ƒ109 «وَ يَخِرُّونَ لِلاَْذْقانِ يَبْكُونَ وَ يَزِيدُهُمْ خُشُوعاً»
 
ترجمه  :  
109. و اين اهل علم موقعى كه آيات شريفه را استماع مى‌كنند مى‌افتند به خاك و ذقن خود را بر خاك مى‌گذارند با حال گريان و خشوع آن‌ها زياد مى‌گردد.
 
 
تفسير :
[اقسام گريه پسنديده ]
(وَ يَخِرُّونَ لِلاَْذْقانِ يَبْكُونَ) بكاء ممدوح سه قسم است: يكى بكا از خوف عذاب و يكى بكا به شوق ثواب كه گفتند مومن بايد بين خوف و رجا باشد و اخبار در اين باب دو دسته است: يكى آنكه خوف و رجايش مساوى باشد كه در كفّه ترازو هيچ كدام بر ديگرى ترجيح نداشته باشد، ديگر اخبارى كه بايد رجاى آن بيش از خوف باشد و جمع بين اين دو دسته امرى است بسيار مشكل و وجوهى گفته‌اند لكن آنچه به نظر مى‌رسد اينكه دو نظر است: بنده نظر به خود و اعمال خود كند بايد مساوى باشد نه مأيوس از رحمت و نه اطمينان به آن و اگر نظر به خداى خود كند البته رجايش بيشتر بايد باشد از خوف او. و قسم سيّم بكا در مقابل عظمت و كبريايى الهى و حقارت و صغارت خود كه بكاى انبيا و ائمه از اين باب بوده.
(وَ يَزِيدُهُمْ خُشُوعاً) هر چه انسان معرفتش به خدا و دين بيشتر باشد خشوع آن قلباً و خضوع آن عملاً بيشتر مى‌شود، هر چه آيات قرآنى نازل شود خشوع آن‌ها بيشتر مى‌شود و شوق آن‌ها به بهشت و خوف آن‌ها از جهنم زيادتر مى‌گردد. نظر كنيد حال انبيا و ائمه اطهار و صلحا را در حال نماز و عبادات ديگر، اللّهم ارزقنا.

نوشتن دیدگاه