تا ريخ همچنان در ميان ريگزاران به جستجو مشغول بود و با حيرت به زمينى مى نگريست كه خداوند اراده كرده بود تا مَهر دختر پيامبرش باشد... تاريخ همچنان در ميان ريگزاران به جستجو مشغول بود: سه سال پياپى، شعله هاى حوادث اين سو و آن سو زبانه مى كشيدند.
در اين سال ها، نبرد «موته» رخ داد و «جعفر» شهيد شد؛ همو كه دو دستش جدا گشت و خداوند دو بال به او داد تا با آن دو در بهشت بال و پر زند.
نيز مكّه فتح گشت و بت ها در هم شكسته شدند و خدايان دروغين به ذرّه هاى پراكنده تبديل گشتند. آنگاه، فرزند «ابراهيم» پاى به معبد نهاد تا با تبر جدّش چهره ى خدايان را در هم كوبد. و بدينسان، كبوتران صلح و دوستى به آن سرزمين خشك بازگشتند.
نيز تاريخ در سرزمين «حنين» درنگ ورزيد؛ آن روز كه افزونىِ مسلمانان آنها را فريفت بى آنكه برايشان سودى داشته باشد و آنگاه، خداوند آرامش خويش را بر پيامبرش و مؤمنان فروباريد. آسياب خانه ى فاطمه مى گرديد و همراه با آن، چرخ ايّام در گردش بود. يك سال گذشت و هنگام آن شد كه رسول خدا به سوى دولت «روم» و سپاهيان «هرقل» روى آوَرَد.
قبيله هاى عرب، گروه هاى مذاكره رابه مدينه گسيل داشتند و آنگاه به دين خدا گرويدند و مردم به چشم خويش ديدند كه آنان دسته دسته به آيين حق مى پيوندند.
نيز «كعب» اسلام آورد و پيامبر خدا «بُرده» را به او بخشيد. «باذان» فرزند «ساسان» هم در «يمن» به اسلام گرويد.
از آن پس، جبرئيل سوره ى «براءت» را با خود آورد؛ با اين پيام كه در روز حجّ بزرگ، از سوى خدا و رسول به مردم اعلان گردد كه خدا و پيامبرش از مشركان بيزارند.
آنگاه بود كه كلمات على در كعبه و پيرامون آن، پژواك افكند:
- همان گونه كه هيچ كافرى به بهشت پاى نمى نهد، از اين پس هيچ مشركى حقّ حج گزاردن و نيز برهنه طواف كردن ندارد.
هم پس از اين بود كه آسمان، زكات را واجب ساخت تا زمين ميان توانگران دست به دست نگردد و ناتوانان را لگدكوب نسازد.
رويداد ديگر، برپا شدن مسجد «ضرار» بود كه منافقان آن را بنا نهادند. و از آن جا كه مساجد از آنِ خدايند، آنچه از آنِ او بود باقى ماند و آنچه از آنِ جز او بود، بر باد رفت.
پيامبر كسى را فرستاد تا در مسجدى كه بر تقوا استوار نگشته بود، آتش بيفكند. بدينسان، زبانه هاى آتش مسجد را در كام خود كشيدند؛ منافقان پشت كردند و راه گريز در پيش گرفتند؛ و «ضرار» بر بالِ باد به خاك و خاكستر پيوست.
آسياب خانه ى فاطمه گرديد و سالى ديگر به چرخش درآمد. گروهى از مسيحيان «نجران» دررسيدند تا درباره ى آفرينش «مسيح» و «مريم» با پيامبر مناظره كنند. آنها مى گفتند: «عيسى فرزند خداست.» امّا خدا فرموده بود:
- مَثَل «عيسى» نزد خدا، همچون مَثَل «آدم» است كه او را از خاك آفريد و به او گفت: «موجود شو!». پس آنگاه موجود شد. [آل عمران/ 59: «ان مثل عيسى عندالله كمثل آدم خلقه من تراب ثم قال له كن فيكون.».] - از خاك آفريد؟!
- آرى؛ و او كلمه ى خدا بود كه آن را به مريم دَميد.
- نه؛ او فرزند خداست.
