هنگامى که لشکر قریش به سوى مکه مى‏گریخت و مسلمانان آنها را تعقیب مى‏کردند،از طرف پیغمبر اسلام به جنگجویان دستور داده شد از کشتن افراد عادى که معمولا از ترس رؤساى خود در این قبیل جنگها حاضر مى‏شوند خوددارى کنند،و نیز از کشتن عباس بن عبد المطلب عموى پیغمبرـو ابو البخترى ابن هشامـکه هر دو در دوران محاصره مسلمانان در شعب ابى طالب و اوقات دیگر کمکهاى مؤثرى به پیغمبر و بنى هاشم و مسلمانان کرده بودند خوددارى کنند.
ابو حذیفه فرزند عتبه که جزء مسلمانان و مهاجرین مکه در لشکر اسلام بودـبدون آنکه منظور پیغمبر را از این دستور بداند به خشم آمده و گفت:آیا ما پدران و فرزندان و برادرانمان را بکشیم ولى عباس را زنده بگذاریم،به خدا سوگند اگر من عباس را ببینم با این شمشیر او را خواهم کشت.
پیغمبر سخن او را نشنیده گرفت و به رو نیاورد،اما خود ابو حذیفه بعدها که منظورپیغمبر را دانست از گفتار خود سخت پشیمان بود و پیوسته مى‏گفت:کفاره آن سخن نابجاى من شهادت در راه دین است و باید در جنگ با دشمنان دین کشته شوم و سرانجام هم در جنگ یمامه به شهادت رسید.

نوشتن دیدگاه