جمعى از اهل حدیث و مورخین مانند مسلم و ابن هشام و دیگران از حلیمه نقل کرده‏اند که گوید:پس از آنکه رسول خدا(ص)را به میان قبیله بازگرداندیم و چند ماهى از این ماجرا گذشت،روزى طبق معمول همه روزه با فرزندان ما به همراه بزغاله‏ ها به پشت چادرها رفتند،ناگهان فرزندم را دیدم که سراسیمه و شتابان به نزد ما آمده گفت:
برادر قرشى ما را دریابید که دو مرد سفید پوش او را گرفته و خواباندند و شکمش را شکافتند !
حلیمه گوید:من و شوهرم به جانب او روان شدیم و او را دیدیم با رنگى پریده سرپا ایستاده است!بى اختیار در آغوشش کشیده و بدو گفتم:پسرجان چه اتفاقى برایت افتاد؟گفت:دو مرد سفید پوش پیش من آمدند و مرا خوابانده شکمم را شکافتند و چیزى شبیه به لخته خون از وسط آن بیرون آوردند که من نمى‏دانستم چیست و آن گاه به دنبال کار خود رفتند.
و در حدیث کتاب صحیح مسلم است که جبرئیل آن لخته سیاه را بیرون انداخته و گفت:این بهره شیطان است از تو،و سپس قلب آن حضرت را در طشتى از طلا شستشو داده و به جاى خود گذارده و پوست شکم آن حضرت را به هم بسته و رفتند.و نقل کنندگان این داستان عموما آن را نوعى معجزه براى آن حضرت(ص)به حساب آورده‏ اند.و این ملخص داستانى است که اینان با مختصر اختلافى نقل کرده ‏اند،ولى بسیارى از اهل تحقیق این داستان را مجعول و ساخته و پرداخته دست دشمنان دانسته و معتقدند که دشمنان اسلام براى لکه‏دار کردن رسول خدا(ص)و در تأیید حدیثى که مسیحیان نقل کرده‏اند که«همه فرزندان آدم جز عیسى بن مریم همگى مورد دستبرد شیطان واقع شده‏ اند»آن را ساخته‏ اند. (7)
و برخى آیه شریفه «ألم نشرح لک صدرک» را نیز به این داستان تفسیر کرده و آن را شأن نزول سوره دانسته‏اند،که آن نیز بعید به نظر مى‏رسد.
سؤال دیگرى که اینجا پیش مى‏آید این است که اگر این ماجرا جنبه اعجاز داشته است چگونه قبل از نبوت آن حضرت و در کودکى صورت گرفته با اینکه معجزه جز به دست پیغمبر و در حال نبوت انجام نگیرد؟مگر آنکه در پاسخ گفته شود:که جنبه«ارهاص»داشته و از ارهاصات (8) بوده،چنانکه برخى گفته‏اند. (9)
مؤلف کتاب سیرة المصطفى و فقه السیرة (10) گفته است:اگر این داستان از نظر سند معتبر بود و به اثبات رسید دیگر جاى این گونه شک و تردیدها در آن وجود ندارد چون جنبه اعجاز و ارهاص داشته و در زندگى پیامبر اسلام و پیمبران دیگر شگفت انگیزتر از این داستان فراوان دیده مى‏شود!
مؤلف گوید:این گفتار حقى است،و از این رو باید دید این داستان از نظر سند در چه پایه از اعتبار مى‏باشد.
و به هر صورت دنباله داستان را مورخین این گونه نقل کرده‏اند:که حلیمه محمد(ص)را برداشته و به نزد مادرش آمنه آورد و آمنه بدو گفت:چه شد که با آن همه اصرارى که براى نگهدارى این فرزند داشتى او را بازگردانى؟
حلیمه جواب داد:فرزندم اکنون بزرگ شده و من آنچه را درباره نگهداریش وظیفه داشتم انجام داده‏ام و از این پس از پیش آمدهاى ناگوار بر او بیمناکم و از این‏رو وى را به نزد تو آوردم.
آمنه گفت:سبب اینها نیست حقیقت را بازگوى.و چون اصرار کرد حلیمه داستان را شرح داد.آمنه در این وقت بدو گفت:آیا از شیطان بر وى بیمناکى؟حلیمه گفت:آرى،آمنه بدو گفت:نه به خدا سوگند شیطان بدو راهى ندارد ولى فرزند مرا داستان دیگرى است و سپس قسمتى از سرگذشت فرزندش را براى حلیمه شرح داده چنین گفت:هنگامى که من به این فرزند حامله بودم نورى در خود مشاهده کردم که قصرهاى شام را در آن نور دیدم و در کمال آسانى و سهولت او را حمل کردم و چون به دنیا آمد دستهاى خود را بر زمین گذارد و سر به آسمان بلند کرد...
و به هر صورت او را بگذار و به سلامت بازگرد.
ابن اسحاق پس از نقل این داستان علت دیگرى هم براى باز آوردن آن حضرت از حلیمه نقل کرده و گوید:حلیمه به مادرش آمنه گفت:هنگامى که من براى بار دوم او را به سوى چادرهاى خویش مى‏بردم چند تن از مسیحیان حبشه او را دیدند و وضع او را از من سؤال کردند و اندام او را بررسى کرده و سپس به من گفتند:ما این طفل را از دست تو خواهیم ربود و به شهر و دیار خود خواهیم برد!زیرا مى‏دانیم که این طفل آینده درخشان و مهمى دارد.
و از آن روز که حلیمه این سخن را از مسیحیان مزبور شنیده بود پیوسته مراقب آن حضرت بود تا وقتى که وى را به نزد مادرش آورد.

- پینوشتها -

7.الاضواء على السنة المحمدیة،ص 185 به بعد.
8.معنى«ارهاص»در صفحات گذشته گفته شد.
9.فقه السیره،ص .62
10.سیرة المصطفى،ص 44،فقه السیره،ص .63

نوشتن دیدگاه