سه روز رسول خدا(ص)در غار ماند و در این سه روز مشرکین قریش جاهایى را که احتمال مى‏دادند پیغمبر خدا بدانجا رفته باشد زیر پا گذاردند و چون اثرى ازآن حضرت نیافتند تدریجا مأیوس شده و موقتا از جستجو و تفحص منصرف شدند اما جایزه بسیار بزرگى براى کسى که محمد را بیابد تعیین کردند و آن جایزه«صد شتر»بود و راستى هم براى اعراب آن زمان که همه ثروت و سرمایه‏ شان در شتر خلاصه مى‏شد،جایزه بسیار بزرگى بود.
یأس مشرکین از یافتن محمد(ص)سبب شد که راهها أمن شود و پیغمبر خدا طبق طرح قبلى بتواند از غار بیرون آمده و به سوى مدینه حرکت کند.
چنانکه قبلا اشاره شد براى این کار به دو چیز احتیاج داشتند یکى مرکب و دیگرى راهنما و دلیل راه،که آنها را حتى المقدور از بى راهه ببرد،مطابق آنچه سیوطى در کتاب در المنثور از ابن مردویه و دیگران نقل کرده،على(ع)این کارها را انجام داد و سه شتر براى آنها خریدارى کرده و دلیل راهى نیز براى ایشان اجیر کرد و روز سوم آنها را بر در غار آورد و رسول خدا(ص)بدین ترتیب به سوى مدینه حرکت کرد،و مطابق نقل ابن هشام و دیگران ابو بکر قبلا سه شتر براى انجام این منظور آماده کرده بود و شخصى را هم به نام عبد الله بن ارقط(یا اریقط)ـکه خود از مشرکین بود اما بدان وسیله خواستند مورد سوء ظن قرار نگیرندـاجیر کردند،و اسماء دختر ابو بکر نیز براى ایشان آذوقه آورد.
اما همگى اینان با مختصر اختلافى نوشته‏اند:هنگامى که رسول خدا(ص)خواست حرکت کند ابو بکر یا عبد الله ابن ارقط شتر را پیش آوردند که آن حضرت سوار شود ولى رسول خدا(ص)از سوار شدن خوددارى کرد و فرمود شترى را که از آن من نیست سوار نمى‏شوم و سرانجام پس از مذاکره رسول خدا(ص)آن شتر را از ابو بکر خریدارى کرد و آن‏گاه سوار آن شد و به راه افتادند .