خانواده

اگر بخواهیم بدون مقدمه به یکی از مسئله های قرون معاصر تحت عنوان فمینیسم یا «نهضت احیاء حقوق زنان» نگاهی بیاندازیم، باید ابتدا متوجه اهمیت این موضوع باشیم که امروز مسئله مهمی نسبت به تعریف زن در دنیا مطرح شده است. حدود هفتاد سال پیش در راستای توجه به حقوق زن، مکتبی به صحنه آمده که اگر درست بررسی نشود شاهد حضور نگاه فرهنگ غرب به زن در ذهن و فکر نظام اجتماعی خود خواهیم شد و بر سر خانواده های ما همانی خواهد آمد که بر سر خانواده در دنیای غرب آمد. مسئله روز زن به همان اندازه که می تواند یک بازخوانی صحیح از نقش و موقعیت زن در دوران جدید باشد، خطر فروافتادن در نگاهی که فرهنگ غرب برای زن تعریف کرده است را نیز به همراه دارد. نگاهی که بیش از همه خودِ زنان از آن آسیب می بینند و عامل فروافتادن آنها در بستری خواهد شد که سرمایه داران غربی جهت ادامه حیات خود آن را مدیریت می کنند.
سرمایه دار غربی در حدود 70 سال پیش متوجه شد که در غرب نهضتی توسط زنان برای نجات خود از دست نظام سرمایه داری در حال شکل گیری است، زیرا اساساً انقلاب صنعتی با انگیزه استثمار کارگران به خصوص کارگران زن صورت گرفت، به این صورت که نظام سرمایه داری حساب کرد اگر بخواهد کارخانه های بزرگ داشته باشد باید کارگرانی که طالب دست مزد بسیار کمی باشند در اختیار بگیرد و زنان جهت این امر بیشتر مورد هدف بودند و براساس همین نقشه شعار آزادی زنان را سر دادند، ولی قصد آنان آزادی زنان از نظام خانواده بود تا آزاد از امر ونهی شوهران شان بتوانند در اختیار برنامه سرمایه داران قرار گیرند.
پس از دویست سال ظلم و استثمار، همان فرهنگ سرمایه داری متوجه یک نحوه خود آگاهی در زنان غربی شد که بنا دارند خود را از بند سرمایه داران آزاد کنند. اصل قضیه چیز بدی نبود زیرا زنان غربی می خواستند برای نجات خودشان از استثمار بسیار کشنده ای که سرمایه داران غربی بر آنها تحمیل کرده بودند، نجات پیدا کنند. ولی از آنجایی که سیاستمداران غربی سال های سال در جایگزینی هر جریان باطلی به جای جریان حق مهارت پیدا کرده بودند در این موضوع هم بیکار ننشستند.
فرهنگ سرمایه داری غربی جایگزینی را در بسیاری امور انجام داده است، مثلاً در مورد پدیده روزنامه، حدود صد سال پیش در غرب عده ای با انگیزه ی خدمت به مردم تلاش کردند با به صحنه آمدن صنعت چاپ حرف هایشان را بزنند، و از طریق روزنامه نکات اجتماعی سیاسی مربوط به جامعه را در اختیار مردم بگذارند، ولی سرمایه داران با به دست گرفتن عنان روزنامه های بزرگ به شدت حرف های خود را جایگزین حرف هایی کردند که روشنفکران قصد گفتن آن را داشتند. این است که شما امروز یک روزنامه از روزنامه های مهم جهان را نمی شناسید که در دست سرمایه داران نباشد، در صورتی که اصل کار این نبود. روزنامه یعنی وسیله ای که مردم بتوانند از طریق آن حرف روز خود را بزنند و بشنوند و صدای اعتراضشان را از آن طریق اعلام کنند ولی سرمایه داران آمدند و جهت گیری آنها را به دست گرفتند به طوری که در حال حاضر اکثر روزنامه های مهم دنیا دست سرمایه داران مهم دنیا است و خبر آن چیزی هست که آنها تشخیص دهند.
وقتی متوجه شدیم سرمایه داری غربی در بسیاری موارد گاه به جای سرکوب نهضت ها، در عین همراهی ظاهری، آرام آرام اهداف دیگری را جایگزین اهداف اصلی آن جریان ها می کنند و از این طریق حیات خود را حفظ می نمایند، می توانیم بسیاری از جریان های معاصر را درست تحلیل کنیم. به عنوان مثال کارگران در اروپا، اتحادیه ای تشکیل می دهند تا اجازه ندهند نظام سرمایه داری حقوق آنها را تضییع کنند، ولی نظام سرمایه داری حساب می کند اگر جریان اعتراض کارگران ادامه پیدا کند، چیزی برای ادامه حیات آنها نمی ماند، حاضر می شود ابتدا امتیازهایی به آنها بدهد ولی با نفوذ در اتحادیه های کارگری شعارهایی را جایگزین شعارهای اصلی می کند که عملاً اهداف اصلی اتحادیه های کارگری گم می شود. اتحاد کارگری در ابتدا نفی سرمایه داری را شعار می دهد ولی در ادامه، شعارشان رفاه بیشتر برای کارگران می شود و در شعار دوم استثمار کارگران ادامه می یابد، منتها چانه زنی بین کارگر و کارفرما شروع می شود که این حالت برای نظام سرمایه داری خطرناک نیست چون همیشه سرمایه دار سوار است و همه نهادهای تصمیم گیری در اختیار اوست.

نوشتن دیدگاه