فاطمه آرام خوابيده و دستش را زير گونه اش نهاده بود. اينك آن روح بزرگ از قاب اين پيكر نحيف پر كشيده بود؛ پيكرى كه بسى انتظار كشيده بود تا به عناصر خاكى بپيوندد؛ پيكرى كه از همراهى با آن روح بزرگ درمانده و اينك هنگام آسودنش بود.
در حجره ى فاطمه تنها دو كودك بودند و زنى و چند مَرد كه صداقت را در دل داشتند. تا ريخ به زمزمه ى نماز و گريه اى گوش سپرده بود كه از نواى سينه ى ياران در هنگامه ى باران حكايت مى كرد. تا ريخ حس كرد كه بارى بر دوشش سنگينى مى كند. براى لحظه اى، سرش از خواب فروافتاد و در تاريكى، به انتظار، چشمان خويش را بست:
فاطمه همانند رنگين كمانى دامن بركشيد و رفت. تاريخ چشمان خود را گشود و چيزى نيافت؛ تنها على را ديد كه ايستاده، از جان خويش غبار مى تكاند و در گوش پيامبر نجوا مى كند:
- اى رسول خدا! درود بر تو؛ درود من و دخترت كه نزد تو فرود آمد و بسى شتابان به تو پيوست. اكنون بر آن گُزيده ى تو بى صبرم و از غم او آرام ندارم. اندوهم جاودانه است و شبم بى قرارانه، تا آنگاه كه خداوند مرا نيز به منزلگاه تو بركشد؛ همان سرايى كه او در آن آرام گرفته است. زود است كه دخترت به تو خبر دهد چگونه امّتت همدست شدند تا او را در هم بشكنند. پس از او بپرس و حال را از او جويا شو. اين در حالى است كه هنوز از مرگ تو ديرى نگذشته و ياد تو از دلها رخت بر نبسته است. درود بر شما دو تن؛ درودِ بدرود گوينده اى كه نه ياوه مى گويد و نه بد دل است. اگر كناره مى گيرم نه از دلتنگى است و اگر برپا مى شوم نه از بدگمانى به وعده هايى كه خداوند به شكيبايان داده است.
على برخاست تا تنها روياروى دنيا بايستد. او سخت احساس غربت مى كرد. با دست خويش، بر آرزوهاى خود، بر قلب خود، و بر «ذوالفقار» خود خاك ريخت و حسرتمندانه زمزمه كرد:
- از كف دادنِ محبوب ها، عين غربت است. تا ريخ ايستاد و بر زمان از كف رفته حسرت خورد. اين فاطمه بود كه در سكوت كوچيده بود و تاريخ نمى دانست او به كدام سو هجرت كرده است. نمى دانست به جهان چه پاسخى دهد. او، خود، چنان كه بايد، ويژگى هاى اين بانو را در نيافته بود.
كسى مى گويد: او پنج سال پيش از فرود آمدن «جبرئيل»، به اين دنيا پاى نهاد. كسى ديگر مى گويد: او پنج سال پس از فرود آمدن جبرئيل، به اين دنيا پاى نهاد. ديگرى مى گويد: او همراه با جبرئيل آمد و ساليانى بر زمين درنگ ورزيد و آنگاه كه جبرئيل زمين را ترك گفت او را نيز با خود برد.
آرى، او همانند بانويى بهشتى بود كه به دنيا آمد و سپس به بهشت بازگشت تا ميان درختان جاودان دامن گسترَد و تا آن دم كه آسمان پابرجاست، زمين را از منشور نور خويش بهره مند سازد.
مدينه از خواب برخاست و در جستجوى فاطمه برآمد كه اينك كوچيده بود.
دو شيخ آمدند تا زمين را در جستجوى او بكاوند. يكى از آن دو، پياپى بيم مى داد و تهديد مى كرد، تا آن جا كه به شكافتن گورها روى آورد. تاريخ نيز در ميان «بقيع» به جستجو مشغول بود و با سرگشتگى به دنبال مزار فاطمه مى گشت. آنگاه، در جايى از بقيع، شميم بهشت را استشمام كرد. گفت: «فاطمه اين جا خفته است.» ديگر بار شميم بهشت از جايى برخاست كه محمّد آرميده بود. گفت: «فاطمه اين جا خفته است.» باز ديد كه فرشتگان بر حجره ى او بال و پر گشوده اند. با دست به آن سو اشاره كرد و گفت: «بلكه مزار فاطمه اين جاست»... .
پير تاريخ حيران است كه به كاروان هاى مسافر چه بگويد. هر بار كه مردمى از راه مى رسند و نشان مزار فاطمه را از او مى جويند، دست بر دست مى نهد و مى گويد:
- نمى دانم. و آنگاه كه به تنگ مى آيد، به سوى حجره ى فاطمه روى مى كند و از ا و پوزش مى خواهد. شمعى بر مى افروزد و به پاسدارى اش مى نشيند. شمع مى سوزد و ذرّه ذرّه آب مى شود و در سكوت، سيل اشكش جارى مى گردد. آنگاه رفته رفته نورش به افول مى گرايد تا آنگاه كه از ديدگان پنهان مى شود و تاريكى چيره مى گردد...
فرجامِ ترجمه:
قم مبارك- تيرماه 1375

نوشتن دیدگاه