بعضى از مردم، ديگران را ارشاد و راهنمايى مى كنند و راه خير و سعادت را به آنان نشان مى دهند. آنها را از زشتى گناه آگاه مى كنند و راه خير و سعادت را پيش پاى آنان قرار مى دهند. به طور كلى، مردم در پرتو دانش و فضل اين دانشمندان به رضوان الهى دست مى يابند و سعادتمند و رستگار مى شوند، ولى آن گاه كه نوبت به خودشان مى رسد و بايد به دانستنى هاى خود عمل كنند، درمانده مى شوند و در مقام عمل كم مى آورند. تو گويى اين اندوخته ها را فقط براى راهنمايى ديگران در مخزن ذهن خود بايگانى مى كنند. اين افراد جز حسرت و پشيمانى و گزيدن زبان هاى خويش بهره اى ندارند. پيامبر اعظم (صلى الله عليه وآله) درباره وضعيت اين عالمان بى عمل مى فرمايد:

يُطْلِعُ قَوْمٌ مِنْ اَهْلِ الْجَنَّةِ اِلَى قَوم مِنْ اَهْلِ النّارِ فَيَقُولُونَ مَا اَدْخَلَكُمُ النّارَ وَ قَدْ دَخَلنَا الْجَنَّةَ لِفَضْلِ تَأدِيْبِكُمْ وَ تَعْلِيْمِكُمْ فَيَقُولُونَ اِنّا كُنّا نَأمُرُ بِالْخَيْرِ وَ  لاَ  نَفْعَلُهُ.(113)

گروهى از بهشتيان به عده اى از دوزخيان نظر مى افكنند و مى گويند: چه كارى شما را به آتش كشانيد در صورتى كه ما به بركت تأديب و آموزش شما داخل بهشت شده ايم. آنان در پاسخ مى گويند: ما به نيكى امر مى كرديم، ولى خودمان به آن عمل نمى كرديم.

- پى‏نوشت‏ها -

(113) - وافى، ج 14، ص 52.

نوشتن دیدگاه