بر طبق گفته مشهور در این جنگ هفتاد نفر از مشرکان کشته شدند و هفتاد نفر نیز اسیر گشتند و از مسلمانان نیز چهارده نفر به شهادت رسیدند،که شش نفر آنها از مهاجر و هشت نفر از انصار بودند.
شهداى مهاجرین عبارت بودند از:عبیدة بن حارث،عمیر بن أبى وقاص،ذو الشمالین بن عبد عمرو،عاقل بن بکیر،مهجع غلام عمر بن خطاب،صفوان بن بیضاء.
و شهداى انصار به نامهاى:سعد بن خیثمة،مبشر بن عبد المنذر،یزید بن حارث،عمیر بن حمام،رافع بن معلى،حارثة بن سراقة،عوف و معوذ پسران حارث بن رفاعة...
و کشته شدگان قریش بیشتر از بزرگان آنها بودند که بنا به روایت شیخ مفید(ره)سى و شش نفرشان تنها به دست على بن ابیطالب کشته شدند و قتل آنان براى قریش و مردم مکه بسیار ناگوار و گران بود و در میان اسیران نیز افراد سرشناس و بزرگ بسیارى به چشم مى‏خورد .
و این مطلب پیش اهل تاریخ مسلم است که یکه تاز میدان بدر و تنها دلاورى که بیشتر بزرگان و شجاعان قریش را به خاک هلاک افکند على بن ابیطالب(ع)بود زیرا در میان افرادى که به دست آن حضرت کشته شدند نامهاى:ولید بن عتبة،عاص بن سعید،طعیمة بن عدى بن نوفل،نوفل بن خویلد،حنظلة بن ابى سفیان،زمعة بن أسود،حارث بن زمعة و افراد بسیار دیگرى به چشم مى‏خورد که هر کدام از آنها گذشته از قدرت و ثروت بسیارى که داشتند از شجاعان و دلاوران و برخى از آنها نیز از شیاطین و افراد خطرناک براى اسلام و مسلمین به شمار مى‏رفتند و با کشته شدن آنها پایه‏ هاى بت پرستى و شرک و ظلم و تعدى در جزیرة العرب یکسره متزلزل و بلکه ویران گردید که پس از آن دیگر نتوانستند آن را بنا کنند و با توجه به اینکه جنگ بدر جنگ‏سرنوشت میان مرام مقدس توحید و شرکت و بت‏پرستى بود و پیروزى مسلمانان در آن روز جنبه حیاتى براى اسلام داشت خدمتى را که امیر المؤمنین على(ع)به اسلام کرد بخوبى روشن مى‏سازد و مقام او را در برابر افراد بزدل و ترسو و یا کافر و منافقى که بعدا مدعى همطرازى آن بزرگوار گردیدند آشکار مى‏کند همچون کسانى که وقتى جنگ شروع شد به بهانه حفاظت از پیغمبر خود را در«عریش»آن حضرت انداختندـچنانکه گفته‏اندـ.
و به هر حال هنگامى که رسول خدا(ص)خواست از بدر حرکت کند دستور داد شهیدان را به خاک سپرده و کشتگان قریش را نیز در چاهى ریختند و آن گاه بر سر چاه آمده آنان را مخاطب ساخت و فرمود:
«هل وجدتم ما وعد ربکم حقا فانى قد وجدت ما وعدنى ربى حقا؟بئس القوم کنتم لنبیکم کذبتمونى و صدقنى الناس،و أخرجتمونى و آوانى الناس و قاتلتمونى و نصرنى الناس»ـ.
[آیا آنچه را پروردگارتان به شما وعده داده بود درباره خویش حق یافتید؟من وعده‏اى را که پروردگارم به من داده به حق یافتم،براستى که شما نسبت به پیغمبر خود بد مردمى بودید،شما مرا تکذیب کردید و دیگران تصدیق نمودند،شما از خانه و وطن آواره ‏ام کردید و دیگران پناهم دادند،شما به جنگ من آمدید و دیگران یاریم کردند!]
اصحاب که این سخنان را مى‏شنیدند با تعجب پرسیدند:اى رسول خدا با مردگان سخن مى‏گویى؟
فرمود:آنان سخن مرا شنیدندـهمانند شماـجز آنکه آنها قدرت و یاراى پاسخ دادن ندارند.

نوشتن دیدگاه