بذر تفرقه و خصومت ، در سرزمين ((جدايى ))ها پاشيده مى شود و بهره را شيطان مى برد، نه كس ديگر!
نبى مكرّم اسلام ، مظهر محبت و مودّت و صفا بود، و امّت خويش را نيز به اين ((وادى نورانى )) سوق مى داد. هنوز كلام آن حضرت را در زشتى غيبت و تهمت و سخن چينى و دورويى و بدزبانى به پايان نرسانده ايم ، باز هم گوش جان به نصايح آن ((اسوه صدق و صفا)) مى سپاريم ، كه مى فرمايد:
((اى ابوذر!...
كارهاى هفتگى مردم دنيا، همواره روزهاى ((دوشنبه )) و ((پنجشنبه )) بر خدا عرضه مى شود، خدا براى هر بنده مؤ منى مغفرت و رحمت مى آورد؛ مگر براى آن كه ميان او و برادرش دشمنى باشد. كه آنگاه گفته مى شود: كارهاى اين دو را واگذاريد، تا وقتى با هم آشتى كنند (يعنى عملشان به حساب نمى آيد...)
اى ابوذر!...
هرگز مبادا كه از برادر دينى ات جدايى كنى ، چرا كه اعمال با اين گونه مفارقتها و جداييها پذيرفته نيست .
اى ابوذر!...
تو را از قهر و مفارقت نهى مى كنم . اگر هم ناچارى ، بيش از سه روز طول مده ، كسى كه در حال قهر با برادر دينى اش ، از دنيا برود، آتش برايش سزاوارتر است !)) (62)
جان به فداى رسول رحمت ، كه همواره با كلام و رفتارش ، سايه اى از محبت و صفا و روحى از اخوت و وفا بر سر امت و پيروان مى گسترد.

- پینوشتها -

62-يا اءباذر! تُعْرَضُ اءعْمالُ اءهْلِ الدُّنْيا عَلَى اللّهِ مِنَ الْجُمْعةِ إ لَى الْجُمْعَةِ فِي يَوْمِ الاْثْنَيْنِ وَالْخَمِيسِ فَيُسْتَغْفَرُ لِكُلِّ عَبْدٍ مُؤْمنٍ إ لاّ عَبْدا كانَتْ بَيْنَهُ وَبَيْنَ اءخِيهِ شَحْناءُ، فَيُقالُ: اُتْرُكُوا عَمَلَ هذَيْنِ حَتّى يَصْطَلِحا.
يا اءباذر! إ يّاكَ وَهِجْرانَ اءخِيك ، فَإ نَّ الْعَمَلَ لا يُتَقَبَّلُ مَعَ الْهِجْرانِ.
يا اءباذر! اءنْهاكَ عَنِ الْهِجْرانِ، وَإ نْ كُنْتَ لا بُدَّ فاعِلا تَهْجُرُهُ فَوْقَ ثَلاثِةِ اءيّامٍ (كُملا)، فَمَنْ ماتَ فِيها مُهاجِرا لاِ خِيهِ كانَتِ النّارُ اءوْلى بِهِ.