شه فرود آمد به دشت كربلا    
گفت پس با آن زمین پُربلا:
ای زمین! ای تربت عنبرسرشت!    
ای به رتبت، برتر از خاك بهشت!
بعد از این، خاك تو باشد مدفنم   
تا قیامت در تو باشد مسكنم
خرّمی كن، ای زمین! شاهت رسید   
فخر كن بر آسمان، ماهت رسید
سوی تو از مكّه، تازان آمدم    
خود نه تنها با جوانان آمدم
آمدم تا در تو جان، فانی كنم   
در تو هفتاد و دو قربانی كنم
این من و این اكبر و این اصغرم    
قاسم و عبّاس و عون و جعفرم
حالیا برگو مرا مدفن كجاست    
مدفن قربانیان من كجاست
راست برگو، ای زمین! اندر كجا    
دست عبّاسم شود از تن، جدا
در كجا بر جان من، آذر زنند    
تیر بر حلق علی‌اصغر زنند
بس كن، ای «ذاكر»! مگو دیگر سخن   
كه زدی آتش به جان مرد و زن
ذاکر، سیّد عبّاس حسینی جوهری

--------------------------------
خزائن‌الاشعار، ص 90 ـ 188 (16/ 11).