هنگامى كه رسول گرامى خواست نيروها را به طرف تبوك حركت دهد عده اى از مسلمانان حضرت را همراهى نكردند، عبدالله بن ابى كه سركرده منافقين مدينه بود پيروان خود را از شركت در سپاه اسلام منع كرده و منافقين مدينه هم در سپاه اسلام شركت نكرده و در مدينه ماندند.
رسول خدا صلى الله عليه و آله دو نفر از اصحاب را به جانشينى خود در مدينه منصوب كرد، سباع بن عرفطه را براى اهل مدينه وعلى بن ابى طالب را براى خانواده و اهل بيت خود در مدينه قرار داد.
هنگامى كه منافقين از اين قضيه باخبر شدند، حضرت على را مورد طعن و سرزنش قرار داده و به رسول خدا صلى الله عليه و آله تهمت بستند و گفتند: كه رسول خدا صلى الله عليه و آله على را در مدينه جا گذاشت ، زيرا على قدرت و حال جنگ را ندارد، حضرت على از اين سخنان ناراحت شده و خود را مجهز كرد و شمشير را برداشت و راه تبوك را در پيش گرفت و خود را در ثنية الوداع (جرف )(292) به رسول خدا صلى الله عليه و آله رسانيده و گفته هاى منافقين را براى حضرت نقل كرد:
حضرت گفتار منافقين را تكذيب فرموده و سپس گفت : كذبوا ولكنى انما خلفتك لما ورائى فاخلفنى فى اهلى و اهلك ، اما ترضى ، (افلا ترضى ) يا على ان تكون منى بمنزلة هارون من موسى الا ان تكون لانبى بعدى ؟ پس از اين سخنان حضرت على به مدينه بازگشت و در مدينه باقى ماند(293).

- پینوشتها -
 
292- معجم البلدان ، ج 2، ص 128، ياقوت حموى مى نويسد: و الجرف موضع على ثلاثة اميال من المدينة نحوالشام
293- الكامل ، ج 2، ص 150؛تاريخ طبرى ، ج 2 ص 368؛سيره ابن هشام ، ج 4، ص 163