عَمْرو بن مَعْد یکرَب، پهلوان نامی عرب، به حضور پیامبر اسلام رسید و مسلمان شد. و به سوی قبیله خود باز می گشت که قاتل پدرش را دید. وی را گرفته پیشِ پیامبر آورد و تقاضای قصاص کرد. پیامبر فرمود: خونی که در جاهلیت ریخته شده، در اسلام قصاص نمی شود. عمرو برآشفت و مرتدّ شد. به این که از دین اسلام روی برگردانده بود، قناعت نکرد. به قبیله ای از مسلمانان هم یورش برد و دارایی آنها را غارت کرد.
رسول خدا صلی الله علیه و آله علی علیه السلام را با لشکری به تعقیب وی فرستاد. خبر به عمرو رسید. آماده نبرد شد. لباس رزم بر تن کرد و به میدان آمد و مبارز طلب کرد. علی علیه السلام خود به میدانش رفت و قهرمان اسلام با قهرمان عرب، روبه رو شدند. علی علیه السلام به روی عمرو شمشیر نکشید، ولی با یک شاهکار جنگی، عمرو را از میدان نبرد بیرون کرد.
هنگامی که علی علیه السلام با عمرو بن معدیکرب رو به رو شد، چنان بانگی رعدآسا بر او زد که بترسید و فرار کرد. عمرو کسی بود که گفته بود از هیچ چیز نمی ترسم. چنین کسی از صیحه علی علیه السلام بترسید و علی علیه السلام بدون خون ریزی پیروز شد. این هم شاهکاری از شاهکارهای علی علیه السلام بود. پس از چندی عمرو پشیمان شد و به سوی اسلام رو کرد و اسلامش پذیرفته شد.(66)
66 . آیت اللّه سید رضا صدر، راه علی علیه السلام / 51 به نقل از شیخ مفید، الارشاد 1 / 158.

نوشتن دیدگاه