- اى اهل كتاب! بياييد از آن كلمه اى كه پذيرفته ى ما و شماست پيروى كنيم: «جز خدا را نپرستيم و هيچ چيز را شريك او نسازيم و بعضى از ما بعضى ديگر را سواى خدا به پرستش نگيرد.» [آل عمران/ 64: «يا اهل الكتاب تعالوا الى كلمه سواء بيننا و بينكم الا نعبد الا الله و لانشرك به شيئا و لايتخذ بعضنا بعضا اربابا من دون الله.».] - ما پروردگار خود، «يَسوع» را رها نمى كنيم. او به خاطر ما بر صليب آويخته شد؛ به خاطر انسان گنهكار!
- بياييد تا حاضر آوريم: ما فرزندان خود را و شما فرزندان خويش را، ما زنان خود را و شما زنان خويش را، ما خويشان نزديك خود را و شما خويشان نزديك خويش را؛ آنگاه دعا و تضرّع مى كنيم و دشنام خدا را بر دروغگويان مى فرستيم. [آل عمران/ 61: « تعالوا ندع ابناءنا و ابناءكم و نساءنا و نساءكم و انفسنا و انفسكم ثم نبتهل فنجعل لعنت الله على الكاذبين.».] عاقب گروهى بى مانند را نگريست كه پيش مى آيند: مردى كه نشانه هاى مسيح را بر چهره و جان خويش داشت؛ دست كودكى هفت ساله را در دست راست خويش گرفته بود و دست كودكى شش ساله را در دست چپ خود. نيز همراهش، جوانى بود سايه به سايه با او؛ و در وراى آنها جوان بانويى همانند «مريم».
مسيحيان «نجران» غرق حيرت شدند. اسقف ديد كه در آسمان دودى برپاست؛ آن چهره هاى پنج گانه در نور خورشيد مى درخشند؛ و فضا آكنده از خشم و دشنامى است كه در آستانه ى فروباريدن است.
قلب ها لرزيدند و چشم ها از پرواى خدا گريستند.
اسقف دست صلح و دوستى به سوى پيامبر پيش آورد. پيامبر گفت:
- از اين پس، نجران در پناه خدا و پيمانِ محمّد رسول اوست.
آنگاه، نجرانى ها به سرزمين خويش بازگشتند.
روزها گذشت... سرانجام، هنگامى رسيد كه فرستاده ى آسمان به زيارت خانه ى خدا رهسپار گشت و آسمان در راهِ بازگشت، «غدير خم» را برگزيد و «جبرئيل» را در آن فرود آورد:
- اى فرستاده! آنچه را از سوى پروردگارت بر تو فرودآمده، ابلاغ كن. و اگر چنين نكنى، رسالت او را به جا نياورده اى. [مائده/ 67: «يا ايها الرسول بلغ ما انزل اليك من ربك و ان لم تفعل فما بلغت رسالته... .».] - با مردم چه كنم؟ - خداوند تو را از مردم نگاه مى دارد. [«... والله يعصمك من الناس .».] ريگ ها چون شعله زبانه مى كشيدند و تاب و توان مى ربودند.
پيامبر درنگ كرد و همراه با او صدهزار تَن يا بيشتر ايستادند. نشانه هاى پرسش بر چهره ها نقش بسته بود. تاريخ هم درنگ كرد تا به سخن پيامبرِ واپسين گوش فرادهد:
- آيا چنين نيست كه من از خودِ مؤمنان به آنها صاحب اختيارترم؟ - چنين است اى رسول خدا!
- هركه من مولاى او هستم، اين كه على است نيز مولاى اوست... اى مردم! كنار حوض، نزد من بازگردانده مى شويد و آنگاه، از شما خواهم پرسيد كه با دو امانت گرانبهايم چه كرديد.
- اين دو امانت گرانبها كدام هايند؟ - كتاب خدا و خاندانم كه اهل بيت من هستند. تا ريخ عبور كرد، بى آن كه سر بگردانَد. كاروان هاى حجّ بزرگ، بازگشت به سرزمين هاى خود را از سر گرفتند و مردم، گروه گروه، به دين خدا پيوستند. «جبرئيل» فرودآمد تا واپسين آيه ى آسمان را بر پيامبر بخوانَد:
- امروز، دين شما را به كمال رساندم و نعمت خود را بر شما تمام كردم و اسلام را دين شما برگزيدم. [مائده/3: «اليوم اكملت لكم دينكم و اتممت عليكم نعمتى و رضيت لكم الاسلام دينا.».] پيامبر احساس كرد كه كارش در زمين به پايان رسيده است و اكنون هنگام آن است كه قدرى بياسايد؛ امّا...

نوشتن دیدگاه