مجلس چهل وسوم
ملاقات امام حسين (ع) با مجمع بن عبداللّه وچند نفر ديگر در عذيب هجانات
«امـا اشـراف الـنـاس فـقط عظمت رشوتهم وملئت غرائزهم يستمال بذلك ودهم وتستخلص به نـصـيـحـتهم فهم الب واحد عليك ,واما سائر الناس بعد فان افئدتهم اليك وسيوفهم غدا مشهورة عليك ».
مـامـوريـن حكومت , راههاى منتهى به كوفه را شديدا كنترل كرده بوده اندبنحوى كه كسى نتواند خودرا به امام (ع) برساند وبعضى هم كه به حضرت ملحق شدند, شبانه از راههاى مخفى , خودرا به كربلا رساندند.
«عمر بن خالد , جنادة بن حرب , مجمع بن عبداللّه , عائذ بن مجمع , واضح ,غلام حرث , سعد غلام عـمـرو بـن خـالـد» به همراهى «طرماح بن عدى » به عنوان راهنماوآشناى به راه , از كوفه واز راههاى مخفى بازحمت در «عذيب هجانات » «1» خودرا به امام (ع) رساندند, اما,با حر مواجه شدند كه راه را بسته ومنتظر آمدن دستور بود, وقتى حر, اين چند نفررا ديد, به حضرت عرض كرد «اينها از همراهان شما نيستند, لذااينانرا يا حبس مى كنم ويا به كوفه برمى گردانم ».
امام (ع) فرمود: «انما هؤلا انصاري واعواني , اينان اصحاب وياران من هستندوتو هم متعهد شدى تا نامه ابن زياد نيامده متعرض ما نشوى ».
حر گفت : «صحيح است ولى اينان از همراهان شما نيستند».
امام (ع) فرمود: «هم اصحابي وهم بمنزلة من جا معي , اينان اصحاب من هستند وبه منزله كسانى هستند كه به همراه من آمده اند».
بعد از اين مكالمات , حضرت خطاب به اين چند نفر فرمود: «از مردم (كوفه )چه خبر داريد؟».
«مـجـمـع بن عبداللّه » كه همراه پسرش «عائذ» در كربلا به شهادت رسيدند,عرض كرد: «اما اشـراف وبـزرگـان كوفه را با رشوه هاى كلان خريدند وخرجينهاى آنان را پر كردند كه بدينوسيله مـحبت آنان را به خود جلب نمايند تا آنكه براى ناصح وخيرخواه شدند ويكپارچه براى جنگ با شما متفق گرديدند اما ساير مردم قلبهايشان با شماست ولى از ترس حكومت , فردا شمشيررا عليه شما به كار مى برند».
بـعـد از اين , خبر شهادت «قيس بن مسهر»را به اطلاع حضرت رساندند, امام باشنيدن اين خبر, آيه شريفه : (فمنهم من قضى نحبه ومنهم من ينتظر)را قرائت فرمودوبعدهم دعا كردند:
«اللهم اجعل لنا ولهم الجنة واجمع بيننا وبينهم في مستقر رحمتك من رحمتك ورغائب مذخور ثوابك ».
آنـگـاه امـام (ع) فرمود: «آيا در ميان شما كسى هست كه آشناى به راههاى انحرافى باشد تا از غير مسير برويم ؟».
«طـرماح بن عدى طائى » عرض كرد: «من آشناهستم » طرماح همينطور كه سواربر شتر بود, جلو قافله حركت مى كرد واين اشعاررا زمزمه مى نمود:
يا ناقتي لا تذعري من زجري وامضي بنا قبل طلوع الفجر
بخير فتيان وخير سفر آل رسول اللّه اهل الفخر
امدد حسينا سيدى بالنصر على الطغاة من بقايا الكفر «2»
«اى شتر من ! از زجر وفشار من ناراحت نباش وپيش از طلوع فجر, مرا حركت ده تا برسانى به :».
«بهترين جوانان وبهترين مسافران آل پيامبر(ص) كه موجب فخرومباهات است ».
آقايم حسين (ع) را بر طاغوتها كه از بقاياى كفار هستند, كمك كن ».
سـپـس «طـرماح » عرض كرد: «قبل از خارج شدنم از كوفه , جميعتى را يكپارچه در كنار كوفه ديدم , از علت ازدحام آنان سؤال كردم گفتند مى خواهند اينان را به جنگ با حسين (ع) بفرستند, شمارا به خدا قسم ! به طرف آنا مرو كه حتى يك نفر هم شماراكمك نخواهد كرد وهمراه من بياييد تـا شـمـارا بـه كـوهـهـاى «اجا» ببرم كه پناهگاهاى محكمى دارد ودر سابق هم مارا از حملات پادشاهان غسان وحمير ونعمان حفظمى كرده است به خدا قسم ! از آمدن شما به آنجا ده روز بيشتر نـخـواهـد گذشت كه پياده وسواران قبيله طى , شمارا كمك خواهند كرد ومن به شما اطمينان مـى دهـم كه بيست هزار نفر شمشير زن از قبيله طى شمارا كمك مى كنند تا شما تصميم خودرا بگيريد».
امـام (ع) در حق او وخاندانش دعا كرد وفرمود: «بين ما ومردم كوفه پيمانى است كه نمى توانيم از آن صرفنظر كنيم تا پايان كار ما وآنان به خير منتهى شود».
طـرمـاح وقـتـى نا اميد شد, اجازه گرفت تا براى خانواده اش آذوقه ببرد وزودبرگردد اما وقتى بـرگـشـت كـه در «عـذيـب هـجانات » خبر شهادت حسين (ع)را شنيد «3» البته به استثنا «طرماح » اين شش نفر همگى در كربلا شهيد شدند.
شـاهـد گـفـتـار «مـجـمع بن عبداللّه » نامه يزيد به «ابن زياد»است كه در آن دستورمى دهد عطاهاى سران واشراف كوفه را افزايش دهد:
«اما بعد, فزد اهل الكوفة اهل السمع والطاعة في اعطياتهم ماة ماة » «4» .
«عـطـايـاى مردم كوفه را كه از حكومت , حرف شنوايى دارند ومطيع هستند,صدتا صدتا افزايش بده ».
_____________________________________
1- «عـذيـب هـجـانـات » وادى بنى تميم وتا قادسيه شش ميل فاصله دارد ووجه تسميه آن ايـن اسـت كه اسبان «نعمان بن منذر» پادشاه حيره را در آنجا پرورش مى دادند (مقتل الحسين , مقرم , 220).
2- طبرى , 5/405 ـ حياة الحسين , 3 / 84.
3- البداية والنهاية , 8/173 ابصار, 66 ـ 85 مقتل الحسين , مقرم , 221.
4- حياة الحسين , 3/56 به نقل از انساب الاشراف .
