تمام کلمات، به دنیا می ‏آیند تا بی‏ بهانه بر لب‏ های تو جاری شوند. حتی این همه کلمه در مقابل لب‏ های همیشه ستایش‏گر تو کم می ‏آورند.
تو آمده ‏ای تا امام ماندگارترین دعاهای جاودانگی باشی. آمده‏ای تا همیشه با دعاهای تو به خداوند نزدیک شویم.
انگار دعای همه پیامبران را از آدم تا خاتم صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏ آله ، ذکر گفته ‏ای و اشک ریخته‏ ای! امروز آمده ‏ای تا راز شگفت کلمات را به کائنات بیاموزی.
آمده‏ای تا رسول کلمات شگفتی باشی که همه نشانه ‏های خداوندند؛ کلماتی که واژه به واژه، بوی صبر و عشق و مهربانی می‏دهند، کلماتی از جنس مهربانی خداوند در اولین روزهای آغاز آفرینش، کلماتی از جنس رستگاری، کلماتی که بوی خالصانه تو را می‏دهند. لب که می‏گشایی، کاینات، با تو به تسبیح می‏ ایستند و کلمات، آغاز رسیدن می‏شوند. زیباترین راه رسیدن به خداوند را آموخته ‏ای. می‏دانی که کلمات کلید رسیدن به ابدیتند. باغ ‏های ازل در کلمات مهربان تو جریان دارند.
زیباتر از آوازهای بی‏ بهانه داوود، کلماتی‏ اند که برای حرف زدن با خداوند استفاده می‏کنی. زیباتر از پرواز، قطره‏ های اشک تواند که بر گونه‏ های مقدست جریان می‏گیرند.
تو آمده ‏ای تا بوسه‏ های ما، پیشانی گرامی تو را برای آرام گرفتن داشته باشد.
«هزار جان گرامی فدای هر قدمت».
خاک امروز لبریز خوشبختی است؛ چرا که قدم‏های تو بی‏دریغ بر پیشانی خاک فرود خواهد آمد، چون بارانی که مهربانی‏ اش را از هیچ‏کس دریغ نمی‏کند.
آمدی چون نسیم. آمدی؛ چون بادهایی که مهربانی نرمشان را از تن جوانه ‏های آرام، دریغ نمی‏کنند.
آمدی تا خواب آرام درختان، تا ابدیت جریان بگیرد و روزها همیشه در روشنایی جریان بگیرند و آفتاب، پشت ابرها پنهان نماند و راه توبه، با دعاهای گرامی تو برای همیشه باز بماند.

عباس محمدی