه دادن که شأن پدر است، تغییر هویت داده است. گل نباید که میوه بدهد، گل باید روح ها را بپروراند، نه جسم ها را. پس زن به اعتبار مادر بودن، بهشت افراد جامعه را تأمین می‏کند و آن‏ها را تا رسیدن به بهشت جلو می‏برد. ممکن است مهدهای کودک بتوانند از نظر نظم رفتار و گفتار کودکان ما را راهنمایی کنند ولی از آن جایی که انسان ها باد دلشان زندگی می‏کنند باید مادران با دلسوزی خاص خود دل‏های کودکان را جهت دهند و این کار از هیچ کس و هیچ جا به معنی خاص آن بر نمی‏آید. تربیت حقیقی انسان‏ها، مخصوص مادران است و فقط مادرانند که با غریزه‏ی مادری عمل می‏کنند، حتی آن مادرانی که می‏خواهند با تخصص تعلیم و تربیت خود عمل کنند بعضی جوانب را نادیده می‏گیرند. هر چند آن تخصص در جای خود برای جامعه مفید است، ولی کودک مادر می‏خواهد نه متخصص تعلیم و تربیت.

نوشتن دیدگاه